luns, 30 de decembro de 2013

Forza intrusa

 
Foto: Linda Allardice

"É a última vez que confío nun camelo descoñecido", pensou, coa testa contra o espello do cuarto de baño do plató. Non estaba mareada, non. Sentíase "rara". Non podía ser da cocaína cortada con o demo sabía o que. Era algo diferente. Fisicamente, estaba igual cás outras veces. Mais por dentro non.
Tivo que imitar o seu comportamento estándar, porque non lle saía con naturalidade. Saudou ó resto de participantes no faladoiro, púxose cega a café e lambetadas e, co aviso, buliu a ocupar o seu lugar na mesa, entre a presentadora e un pretendido militante da esquerda á esquerda da esquerda con pano palestina e cola de cabalo e ensaiou con el as brincadeiras de dereitista rancia de toda a vida. Imposible. Soubo, verdadeiramente preocupada, que esquecera como actuar así.
Tiveron que facer unha pausa publicitaria non prevista. A directora do programa chegou correndo desde tras das cámaras e tomouna polos ombreiros. "Estás ben?", preguntoulle, verdadeiramente preocupada tamén ela, se ben noutro sentido. "Ti estás ben?" E era que, en todo o programa, non interrompera, nin falara a berros, nin empregara a palabra "progre", nin lanzara acusacións de demagoxia, nin cargara contra a relixión musulmana. Nada. En troques, amosárase comprensiva, lúcida, respectuosa e mesmo simpática. Tiveran que parar porque, pola súa causa, o debate arrefriaba sen remedio ata parecer un intercambio cabal de ideas.
O descanso non obrou nela efecto rexenerador ningún. Á volta da publicidade, a súa ausencia foi excusada por "motivos persoais". Mentres, no asento traseiro do taxi de volta a casa, ela lembrou como, no momento no que aquel individuo louro de aire andróxino entrou no recibidor ás escuras da súa casa e dixo que o de sempre non podía vir, todo semellou iluminado por un estoupido de luz branquísima de apenas un segundo de duración.

xoves, 26 de decembro de 2013

Presentimento confirmado

Foto: David Wagner

Na mañá de Nadal, saiu á rúa coma calquera outro día. Decontado o notou. Ó cruzar o paso de cebra, o home con aspecto de mil días de picar pedra co vento a arroibarlle a pel da faciana botouse a ladrarlle adoecido, coma se se estivera a achegar á porta da súa casa. Regañou os dentes e saltou do banco no que sentaba. El botouse a un lado e mandoulle un couce ó medio das pernas. Os laios do home-can en retirada ecoaron pola praza.
Un pouco máis adiante, diante do parque, un grupo de sete ou oito mulleres con corpo de casa, bata e biscoito danzaricaban torpemente e cantaban non se entendía ben o que; el non o vía desde a súa posición, pero na súa traxectoria formaban o símbolo do infinito. Espidas de cadeira para arriba, esborrancharan sobre os seus peitos un lema inintelixible nun alfabeto que el ignoraba. Cambiou de beirarrúa antes de chegar.
 Polas ventás da comisaría da Policía Local chovían papeis, pantallas de ordenador, mercadoría cativa de manteiro, lencería de prostitutas e billetes procedentes de sobornos varios. El anicouse amodo, apañou un bo monllo de billetes pequenos, gardounos na carteira e seguiu andando.
A casa do Concello estaba pintada de fucsia de arriba abaixo. El axexou a través da porta principal entreaberta. No recibidor, o alcalde tiña reunidos a tódolos funcionarios municipais. Estaban a ler o Manifesto Comunista. Cada un lía unha páxina e poñía cara de entendemento.
El baixou ata o río e sentou á sombra dun ameneiro. Marabillado. A noite anterior fora incapaz de durmir. Sabíao. Sabía que só ficaría el, a única persoa en toda a cidade que botara o día enteiro só e non catara o turrón.

sábado, 21 de decembro de 2013

Réplica a unha mensaxe de desamor

Este relato levaba xa dúas semanas en espera de publicación. Agardaba eu ó fallo do premio ó que o enviara no seu momento, sabendo das poucas probabilidades de éxito que tiña. Hoxe gústase de temas sinxelos contados de xeito aparatoso, mentres que aquí, como veredes, ocorre á inversa: fálase de algo moi complexo con enorme sinxeleza. Velaquí vai o texto tal e como foi remitido, logo dunha poda forzosa de mil e pico caracteres.


Foto: George Hodan
Tomaches unha decisión, e non pretendo que te volvas atrás.
Se marchaches, marchaches, ti verás. Buscarte non irei. Non me coides anoxado. Sempre te queixaches do meu desleixo. O raro é que tamén dicías odiar os homes rudos e posesivos. Sexa como for, nunca busquei ser o que ti quixeras, senón o que son. Máis gato que can, se queres: máis reflexión ca candor. Eu.
Non podo desexarche o mellor de aquí en adiante. Impídemo este rancor frío, aquí dentro. Do que estou seguro é de que che irá ben. Terás notado que a metade do noso tempo xuntos o botamos cruzando coiteladas moi civilizadas. Mellor dito, ti a mandalas e eu a esquivalas. Aqueles despertares en hostais ou cuartiños fedendo a humidade, lémbraste? Ti case sempre lle poñías boa cara á tronada, feliz de poder programar o despertador porque polo menos tiñas unha meta. Querer é poder, espílete, que as cousas soas non se fan... E eu a durmir ata as dez e media, porque case nunca tiña traballo, estaba roñón e amolábame falar. Ti lías revistas do corazón e falabas con diminutivos. Eu lía a Lovecraft e coñecía o significado da palabra “onírico”.
Iso ó comezo. Despois, eu seguín igual, e ti fuches cuspindo o fel. “Fan falta moitos camareiros e vendedores”, rosmabas, de costas a min. “Por que só lle teñen que doer os cadrís a esta?”. Eu calaba, sabendo que iso te poñía máis doente; era por non prender a pólvora. Carezo desa túa forma de liberación emocional. Ceibarei o veleno da boca, mais non da alma. Así que calo, ou marcho lonxe e penso (só penso) en facer unha morte.
Sei que sobrevivirás. Es desa xente nacida para turrar do arado que ara o mundo. Tanto xuras ó chegar mallada pola noite, como te ergues plena de forzas pola mañá. E se un día non podes ir turrar, non sabes como vivir. Dito sen desprezo. Expoño o que acho certo.
Nunca che faltará o pan. Ese temor teu á indixencia é absurdo. Tés estrela. Eu, en troques e como dicías ás veces, vallo para pouco. Sei pouco de moito, ou sexa, non moito de nada. Neste mundo son can (ou gato) sen dentes. Non, non é pose de perdedor, nin orgullo de tal. É o que é, punto. Hai moito que o sei. Ti non te decatabas. Non comprendías por que eu non brincaba da cama ó raiar o día. Estabamos vivos. Non era motivo dabondo? Non vías que mesmo o paxaro que voa máis alto ha de orientar o peteiro nunha dirección. Se, por enriba, é paxaro verde onde todos son vermellos, non hai gran que petiscar.
Pero tampouco o meu é só cuestión de falta de adaptación. É que, sinxelamente, non acepto todo como está. Négome a turrar dese arado. Penso moito. Non quero dicir que sexa máis listo ca ninguén. Trabucábaste ó botarme en cara a miña suposta soberbia. Digo que penso cando non debera. O porvir adoita gañarse sen a dúbida. Se dubidas, non inspiras seguridade. E, se as pezas do arado me abren a carne e non acougo coa dor, por forza o penso dúas veces.
E por iso, porque dor teño dabondo, non quero acrecentala, senón vivir. A miña idea de vivir non é, como dicías, asoballar nin aproveitarse de ninguén. É sentar á porta nas noites de verán e mirar calmo a lúa. E se quero ver a lúa e alguén me tapa o ceo, podo perder a calma, ou podo ser o “desleixado” que coñeciches. Elixe.
Ti, coma moita xente, non procuras a beira da porta nas noites de verán. Ti queres pagar as facturas e ir onde van os máis: se é á fonte, bañarse; se é á esterqueira, todo é afacerse. Eu non sei vivir así, indo polo camiño sen reparar na paisaxe.
Sei que vivirás moito, e que eu morrerei novo. Irás enfiando contratos temporais ou terás a sorte que mereces e acabarás cun Mercedes no garaxe, mentres a min me hospitalizan en estado de inanición. Se me collen consciente, direilles que non te avisen. Sei que virías, mais non sería xusto. Lei de vida: sobreviven os máis aptos, que dabondo teñen con roelo para, por enriba, carretar os parvos ó carrelo.
Posdata: tamén che digo unha cousa, e perdoa: que sobrevivas ti e non eu é evidencia de que o arado ara peor cá nai que o fundou. Non me quitarás a razón.

