luns, 24 de febreiro de 2014

O toque orixinal

Foto: Karen Arnold

Á vista das imaxes que chegan desde Ucraína correspondentes á residencia privada do fuxido Viktor Yanukovich, non pode un deixar de se sorprender. Cuberterías de ouro, coleccións de automóbiles de luxo, unha gasolineira propia e din algúns que un zoolóxico. Lembráronme ás obtidas logo do rexistro do chalé de Jorge Dorribo; aqueles cairos de elefante non rematan de perder o seu oco en certos meus pesadelos fugaces.
Sorpréndeme, mais non polo que poida pensarse. Sorpréndeme a irritante falta de orixinalidade no disfrute e ostentación da riqueza. Coma un rapeiro ianqui cos dentes de ouro, aborrecemento e consternación a partes iguais é o que produce esa repetición insulsa. Aborrecemento, porque manca á vista; consternación, porque di moi pouco da creatividade e capacidade de innovación dos seus autores. Moi ilustrativo, Tony Montana, cando, sentado á mesa dun restaurante de luxo, se laiaba de ter pelexado tanto para rematar naquela esterqueira.
Aparte de seguir a ser un iluso e pedir a estas billeteiras gordas coma cochos da ceba que repartan o que lles sobra, entende un que procede o consello de se esforzar na procura do toque orixinal. Se non vas ser xusto, polo menos non me manques a vista. É ou non é?

martes, 18 de febreiro de 2014

Venus + Marte = Terra

Foto: Ian L
Hai pouco, a conto dunha manifestación de mulleres en Madrid contra a Ley do Aborto, Jorge Martínez Reverte escribía na contracapa de El País un artigo eloxioso cara as manifestantes. O particular do asunto é que do panexírico pasou decontado á humillación colectiva. Indicativa desta estraña actitude é unha frase na que vén dicir que os homes (xenérico) deben facerse a un lado e aplaudirlles desde as marxes a esas mulleres garridas que marchan polo medio da calzada dispostas a facer tremer a todo un goberno. A priori, léndoo na súa literalidade, non é máis ca unha arroutada inocente; non obstante, afirmando tal cousa, semella querer situar ós homes nunha posición subordinada, secundaria. Talmente de marxe: marxinal.
Non é a primeira vez que vexo tal cousa. É algo relativamente frecuente en homes máis ou menos cultos e mediáticos cando desexan caer en gracia ó que eles deben entender polo común do sexo feminino. Lembro a un xornalista que entrevistaba nun programa de radio a unha deportista ou árbitro, non estou certo, e tanto se inflamou o ánimo do fulano no seu desexo de afagar á "minoría", que rematou por mencionarlle á entrevistada o caso dunha colega dela que, segundo el, "mataba" (literal) ós seus colegas varóns; repetiu varias veces, teimudo, enfático, mesmo unha miga asañado, o de "matar". Imaxino que o xornalista quería dicir que o facía ela moi ben en comparación con eles. Que o verbo empregado só sería unha maneira de falar.
Digo que é unha actitude estraña por excesiva. Quen a adopta parece coidar que un sexo non é verdadeiramente libre, feliz ou como queira dicirse se non se da o rebaixamento do outro. Para min, tal idea é unha enorme imbecilidade. Non vexo como habían estar mellor, como habían facer máis forza, ca estando un á par do outro, sen ninguén en segundo plano. E acho que uns e outras adoitan mellorar coa mestura (malia que en certos colexios concertados non se decaten). Pero tal vez sexa cousa miña, que son da opinión de que nin os homes son de Marte nin as mulleres de Venus, non: todos son da Terra.

