luns, 27 de outubro de 2014

O votante automático

Foto: George Hodan
Ramón Vázquez, representante de AGE e EU en Lugo, afirma ter sido testemuña dun carreteo impúdico de votantes desde un asilo de anciáns cun sobre pechado na man ata un colexio electoral nunhas recentes eleccións. Seica algúns dos carrexados eran octo ou nonaxenarios con lagoas de memoria do tamaño de cen lagos Victoria; unha mesmo evidenciou a súa perplexidade diante da urna: "Que estou a facer aquí?". Os acompañantes serían varios membros do PP lucense, entre eles o seu líder, e varias monxas que rexentan o propio asilo. Soa berlanguiano, con olor mestura de fixador e sacristía.
Este tipo de cousas son carnaza para a prensa; é o típico artigo da sección Galicia de El País. Sen embargo, e para quen non sexa lucense, advirto que o carreteo de votos ten sona de práctica moi habitual aquí desde que hai eleccións. Xa saberán o chiste: Un autobús cheo de anciáns camiño do colexio electoral, un deles intenta abrir o sobre para saber a quen vai votar e resulta increpado polo condutor: "Home, que o voto é segredo!". Aquí dánse tantas infamias así que a indignación resulta freada pola preguiza.
Mais no que eu andaba a pensar é no seguinte. Esta actividade é criticable pola falta de vontade do votante, mais o certo é que moitos votantes non carrexados son igualmente votantes automáticos. O seu voto non procede dun xuízo crítico. Votan por costume e/ou por desconfianza cara os demais. Non é nada o que coñecen do partido ó que votan, realmente, pero está ese acto tan enraizado na súa vida que non a entenden sen el, ou con el noutra dirección. Móvense non saben moi ben cara onde nin para que, pero se deixaran de facelo morrerían. "Un tolo é quen non sabe onde ir". Non lembro agora a quen llo lin, pero a frase é certeira.

luns, 20 de outubro de 2014

A moza guai e mailo gasterópodo


Foto: Peter Griffin


A propósito da estrea do filme Perdida, de David Fincher, volveu a actualidade un estereotipo feminino: o da moza guai. Sería este tipo de muller, sobre todo nova que, malia a súa heterosexualidade, manifesta no seu comportamento numerosas afinidades co suposto varón hetero estándar. Algúns medios apuntan, a saber: un carácter enormemente apracible e tolerante, gusto polo fútbol, pola cervexa, polos tríos e polo sexo anal (textual isto último). Nestes medios advírtese ó suposto varón hetero estándar, coido notar que con certo ton admonitorio, que a moza guai non existe, e a que semelle cadrar con tal descrición será unha simple imitadora que tirará co disfrace unha vez cumprido o trámite de ter caído en gracia.
Supoño que os autores da “información” teñen a intención de vindicar á muller “normal” que, debe deducirse, será a que rexeite case todo o que teña que ver con ese concepto de masculinidade. Digamos que a intención era boa, mais ó cabo non a deixan en moi bo lugar. Seguindo a liña de pensamento extrema deses medios, de moda no século presente, doado é ver á muller, por defecto, coma un ser histérico, aburrido e máis ben puritano. Iso parece ser o que se pretende facer pensar.
Como resultado desa tentativa, temos a confrontación dun estereotipo falso con outro estereotipo falso; o adxectivo é redundante, pois todo estereotipo é falso, por xeneralización simplista, mais cumpría remarcalo. Ademais, dá a impresión de que se contempla a serenidade coma algo antinatural, e o lecer deportivo, coma algo sucio. Ou impropio dunha señorita ben mandada. Acerca do sexo anal, igual non consultaron a xente coma Toni Bentley ou Sinnead O' Connor.
No tocante ó estereotipo do varón hetero estándar, o erro non é menor. Disque só existirían os futboleiros, cervexeiros e amigos do sexo duro. Deixando aparte, claro, unha minoría formada por ese tipo de homes proclamados feministas e, en máis dunha ocasión, avergonzados do pene. De xeito que, os que non entran (entramos) en ningún dos dous grupos anteriores, non seriamos cualificables de varóns; seriamos búfalos de auga, amebas ou gasterópodos. Pois eu podo garantir, polo menos en base á miña experiencia, e mediante declaración xurada se for preciso, que entre os varóns hetero non feministas nin avergonzados do pene existe unha variedade  da que paga a pena deixar constancia. Variedade que rara vez se menciona, e cando así é, fica indicada coma excepción, estrañamente. Non é o que eu levo percibido ó longo da miña vida. Teño coñecido homes de fútbol, cervexa e sexo; homes de fútbol e cervexa; homes de cervexa e sexo; homes de sexo; homes de fútbol; homes de política e baile moderno; homes de novelas de Tolkien e fins de semana con madrugada etílica; homes de filmes de Aki Kaurismaki e madrugada etílica; homes apaixonados da sección Motor do xornal; homes que non conducen nunca; homes que gustan de rutas de castelos; homes cos que non se pode falar; homes que escoitan atentamente; homes que cheiran a tabaco; homes que olen ó xabrón malia traballar nunha estada; homes de alma de charrizo; homes inocentes coma nenos.
A complexidade humana, que ten máis dun século e máis de vinte de idade, mal consente en se deixar embotellar por unha estatística.