luns, 16 de decembro de 2013

A visita

Foto: K Whiteford
Apeouse do BMW do seu axente. Cambaleando. Demasiados cócteles con froitas estrañas aboiando en vodka. Despechou a porta con manobra dubidosa. Notou a casa xeada. Quería dicir que tan bébeda non estaba, despois de todo. Tratou de lembrar se xa tomara algo antes de aparecer naquel programa; non lembraba nin o que dixera na entrevista. Todo máis, que o seu fillo non era daquel cantante, e que nunca pasara un mes na Costa do Sol con ningunha amante lesbiana. Non lle deu máis importancia. Seguramente o resto de preguntas non pasaban de reiteracións histéricas directas á súa xugular.
Quixo subir para darse unha ducha antes de irse deitar. Ó pasar por diante da sala de estar ás escuras, atopou o plasma de 52 polgadas aceso. A pantalla estaba iluminada nunha cor indefinible, nin fría nin quente, nin clara nin escura.
-Ai Deus, dúas veces nun mes non –murmurou.
-Díxenche vinte mil veces que deixaras de nomear entidades imaxinarias –dixo unha voz metálica e impersoal a través dos potentes altofalantes do home cinema.
Ela entrou torpemente na sala, tropezou co pé dunha butaca de coiro rosado e foi caer estomballada no sofá a xogo, de cara ó aparello.
-Ás veces está ben evocar o inexistente –articulou, desta con máis claridade. A súa forma de falar xa perdera toda traza do acento de arrabaldo do que normalmente rebordaba fóra daquela casa. Engadiu, con cautela: Ou o que coidamos inexistente.
-Sabes o que veño notificarche –dixo, máis ca preguntou, a voz do televisor.
-Sei.
-E cal é a túa decisión?
-Non decidín nada.
-Non é certo.
Ela calou.
-Decidiches ficar.
Ela calou. O televisor emitiu un zunido baixo, de son máis sutil có da interferencia.
-Este planeta revolucionou a túa masa toda –dixo, case con tenrura.
Ela calou. O seu ollar virara vidroso. Aquel ser precisaba cinco veces máis cantidade de alcol ca un humano para se embriagar. Aquela noite só tomara catro veces esta cantidade. Aquel ollar vidroso era de tristura.
-Que imos facer contigo? –dixo o televisor.
Ela calou. Pechou os ollos. O televisor emitiu outro zunido baixo, desta máis prolongado.
-O outro día –dixo, amodo-, ese individuo que ven por aquí de cando en vez e gasta a metade do que gañas en cocaína entrou no teu cuarto de mañanciña.
Ela abriu os ollos coma pratos.
-Puiden simular a túa forma humana a tempo –engadiu o televisor, desta con algo moi semellante ó calor humano.

mércores, 11 de decembro de 2013

Arrenégote, escritor conselleiro

Foto: Peter Griffin
Hai pouco lin na rede unha lista de consellos de (seica) Ray Bradbury para aspirantes a escritores. Non aportaban novidade ningunha con respecto a outras listas de consellos doutros autores consagrados. Basicamente, poderían resumirse en tres puntos: divírtete co que fas, acumula moreas de coñecementos e le libros e mira filmes dos de antes.
Se acaso, unha novidade si que me aportaron: a de saber que Ray Bradbury fora tan capaz coma outros bos escritores de caer nas inxenuidades e lugares comúns asociados con demasiada frecuencia á imaxe estándar do gremio.
Non me estenderei en explicacións. Direi que calquera obra literaria, mesmo a que poida antollarse pouco inspirada, custa moito traballo, e a súa realización rara vez resulta un proceso verdadeiramente divertido: hai que botarlle moita forza de vontade, e sobre todo contar con vocación. Que, polo menos segundo a miña intuición, o necesario para a creación literaria máis profunda e transcendente (límpense estas palabras de toda connotación esnob que se lles poida atopar) non se atopa en ensaio nin libro técnico ningún; non está aí, senón en todo o demais. E que hai que andar con coidado á hora de recomendar este autor ou aquel director “clásicos” no sitio de merdas modernas; seguramente, no tempo no que estes “clásicos” publicaban e estreaban, habería máis dun experto a recomendar autores e directores anteriores, e non aquelas merdas modernas.
En fin. Remato coa miña lista de consellos para aspirantes a escritor:
Non fagades moito caso dos consellos para aspirantes a escritor. Cando se acadou o cume, faise moi tentador ver o pé da montaña demasiado preto. Cando un chegou arriba, xa ten pouco que ver co que comezou a rubir. É un contrasentido, mais coido que así é.
Máis nada.

sábado, 7 de decembro de 2013

300 gramos. Un conto de Nadal

Foto: Kecia O' Sullivan
O froiteiro semella amolado. Será por un mal espertar ou porque esa ama de casa axustadísima ó estereotipo (gorda e lareta) non deixa de darlle ó maquinillo dos díxome díxomes. Polo que sexa: está claramente amolado nesta media mañá de día laborable entre dous festivos.
Na froitaría hai dous clientes, a lareta e o home calado. Este home calado é novo aínda, non chegará ós corenta. Leva tódolos días do inverno vestindo a mesma cazadora barata raída, a mesma bufanda negra e as mesmas botas de coiro moi engurrado do inverno pasado. Non cobra ó mes máis cós pouco máis de 400 euros para desempregados de longa duración. Vai arranxando con iso, o pouco que resta da indemnización polo do ERE e mailos xantares na casa dos pais, que non comprenden por que non volve, ó tempo que son conscientes de que tampouco a suma das súas pensións, descontados os gastos, había alcanzar para mantelo a el mais ó fillo casado e ós dous netos. Cando a ama de casa lareta marcha e retorna o silencio e lle chega a el a vez, pide o mesmo de case sempre: 
-200 gramos de lentellas.  
O froiteiro colle a pequena pa prateada, afúndea na caixa forrada de plástico e verte a presada noutra bolsa de plástico, que pesa na báscula. Marca 350 gramos. Algo máis amolado ca antes, quita unhas poucas lentellas da presada coa pa. 330 gramos. Fai aceno de pechar a bolsa.
-Con 200 abondábame, pero é igual –di o home.
O froiteiro cabecea con brusquidade, murmurando non se oe o que. Nunca mira para el. Volve quitar da presada outras poucas lentellas, e outras poucas. Pesa: 230 gramos.
-Quito de aquí tamén ou que? –rosma, despectivo-. É que con isto é moi difícil atinar.
O home sorrí.
-Non –di, estalicando o “o” con paciencia.
O froiteiro ignórao e aínda quita outras poucas lentellas, desta sen a pa, coa man, sen xeito. Ata que a báscula marca 200 gramos xustos.
O home, sen deixar de sorrir, pide unha cebola, dúas cenorias e unha cabeza de allo. Máis nada. Ó pagar, sobra un céntimo dos 1,50 euros entregados. O froiteiro déixao caer, máis ca pousalo, no mostrador. En todo este tempo nunca perdeu ese aceno xoto, de reiterado reproche cara o seu cliente. E este, en todo este tempo, o que nunca perdeu foi o sorriso divertido.
-Quede con el –dille ó froiteiro. E semella, polo lene tremor na voz, que o sorriso estivo nun tris de virar en gargallada contida.

mércores, 4 de decembro de 2013

A infiltración

Foto: Piotr Siedlecki
Moitas desas persoas ás que tanta xente moi á dereita chama “progres” semellan coidar o seu pensamento e conduta libre de calquera rastro contaminante de tempos antigos e escuros; do franquismo, vaia. E eu, sen embargo, penso que algo andan a esquecer.
Penso que algo interiorizaron. Algo se infiltrou aí dentro. Se un repara ben, as máis destas persoas distan, na práctica e cando menos en base á miña experiencia, dese perfil de intelectual amargo e pesimista que aínda se estila, sobre todo en artigos de prensa desenfadados. Non. As máis destas persoas adoptan, pola contra, un aire de luminosidade e bo ánimo evidente, arrasador. Semellan ter un optimismo a proba de goberno conservador e natureza humana en xeral: diríase que nada é capaz de detelos. Mesmo o seu aspecto externo resulta un tanto sobrenatural: ás veces danme a impresión de estar inmunizados contra calquera tipo de doenza ou debilidade. Non son quen de imaxinalos sentados como pacentes na sala de espera de urxencias dun hospital. Non encaixan alí.
E en cambio, digo, unha debilidade si que hai. As máis destas persoas amosan unha fe inquebrantable no esforzo como vía de dignificación, mellora e mesmo superación persoal. Cren que unha persoa é mellor se na súa vida a norma foi acadar algo de maneira traballosa. Mediante o sufrimento. Velaí: credo ultracatólico. Cento por cento. Cal foi o cabalo de Troia, é difícil de dicir. Pero traspasou as murallas e abríuselle a barriga. E así ata hoxe.

sábado, 30 de novembro de 2013

O obxectivo

Foto: George Hodan
Hai tempo, un coñecido díxome que lera o meu ata hoxe único libro en solitario publicado. El soubera había moi pouco que eu escribía, e soubérao por un terceiro, que á súa vez o soubera por un cuarto. E é que eu tiña e teño reticencia a falar dun libro co que xa non me identifico demasiado, pois foi escrito hai máis de 10 anos, e quen non ten cambiado nese tempo? En fin. O conto foi que el foino buscar á biblioteca pública. E leuno. E logo veume dar a súa opinión.
Das súas impresións sobre a lectura, lembro sobre todo algo que dixo: que se escarallou coa risa lendo o meu libro. Este coñecido é desa clase de persoas que falan sempre co mesmo ton, e por enriba, dáselle a retranca coma á burra os peidos, que diría Bieito Iglesias. Polo tanto, era difícil distinguir con que intención o dicía.
Non é raro que por aquí, cando alguén afirma ter escachado a rir por por das palabras, ideas, actos, etcétera doutra persoa, a afirmación leve implícito un significado despectivo. Semella coidarse que o que produce risa é algo cativo, indigno, desprezable. Non afondarei na causa desta identificación, pero deixarémolo en que o amor propio aceso ten moita culpa destes males.
Eu sorrín cando o meu coñecido me dixo iso. Sen saber ben, como dixen, o que el pretendía dicir con aquilo. Aquel feixe de relatos foron escritos, entre outras cousas, para iso: para ser un carnaval contra a solemnidade. Se alguén os atopou graciosos, alá el coa maneira en que entendeu esa hilaridade. Para min, supón un obxectivo cumprido. Que xa é moito. E non é algo do que poidan presumir moitos, aventuro. Sen temor a erro.