luns, 13 de outubro de 2014

A decadencia do decadente


Foto: George Hodan

Coma os vaqueiros no vestir, a exaltación do decadente sigue en boga. Digo sigue porque nunca deixou de estalo desde que teño uso de razón. Van alá décadas de cen mil Bukowskis, un tras doutro ou ó tempo, todos iguais agás o orixinal. E mesmo este se facía pesadiño á volta de dous libros de citas de filosofía alcólica cargante con esa mensaxe: malia 300 resacas anuais, son mellor cá ti, que les as miñas conachadas para intentar evadirte da túa vida de conformismo e pago de facturas.
Iso foi ó comezo. Logo virían outros cen mil émulos musicais, polo común grupos de pop arrabaldeiro-mestizo con cantante de acento Lichis d'A Cabra Mecánica. E sempre co mesmo conto, dun ou doutro xeito: acordei resacoso ás dúas da tarde, fun por alcol e tabaco e pensei como sería volverte foder, morena. E así anos e anos, décadas e décadas. Moitos adultos de hoxe medrarían, non direi no divertimento, na fe desas caralladas: o mellor da vida está entre Montealto e Lavapiés. Se non o entendes, serás virxe ós sesenta.
Etcétera. Repetición tras repetición, aborrecemento por aborrecemento, aborrecemento ó cadrado.
Algún día, todo isto foi orixinal. Se cadra nos oitenta, e en menor medida nos noventa, cando tantos mozos se fixaban como meta para o futuro o triunfo con fixador en plan Mario Conde. Outros tempos. Hoxe, penso eu que non impresiona xa a ninguén. Tanto lle turraron á vaca polos tetos que rematou dando sangue. Os decadentes guais máis Pearl Jam ca Nirvana pero nin tan inxenuos nin tan acedos tanto se puxeron á beira dos cidadáns de 9 a 2 que se diría que remataron cubertos pola súa mesma cinza. Volvéronse produtos en serie, representativos dun concepto descafeinado: igualiño cós videoxogos de guerra. Os decadentes guais, por moita noite de esmorga por bares vellos coa que maltraten as vísceras, xamais devolven a cea de cor vermella pola mañá. No Quake, ti podes meterlle 40 tiros a un inimigo, que abrollará o sangue para desaparecer decontado, sen deixar tras de si rastro de orificio de bala e sen que o branco móbil pare que correr.
E, en fin, que é o que me parece orixinal a min en 2014, preguntarédesvos? Direivos que non ten delito ningún irse deitar ás once da noite cun vaso de leite quente con galletas. O preocupante non sería iso, senón ter alma de deitarse ás once. Velaí o que conta. O resto, postureo puro.

martes, 7 de outubro de 2014

O que non precisa da electricidade



Estes días había quen facía chanza a conta dos manteiros africanos que veñen tódolos anos ó San Froilán aquí en Lugo. #ebolaiscoming. Era só iso, unha chanza: os máis deles proceden doutras cidades españolas, non directamente da faixa subsahariana, así que é máis ben improbable que ningún remate na hipotética zona de illamento do HULA; de habela, de tódolos xeitos, sería desexable que fora mellor ca un biombo de metal e tea branca atravesado por un far de fitas de plástico brancas e vermellas, como disque se viu nun corredor dun hospital madrileño.
Sendo así as cousas, coidaba un que lle agardaba un mes de outubro máis: clima prosmeiro de frío sen chaqueta e calor con ela, unha primeira quincena exasperante por mor da avalancha de festeiros e ruído e cheiro a suor e frituras e unha segunda de impaciencia porque non dan chegado os magostos. Pois non. Resulta que, entre os telexornais e as redes sociais, pregoan que se aveciña a peste.
A vida cotiá na Idade Media, aventuro, podía chegar a resultar tan tediosa coma na época actual. Mais daquela, en teoría, existía outra orde, outros mecanismos impensables hoxe, verdade? Por exemplo, o sistema feudal. E o fanatismo relixioso. E os falcatrueiros podentes na impunidade. E a precariedade: a fame, a mendicidade, a xente sen casa e sen terra. Decatádesvos?
E a todo o anterior, hai que engadir o que xa está aquí: a peste, un inimigo invisible que representa a crueldade do azar con respecto á vida humana.
Total: un revival do Medievo moi digno.
Confésome emocionado, sen coña. Coma máis dun espectador de Juego de tronos e máis dun afeccionado ós xogos de rol, pero cun gusto máis esixente en calquera caso. Aínda que saiba (saibamos, supoño) que todo é mentira. Unha máis, que ficará cuberta pola sombra da vindeira. Un mero enredo para a parte da humanidade ociosa da era tecnolóxica que non se ve con gana de practicar deportes de risco nin nota reaccionar o instinto na proxección de filmes de terror de sangue e susto. Porque hoxe todo precisa dun enchufe á rede eléctrica, agás o medo.