martes, 26 de novembro de 2013

O conciliábulo

Foto: George GrimmHowell

Foron chegando a contagotas desde tódolos puntos da comunidade, en particular da metade occidental. O menor tería corenta e poucos anos; coma os da súa idade, vestía dun xeito lixeiramente informal, con cazadora de coiro no sitio de abrigo de botóns e palestina no sitio de bufanda; a súa barba de días incluso tiña un aire máis anuncio de moda home ca de persoeiro de despacho. E sen embargo, non lograba afastar aquela sensación de adustez, aquel certo olor a pechado común da súa presencia.
Cearon no comedor da casa de turismo rural, que viña sendo un pazo restaurado cunha aira ampla e unhas poucas mazairas estradas por ela. O café xa o tomaron noutra sala, algo meirande, en ocasións empregada por grupos de homes de negocio para tecer as súas alianzas e limar as súas asperezas, como soe dicirse.
Estoutros homes non eran empresarios. A meirande parte eran profesores universitarios, outros poucos eran funcionarios, outros poucos, os menos, xornalistas, e o resto eran ex profesores, ex funcionarios ou ex xornalistas. Sentaron todos arredor daquela mesa oblonga, longuísima, de madeira de caoba e superficie escintilante. Un deles ergueuse e tomou a palabra:
-Temos que paralo. Hai que deter isto, sen demora. A nosa literatura está a degradarse. Os novos autores sinxelamente non amosan o debido respecto ás vellas influencias. Mexan por Joyce e cagan por Flaubert. Empregan a Kafka para encubrir a súa mediocridade e a Dos Passos como pretexto para trapalladas infames. Non podemos consentilo.
-Eu xa movín fíos para que, se isto sigue así, empecen a borralos dos premios literarios -comentou outro, desde o extremo oposto da mesa.
-Eu os meus para que lles vaian deixando de admitir manuscritos nas editoras máis puxantes -dixo outro, desde o centro.
-Eu os meus para que os enchoupen en brea e os emplumen nas seccións de crítica literaria -dixo un terceiro, sentado fronte ó segundo.
-Eu os meus para que, se é que chegan a publicar, non os recomenden no ensino -dixo un cuarto, a carón do que tomara a palabra en primeiro lugar, que aprobou cun cabeceo severo, enérxico, e engadiu:
-Iso é. Forza, compañeiros. Temos que forzalo. E conseguirémolo: Devolverémolo todo ó tempo que nunca se debeu ter abandonado.

venres, 22 de novembro de 2013

Acordar

Foto: George Hodan
Non soubo ben como aconteceu, pero de súpeto atopouse alí deitado, envolto nunha capa de tecido basto que lle daba proído en todo o corpo, no medio dunha enorme chaira de area, debaixo dun ceo da cor do viño augado. Un vento cortante chiaba ó pasar entre os catro penedos que lle valían de refuxio. Ergueuse. A xulgar pola luz, debía estar amencendo. Refregou a man dereita contra o ombro contrario, que notaba dorido. Decatouse de que tanto aquela man grande e avultada coma un molete de pan, coma aquel corpo musculoso e guedelludo, non eran os seus. Non, polo menos, os que coñecía.
Na súa indumentaria, se podía incluírse nela, o único que semellaba novo era a espada, de dous dedos de groso e preto de medio e medio de longo. Acordara con ela entre os brazos, coa friaxe do aceiro contra a pel. A vaíña penduraba dun cinto de coiro que se diría acabado de arrincar do animal. Volveuna cara un lado e cara o outro. Observou o seu reflexo na folla de dobre gume, relucente e impoluta. Á faciana que alí viu faltábanlle os lentes grosos e os catro peliños debaixo do nariz, e sobrábanlle a metade de anchura e máis o nariz plano de boxeador e os pómulos marcados. As guedellas da cor do chapapote case lle cubrían por enteiro os ollos profundamente fríos e azuis, moi distintos dos vulgarmente castaños que lembraba. Vagamente.
Porque o único que era quen de lembrar nidiamente era aqueloutra vida de miseria e perigo permanentes. E sen embargo, non era esta tan diferente da outra, da que só lle chegaban diminutas faíscas de memoria. En ámbolos dous casos, era un ninguén. No século 21 tiña o seu computador; naquela época, probablemente precristiá, a súa espada. E en ningunha das dúas tiña muller, nin verdadeiros amigos, nin sentido o que ata entón levaba feito, nin futuro o único que sabía facer e faría.
Abandonou o agocho e espreguizouse, boquexando coma un lobo. Un sol dunha cor estrañamente verde xurdía aló, lonxe, por tras dos outeiros baixos. Envaiñou a espada. E daquela bateu de fuciños cunha certeza definitiva: Poida que a súa existencia, nun tempo ou noutro, carecera dun propósito. Mais naquel dispoñía dunha vantaxe: a de coñecer de antemán os resortes que movían o seu mundo sen leis nin excesivas complicacións alén da supervivencia.
-Son especialista na obra de Robert E. Howard, mamalóns –dixo en voz alta, contra o vento, cunha voz coma o rosmar dun can que, naquel momento, tampouco recoñeceu.

martes, 19 de novembro de 2013

Soldado eléctrico

Foto: Anna Langova
Aquí estou, outro día na fronte de combate. A meirande parte dos meus compañeiros de armas son desempregados, coma min. Vimos todos da mesma cidade. Eles non deixan de laiarse de que os teñan obrigado a vir meter tiros a esta guerra. Din que se aínda lles deran un traballo civil, pagaba a pena, pero esta argallada si que non. Adoitan falar do tipo de vida que levarían de non teren sido chamados. Os máis deles había pouco que perderan o emprego. Tiñan pensado “tomar a cousa con calma”; así o dicían. Eu escoitábaos falar da vida que desexarían levar: erguerse a media mañá, quedar para tomar un café con algún amigo, ler revistas no sofá, falar e falar por teléfono, ir de discotecas ou verbenas algunha que outra vez, durmir e volta a empezar... Probablemente estea equivocado, así e todo, e non sexan persoas netamente pasivas. Mais, polo menos para min, na cidade da que veño só podía un aspirar a perder satisfactoriamente o tempo. Dito sen acritude. Era un lugar no que apenas había que facer. As opcións reducíanse a dúas: ben pasar as tardes nos bares a beber máis por estar alí ca por sede, ata ser tan coñecido como aborrecido por aquela xente coa que era imposible amigar, de tan desconfiada cos que non son coma ela, e por aquelas mulleres frías e despectivas que non semellaban capaces de querer a ninguén, ou ben non saír da casa e deitarse sempre demasiado cedo e desfacer e suar a cama toda sen dar prendido no sono.
O caso é que eu estou aquí por propia vontade. Cando falo con algún compañeiro, é incapaz de comprendelo. Tómame por burriño. Non ve que estou aquí porque a enfermidade que máis me dana é a inactividade. De non me ter presentado voluntario, seguiría a percorrer canso as mesmas rúas, un e outro deses días noxentos nos que vai sol e zoa o vento, nos que ferves coa calor se vistes a chaqueta e che entran calafríos se a quitas. Seguiría ata desfacer os nervios e ser incapaz de acougar un segundo. A partir dese punto, a miña vida xa non había poder chamarse tal. Cadáver adiado.
Aquí, coas balas asubiando preto, éche outro conto. Un renacer. A civilización reprime o instinto. En troques, no medio do caos, cun fusil de asalto na man e o perigo ó axexo, é coma se me posuíra un espírito da natureza. Volveume a forza, esa forza, cando coidara que xamais o faría. Volveu e non marcha cada dous por tres, coma antes. Érgome cada mañá non ben abro os ollos, galgo valados de tres metros dun chouto, percorro quilómetros a pé, teña a barriga máis ou menos chea, e o camiño xamais me cansa. Xa non boto o tempo pendente de cada pequeno ruído nin de cada dor xorda do meu corpo. Nin un pensamento de desalento atravesa a miña mente. Todo, mesmo os detalles máis pequenos, me parece novo cada día. Son cento por cento electricidade.

venres, 15 de novembro de 2013

Dúas persoas comúns

Foto: Vinicius de Carvalho Venâncio
Era un deses homes que, por algunha razón, resultaban pouco fiables a ollos da meirande parte das mulleres que se cruzaban no seu camiño. As moi poucas que algunha vez amosaran un indicio de interese por el, ou ben desistían ó coñecelo máis en profundidade, ou ben non eran do seu agrado (adoitaba resultar en principio aceptable para moitas mulleres desesperadas, rara vez atractivas para o seu gusto), ou ben as vía un día para perdelas de vista para sempre. O seu carácter, costumes, incluso a súa profesión, eran do máis habitual. En teoría, non existía un motivo para ese rexeitamento persistente. Debera ter atopado, sequera, alguén igual de común ca el. Pero non.
O instinto puxante levouno a xuntar unha importante cantidade de diñeiro e contratar os servizos dunha profesional para unha noite. Por un mes do seu soldo, supoñía que o investimento debera pagar a pena. Nos primeiros momentos de exaltación, imaxinouna non perfecta, pero si sorprendente.
Ela resultou ser sorprendente, mais non nese sentido. Era unha muller absolutamente común. Unha muller coma el. A necesidade debía tela empurrado a aquilo.
Non quixo preguntarlle nada sobre a súa vida privada, aínda que a imaxinou cun marido que non sabía nada do seu traballo e un par de fillos. Iso si, esquecida xa a pulsión fisiolóxica, quixo falar con ela. Saber por que tivera que tela atopado alí. Así llo dixo. Contoulle a súa vida, a súa falta de sorte, a súa incomprensión do que lle acontecía.
Ó remate, decatouse do espantada que estaba ela. E de que metera, por precaución, a man dereita debaixo do colchón en canto el se lle achegara moito.
-Que che ocorre?
-Non fagas coma quen comigo.
-A que te refires?
-Está moi claro. Viñeches roubar? Se é iso, escusas facelo. O negocio anda mal.
-De que falas?
-Que non fagas o inocente. Ti tes que tramar algo. Es demasiado normal.

luns, 11 de novembro de 2013

Selo de calidade

Foto: George Hodan
Nunca gustara do café irlandés, e así e todo sempre se sentira obrigado a tomalo, do mesmo xeito que moitos avogados odiarían a linguaxe do gremio mais continuarían a empregala: como selo de calidade. Este tipo de particularidades distanciábano do estereotipo. Quería atribuírlle certo imán nefasto, anulador mental, ó estereotipo. Coidaba que parte dos trunfos da súa vida azarosa os debía a esta diferenza.
Seguía axexando á camareira desde o reservado do pub baleiro. Comportárase de forma estraña desde que el entrara pola porta, cousa que facía unha ou dúas veces por semana se pasaba por aquela cidade na súa ruta rotatoria de fuxida permanente. Outra das súas características distintivas era a súa querenza polos costumes, polo previsible.
Ó volver de mexar, sorprendéraa falando por teléfono. Ela cortara ás présas e dera a volta para atender unha cafeteira na que non se estaba a preparar nada. Déralle algo de pena vela actuar así. Mentres a nena conservaba a dignidade, resultáballe erótica coma ben poucas.
O café prestoulle menos do habitual. Suábanlle as palmas das mans. Non deixaba de ollar a cada pouco a través da vidreira, á camareira, pola vidreira outra vez, á camareira outra vez. Sabía ben o único que podía facer, así que non se explicaba aquel nerviosismo.
Os dous policías entraron no pub ós vinte minutos da chamada telefónica. Xa non lle quedaba café nin whisky na copa alta, nin era capaz de finxir ler no xornal. Ergueuse co seu aire de falsa tranquilidade estándar e foi cara a barra. Os policías estaban alí de parola. Se tivera reparado na lenda dos seus impermeables (“POLICÍA LOCAL”) non vería tan infrecuente que tomaran cócteles estando de servizo. Parouse á beira deles e pousou na barra un par de moedas. A camareira veu e apañounas con aceno tenso.
“Será o último que cobres de min, puta noxenta”, murmuroulle el. Ela abriu moito os ollos. Os policías non aparentaron ter oído nada, nin sequera reparar na súa presenza. Velaí o sinal definitivo: viñan por el.
Botouse fóra do pub, ó aire lenemente fresco do comezo da noite outoniza. Afastouse uns pasos á dereita da entrada, lonxe da vidreira, calmo, seguro. “Deixade de meterlle os fociños na espeteira a esa prea e vide por min dunha vez, que non son dos que escapan”, pensou. Meteu a man no peto interior da zamarra, demasiado calorosa para aquel tempo.
Notou o metal, máis duro ca frío, contra a caluga.
-Imos ir andando un á par do outro –dixo unha voz coñecida ás súas costas-, coma dous compadres.
A pistola abandonou a súa caluga e apoiouse contra o seu ril esquerdo.
-Ti fai coma se nada –engadiu a voz-. Porque somos compadres, verdade?

xoves, 7 de novembro de 2013

O xogo

Foto: George Hodan
Na noitiña invernal, o home atravesaba cunha calma infrecuente nun urbanita a praza practicamente deserta. Viña de mercar unha presa de castañas asadas envurulladas en papel de xornal, que lle quentaban o peto do chaquetón algo gastado. Non tiña nada demasiado importante que facer aquela noite, como tampouco o tería ó día seguinte. En quen non acadou o Nirvana, iso implica ser moi rico ou moi pobre. El estaba máis preto disto último; concretamente no nivel no que a carencia perde a meirande parte da súa capacidade de xerar infelicidade.
A nena xitana, probablemente europea do leste, viñera tras del desde o centro da praza. Antes, estivera alí, simplemente, dando couces ás pedriñas e brincando cos cans da xente que pasaba. El xa a vira ó lonxe. Ninguén máis semellaba prestarlle atención, se non era para axotala de malas maneiras; un par de anciáns ergueron os paraugas pechados amagando con baterlle cos puños. Agora non facía nada de particular, non amosaba unha intención definida. Só ía andando detrás del.
En canto se decatou, el parou e fíxolle un aceno amplo co brazo, convidándoa a pasar diante. Ela ficou moi quieta, sen mover un músculo, coa ollada perdida. A el lembroulle un can de caza, cando venta unha peza e tensa o corpo enteiro indicando na dirección da que procede o rastro. Reiniciou a marcha, e ela canda el. Un sorriso divertido curvaba os beizos do home. De alí a cen metros, parou outra vez e repetiu o aceno. Ela reaccionou do mesmo xeito ca antes: converteuse nunha estatua de menos de metro e medio.
Aínda xogaron a este xogo durante un anaco. Na última parada, el quitou do peto o vurullo de papel, abriuno e púxoo debaixo do nariz da nena-estatua. O arrecendo ás castañas asadas era aínda intenso. A nena resistiu a tentación por pouco tempo. Botaron a andar xuntos. Ela comeu a metade das castañas.
Pasaron por diante dunha igrexa. Á porta había unha xitana tirando a vella, de saia longa e pano na cabeza. A nena díxolle a el, con acento eslavo, que agardara alí e foi correndo cara ela. Falaron algo as dúas e entraron na igrexa. A nena saíu, soa, ós poucos minutos. Veu onde estaba el con algo na man. Amosoullo: unha chave da consigna dun supermercado. A nena indicoulle onde estaba o supermercado, bicoulle a man e fuxiu á carreira.
El, por curiosidade, foi a aquel supermercado. Chegou a última hora, cando estaban a piques de pechar. O armario era o número 9. Despechouno. Dentro había un sobre, moi sobado e lixado, coma se tivera caído na lama. Retirou a goma elástica que cinguía o seu contido. Dentro había 450 euros. Volveu o sobre por tódolos lados. Na cara frontal, distinguíase a medias a cabeceira da empresa na que traballara ata había cinco meses. Entón lembrou que, había seis, perdera un sobre con 450 euros destinados ó pago do aluguer do seu pequeno piso no casco antigo.
Volveu ver algunha que outra vez aquela nena, case sempre preto dunha igrexa. A xente seguía sen ter para ela un detalle de bondade. Nin sequera un sorriso divertido, nin unha castaña asada. E o caso é que, polo aceno a cada punto máis aborrecido, coñecíase que a nena era amiga de repartir chaves.

luns, 4 de novembro de 2013

Ás escuras

Foto: Lucrecia Beatrice
O home longueirucho trataba de disimular dentro do traxe unha barrigola de non ter andado máis de cincocentos metros seguidos en anos, igual que disimulaba o paso deses anos tinguindo o cabelo de negro intenso e peiteándoo cara atrás con fixador. O seu aceno agre era imposible de disimular.
-Por que? Pode explicarmo? –non suplicaba. Trataba de ser tan agresivo coma persuasivo, sen acadar isto último.
O outro home revolvíase todo o tempo na butaca carísima, dando cos xeonllos na beira da mesa carísima, no fondo daquel café para clientela moi exclusiva; “exclusivo”, era a palabra. Non estaba no seu ambiente. Devecía por subir no seu catro por catro e volver á súa casiña, a corenta quilómetros da cidade, entre a serra e unha estrada local con tantas curvas coma un cubo de lampreas.
-Agradézollelo, mais non é o que desexo –replicou suavemente.
-Lémbrolle que falamos do Premio Luminaria –atacou outra volta o longueirucho-. O máis prestixioso do país e da Latinoamérica hispana.
-Non o dubido.
-Non me respondeu. Parécelle pouco? Se ese é o problema, podemos engadir á dotación do premio, de por si abondosa, un adianto de, poñamos, outros 300.000.
-Si que lle respondín, e non, ese non é o problema. Non lles desprezo nada. É que non me interesa en absoluto.
O home longueirucho recostouse na cadeira e tomou aire.
-Sabemos que o premio non ten boa reputación en certos círculos. Son unha minoría que critica sen fundamento. Non comprenden a realidade da industria editorial… Pero iso: son os menos. A meirande parte dos escritores matarían polo Luminaria, e para case todo lector é garantía de calidade.
-Non dubido que pensen así.
O longueirucho agardou por unha continuación, que non chegou. Intentou tomalo con humor.
-O seu axente asegurárame que era vostede máis tratable en persoa.
-E coido selo.
O longueirucho pulsou a opción da coacción sentimental.
-Non agardaba de vostede esta actitude tan pouco intelixente.
-Coñéceme pouco. E iso último é discutible.
O longueirucho botou en falta o tabaco do que se estaba a quitar. Se o Presidente estivera presente, estaría a considerar seriamente despedilo. E todo por causa daquel progre que de súpeto se cría sinalado polo dedo da Nai Natureza e bendicido por Buda. Pensou que tal vez cunha franqueza contundente lograra facerlle baixar a garda.
-Moi ben. Si, no premio a plica gañadora vén aberta e marcada. E que? Vaime dicir que está escandalizado? Non leva corenta anos no oficio? Aínda vai ser que, se agora se pode permitir a vida sen estreitezas que leva, foi por un boleto de lotería.
O escritor negou mansamente coa cabeza.
-Pois por que non pode baixar do seu reduto unha vez máis?
-É ben doado. Porque teño todo o dereito a non facelo.
O longueirucho riu con sorna, sen decatarse.
-Ai si? E de onde lle veu ese dereito?
-Merqueino.
O longueirucho ficou coma se viñera de levar unha labazada.
-Merquei o meu dereito a prescindir de luminarias. A ficar ás escuras.

xoves, 31 de outubro de 2013

O voyeur

Foto: Ron MZR
Nunca comprendín por que en certas cancións se fala de ingresar na noite coma se fora algo triste. A noite é o meu entorno natural. Non podería existir de día. Non, polo menos, desde que cambiei.
Antes era un ser humano coma tantos outros, preocupado por pagar as miñas facturas, por que a miña muller non fora deixarme ou por se un condutor non daba freado a tempo mentres eu cruzaba un paso de cebra. Daquela, eu estaba plenamente exposto á adversidade. Era fráxil.
Desde que aconteceu o accidente, alá na fundición, a miña vida deu unha viraxe decisiva no seu rumbo, pois non hai viraxe máis decisiva ca coller un camiño a ningures. Enterraron o meu cadáver desfeito. O que ficou foi a sombra. Ninguén se decatou. Non, non son fantasma, nin personaxe de conto fantástico decimonónico. Son un novo eu, que non chegou a ver ceo nin inferno. Que ficou aquí para observalo todo e a todos. Non podo revelar como, mais sei que a miña misión e avaliar o comportamento de cada ser humano no meu radio de acción e decidir o seu destino cando chegue a súa hora. Son o máis semellante a Deus que eses crentes terán xamais preto: tamén os xulgo e tampouco os escoito.
A cor esaxeradamente escura da miña aparencia impídeme facerme visible de día, a non ser en lugares solitarios, onde nada hai que ver. Así que a miña diversión comeza ó solpor. Na era tecnolóxica dos ollos de vidro das cámaras de seguridade, os deste atento observador da actividade humana son obra de artesanía inmemorial.

domingo, 27 de outubro de 2013

O enterrador

Parou un momento e levou a man xeada á testa para enxugar o suor. Foi cando lembrou que non podía suar. O acto semellaba indicar unha faísca de lembranza de tempos pasados, pois, polo demais, nin sequera ía canso, algo igualmente imposible. E algo máis: a súa expresión facial comezou a mudar desde a idiotez ó estupor que trae o coñecemento ó chegar sen ser procurado.
Reiniciou a súa tarefa, se ben dun xeito moito menos mecánico do que tiña por costume. Máis reflexivo. A fosa xa acadara os cinco metros de profundidade. O ataúde repousaba aló enriba, ó pé da burata. El pousou a pa, arrimou a escada contra aquel lado e rubiu por ela cos seus movementos lixeiramente acartonados, o espiñazo moi teso, a pausa case perfecta entre brazo e perna alzados. Tiña a cabeza medio pelada e a pel moi branca; era moi fraco e vestía o mesmo chándal tódolos días. Se baixara a cremalleira da parte superior, aínda se lle vería a marca da autopsia. Nunca tiña frío, nin calor, nin sede, nin enfermidade.
Antes de baixar o ataúde coas poleas, parou un pouco outra vez. Ergueu a cabeza. Contra o fondo do cemiterio, tres sentinelas andaban a facer formar en ringleira ós retornados que viñan de acordar debaixo das súas lápidas. Mirounos marchar entre as dos demais cara a entrada. Aínda non sabían camiñar ben; ían coma ós tombos. Isto provocoulle un sorriso de compaixón. As sentinelas non precisaban exercer a violencia. Termaban deles coma de bonecos e devolvíanos á ringleira móbil, que abandonaría o cemiterio municipal e se dirixía pola beiravía da estrada cara a cidade.
“Axiña terei un axudante ou un substituto”, murmurou el. Era a primeira vez que movía a lingua. Un brillo importante de intelixencia apareceu nos seus ollos.

xoves, 24 de outubro de 2013

O detalle

Foto: Claudia Durand
Este relato está baseado en algo que me sucedeu realmente, se ben eu non estaba namorado, só curioso. Xa que logo, a reacción paixonal do protagonista é inventada cento por cento.


Serán as tres e media ou catro da mañá. Son dous, el e ela, ningún chega ós trinta anos. Están no coche dela. Veñen de volta de estar con amigos. El vive por alí preto, na zona na que están estacionados, no norte da cidade; ela, no leste. Non se coñecen de moito, apenas por coñecidos comúns.
Ó comezo da noite, como ámbolos dous tiñan pensado ir para a casa bastante antes do abrente, el dixéralle que marcharía cando ela marchara. Ela ameazara, medio en broma medio en serio, con ficar ata as oito da mañá. El fixera coma que non se decatara.
De camiño, viñeron falando, ou el falando e ela rindo educadamente, máis ben. El botara a noite de brincadeira, mandándolle insinuacións picantes nun ton comicamente requintado. Todo por vela rir. E ela ría, iso si. Educadamente, sempre. Pero máis nada. Igual ca agora mesmo.
Ri el tamén, un algo amargo. Di que esa risa (dela) vén dicilo todo. Ela cala. El comenta que recoñece ese rexeitamento. É o mesmo que notaba xa de adolescente ó achegarse ás mozas. Di tal cousa cunha intención moi calculada. Adoita empregar esta frase para saber un pouco con quen está a falar: se a muller á que llo di ten un pouco de carácter, supón, non sairá espantada. Ela limítase a formular a mesma frase en forma interrogativa, sen maior interese. Nin carne nin peixe, non hai maneira de saber se se distancia.
El di que entende que ela o considere raro, pero que algún raro ha de haber en tódolos sitios, do contrario o mundo sería un aborrecemento. Ela pregúntalle se non será que a el lle gusta un pouco ser raro. El sorrí en silencio perante tal ocorrencia. Nun mundo onde case todo o mundo se comporta igual, o distinto ten que estar, por forza, a adoptar unha pose, a mentir. O distinto é falso.
El dille que non é o único individuo misterioso que hai no coche. Dille que a trata hai anos e case nada sabe dela. El pregúntalle agora se ese seu comportamento distante coa xente (ela é de certo moi distante, cando está case nin se sabe que está) é timidez ou fartura da humanidade. Ela responde que timidez. El replica que aínda non intentou nada en toda a noite para afondar nesa timidez, mais está a tempo de facelo. Ela volve rir. Educadamente.
El di: “Encántame a túa diplomacia”. Ela non di nada. Só ri educadamente unha vez máis.
E de súpeto, aí está. El bótalle a ollada máis longa da noite. É unha ollada inquiridora, que esixe unha palabra, unha reacción. Esa ollada estaría cravada nos grandes ollos dela, dunha cor gris xélida, de non estaren estes fixos na fronte, coma se nada. El mira os propios xeonllos. Parece que vai dicir algo. Non, decide calar.
Despídense. Ela di que “tal vez coincidan nalgún sitio”. El asente e baixa do coche con movementos repentinamente cansos. Ela avanza uns metros e manobra para dar a volta e coller o sentido contrario. Cando pasa de novo por diante del, non pita, nin lle di adeus coa man. Vai mirando á fronte, coma se tivera vido ata alí soa, por matar o tempo.
El míraa distanciarse, de pé na beirarrúa. Pecha os ollos. Ergue o brazo co puño pecho e bátese no peito varias veces, lenta e firmemente. A súa musculatura facial contráese con certa violencia por un intre, para irse relaxando paseniño. Abre os ollos, coma se acabara de acordar. Sacode a cabeza con forza e bota a andar cara a súa casa. Alí intentará amolecer os nervios con cinco discos de bossa nova, un tras doutro, en van.

luns, 21 de outubro de 2013

O comezo da Nova Era

Foto: Rostislav Kralik

O país preparárase para a informatización definitiva. Polo camiño, suicidáranse varios fabricantes de folios e algúns de impresoras pois, na época na que todo se ía facer en rede, o primeiro produto axiña estaría destinado a material para os nenos faceren avionciños e o segundo, a obxecto de culto vintage como xa o eran as máquinas de escribir e mailos reprodutores VHS.
Nas aulas onde se estaban a substituír cadernos por computadoras e follas de exame por cuestionarios en rede, resistían algúns nostálxicos remisos a descolgar da parede o taboleiro verde co seu xiz ou o de plástico branco co seu rotulador de punta grosa. Eran os mesmos nostálxicos que preferían o libro impreso ó electrónico “polo olor do papel”. O resto de profesores observábanos cunha compaixón agarimosa. Vían neles tódolos tópicos reaccionarios (preferir o anacrónico pola súa suposta maior calidade humana) que eles deixaran atrás había tempo, decididos a non seguiren vivindo no pasado e a tirar o máximo partido do presente.
Os concellos tiñan rematada a instalación da Cidade Intelixente. Había moito que o alumeado público ou o subministro de auga ás fontes das principais prazas estaba regulado por ordenador. Agora, as rúas encheríanse a maiores de sensores e pantallas táctiles con case todo tipo de aplicacións e contidos. Habería unha que mesmo produciría artificialmente a imaxe de certas árbores (por forza, pois os reais foran case todos arrincados) ou animais.
Os comercios irían deixando progresivamente de ofertar unha atención presencial ó cliente. Conforme a venda en liña se fora consolidando, as tendas iríanse convertendo en simples almacéns ou puntos de recepción de pedido, normalmente sen persoal humano para atender ó público. Os poucos traballadores necesarios unicamente se ocuparían do reparto e reposición da mercadoría.
Algúns locais de hostalería pasarían a ser barras autoservizo con dispositivos de pago con tarxeta de crédito.
Nos parlamentos deixaría de haber escanos para acoller a presenza física dos deputados. No seu sitio, colocaríase unha enorme multipantalla para amosar a actividade de cada deputado conectado desde o seu domicilio vía webcam. Calquera trámite de calquera administración se levaría a cabo por forza en liña, dado que os edificios municipais, provinciais, autonómicos e estatais ficarían baleiros de persoal, a non ser por un par de empregados de mantemento do sistema.
O día D era un primeiro de xaneiro. O comezo da nova era ficaría inaugurado polo presidente da nación que, mediante a páxina web do goberno, comparecería para premer un simbólico botón de cor azul eléctrica do tamaño e certa feitura de medio melón, decorado co signo de acendido: un círculo cunha liña vertical que partía do centro e crebaba o seu perímetro pola parte superior. Na hora H, as doce en punto da noite, aquela faciana de aire severo mal disimulado apareceu nos reprodutores flash de tódolos navegadores de tódolos ordenadores conectados. Pronunciou un discurso que estaba a ler nun apuntador óptico, co seu sorriso de escasa convicción de sempre. Só semellou verdadeiro cando afirmou o seu nerviosismo pola intensidade do momento. Pousou a man sobre o medio melón azul eléctrico e, ó tempo que dicía “Ben-vidos”, así, con esa pausa teatral, gramoulle de vez.
Foi imposible saber que aconteceu despois. O único que algunhas persoas escoitaron foi unha detonación amortecida no aire xeado, semellante á de mil lámpadas a fundirse ó tempo, xusto antes de que a luz marchara para nunca volver.

xoves, 17 de outubro de 2013

Anxos chatos

Foto: George Hodan
Matoume unha vez, e volvín.
Si, señor policía, matoume. Atinou vostede con aqueles tres disparos a queimarroupa. Non, non levaba chaleco, obviamente. Non tiña eu tanto orzamento. Só me dedicaba ó meu. Non sei por que era tan complicado de entender. Despois de todo, que sería de seu xefe se fulanos coma min non traballaran? Que habían meter polo nariz? Veleno para ratos? O noso comercio era honrado, daba para ir tirando. Xa ve que nunca abandonei a favela. Ou pensa que, de ser eu un dos Peixes Gordos, seguiría a vivir entre tanta choupana e non á beira de Copacabana? Lixe-se! Non pretendo insultar a súa intelixencia: é que non naceu moi esperto, admítao.
Pois si, morrín, pero volvín. Resucitoume un anxo, non coñezo o seu nome. Cando me matou, eu levaba unhas barras de chocolate no peto. Polo visto, a eles gústalles moito, e Alá Enriba debe escasear. El fíxome esa gracia a cambio de poder adozar o padal. Como? Estou seguro de que era un anxo. Pola luz que desprendía. Teña por certo que nunca na terra se viu resplandor semellante, nin natural, nin artificial.
Fixo moitas falcatruadas, tenente Miranda, moitas. É voçé um chato: a
personificação da chatice. Mais non volverá matarme. Porque agora mesmo, con esta pistola, o vou levar canda min ó lugar de onde veño…
Como di? Claro que estou certo! Fun resucitado e isto é a Terra…! O que? Falso! Do grupo só ficaba eu, os outros xa morreran. Como había ninguén dispararlle a vostede…? Me larga! Non! Isto non é o Ceo! Vostede non está morto! Eu estiven e agora vivo! Mente! Tudo mentira! O anxo nunca me mentiría! Nunca!

luns, 14 de outubro de 2013

4 euros

Foto: Lilla Frerichs
Avanzada a tarde dun domingo de primeiros de outubro, nos estertores do San Froilán, levaba caída sobre Lugo a primeira chuvia das patronais que, a xulgar pola experiencia doutros anos, debera ter sido xa a última. Se non fora porque aínda quedaban barracas abertas e Ramón Ferreiro seguía a merecer o alcume de Avenida de Senegal polas tendas dos vendedores de mercadoría cativa a ocupar toda a mediana coma un cempés xigante de lona, a xente apenas sairía da casa e a cidade non resultaría tan asfixiante para os lucenses de hábitos fixos.
Volvía eu de Campo Castelo, de intentar tomar un café tranquilo e ler un libro dos grosos; fracaso total: demasiados seareiros, e por enriba, ruidosos. Ía pola metade da Avenida da Coruña cando me crucei cun home fraco e de aspecto oriental embutido nun anorak amarelo. Paroume e preguntoume se falaba inglés. “A bit”, murmurei. Explicoume en tal idioma que era un escritor xaponés, que perdera a tarxeta de crédito e que só levaba enriba 4 euros. Seus amigos chegarían de París ó día seguinte, ás 6 da mañá. Preguntoume se sabía de alguén que puidera darlle comida e cama ata entón. Tivo que repetirme varias veces isto último. “I’ll give it back to you”, subliñou. Non, non era que eu non o tivera entendido á primeira. Estaba a facerme o tolo da mellor maneira que sabía. Ó contrario ca esa xente insegura que lle pon cara de can adoecido a todo aquel que ven demandando unha esmola cun ou outro argumento, non me molestaba que puidera estar tratando de darme calote, mais non lle cría nada, agás que precisaba comida e teito. Así que puxen a miña cara de papamoscas estándar e pregunteille: “And you have how much?” “Four euros”, repetiu el. Por que facía eu tal cousa? Pois, aparte de por prudencia, porque me daba vergonza admitir que, naquel momento, levaba en efectivo aínda menos cartos cá el.
Recomendeille que preguntara polo albergue municipal, pois era canto podería permitirse con semellante cantidade no peto, obviamente. Polo demais, se quería atopar aloxamento, valíalle máis poñerse en modo rei bárbaro e asaltar espada en man algunha casa. No tocante a uns euros para un bocadillo de xamón e unha botella de auga, e por moita mágoa que me daba, fose el quen fose, a idea de achegarme a un caixeiro automático acompañado dun fulano ó que veño de coñecer xamais me seduciu.
Sorry, I don’t have any money neither”, acabei por dicirlle. Dubido que me crera. Atoparíao inverosímil. Así e todo, despediuse cun “Thanks” desleixado e tirou avenida abaixo.
Desexei que todo fora mentira e a súa situación máis desafogada. Porque, se era certo, non sabía el ben onde fora dar.