xoves, 13 de febreiro de 2014

Metamorfose

 
Foto: George Hodan


Ultimamente, estou a vivir unha especie de metamorfose. Pódeseme ver en diversos establecementos de hostalería e salas de cine en compaña doutra xente máis ou menos da miña idade. Falo de parvadas (en especial de deporte, grado de coñecemento: alto), parezo cordial ou fato, segundo o momento, e fago brincadeiras tan agudas coma, chegados a un punto, repetitivas. Con certa frecuencia, mesmo me atrapallo ó falar. Será un mecanismo psicolóxico: como a interrupción semella estar de moda en case toda conversa, imaxino que o meu cerebro transmite automaticamente a orde de acelerar o discurso. Son a inquieta imaxe do que cheguei a detestar: eses individuos que se xuntan en manda na mesa do lado a evidenciar que hai existencias ben desaproveitadas.
O contraste é notable. O meu estado máis ou menos natural é falar pouco e pausado e, por se xa fora pouco, emitindo observacións que pretendían ser agradables e interesantes e remataban parecendo saídas da boca dun personaxe de policial italiano setenteiro de serie B. 
Esta metamorfose ten un sentido. O que eu ofrecía ata entón deixábame tirado no medio do deserto sen teléfono móbil. Agora, polo menos fiquei sen gasolina nun Fiat Cinquecento tan cheo de xente que as portas non pechan. É unha metamorfose temporal, sospeito. De momento, compénsame.

sábado, 8 de febreiro de 2014

Os do gremio

 
Foto: George Hodan


Ó cirurxián (xa xubilado) que se ocupou das operacións ás que me vin obrigado nos últimos anos a someter a faciana por causa dun tumor cutáneo de baixa intensidade preocupábanlle os desprazamentos ó lugar de traballo. Foi a meirande queixa que lle oín cando tivo que trasladarse ó HULA. Polo demais, era un home moi apracible. Nunca comprendía por que carallo lle viña eu sempre de mal xenio á consulta. A un hospital vai a xente tomarlle unha Estrella e escoitar monologar a cómicos, seino, pero son feble e nunca puiden evitar a fobia a estes lugares.
O caso é que un día falamos de avances médicos no tratamento do cancro (non no do meu, que en rigor mal podería chamarse así). Comentou el que, entre que se descubría un método mellor e se poñía en práctica, pasaban polo menos dez anos. Eu adiviñei, e el confirmouno, que o prazo se reduciría proporcionalmente ó aumento dos fondos para investigación. Daquela, díxenlle eu que compría facer por que chegase ese diñeiro. (Non lle dixen, supoñendo que o sabería, que o cancro é unha enfermidade en expansión, en absoluto "rara", que a maneira de tratar a meirande parte das súas variedades é, contra o que poida semellar, máis ben trapalleira e que o que se sabe dela hoxe paréceme claramente insuficiente para evitar un futuro problema sanitario grande coma un Airbus). El, acaso entendendo que me refería a el en particular, sorriu e faloume como se lle fala a eses homazos con idade mental de cinco anos que pasean pola rúa do brazo de súas avoas e saúdan ós autobuses ó pasar. "Procurarei, prométoche que procurarei". 
O meu cirurxián era un xenuino membro do gremio. O que veña, veña cando e como veña, será benvido. Máis non pedimos. Agás uns bos accesos.

luns, 3 de febreiro de 2014

Alaska/Polinesia

Foto: Axel Kuhlmann


No tempo dos extremos, para unha parte crecente da humanidade só semellan existir dous destinos posibles: Alaska ou a Polinesia.
En Alaska están os que coidan que hai que votar sempre; na Polinesia, os que coidan que non hai que votar nunca.
En Alaska, os que conducen fóra da cidade para abandonar electrodomésticos nos prados e escoitan impasibles que nos ríos os mosquitos xa mutan para se adaptaren á contaminación; na Polinesia, os que viven ou desexarían vivir en choupanas sen televisión nin internet no Cebreiro ou no Caurel (ás que acceden en todoterreo, iso si) e observan con certo desdén cariñoso a quen non cultiva as súas propias patacas.
En Alaska, mulleres mundanas que conservan un concepto do varón como deus, e que adoitan rematar por afacerse a un neno grande capaz de pagar os prazos dunha hipoteca e dun monovolume; na Polinesia, celebridades de revista estilo Concha Velasco que conceden entrevistas nas que falan dos homes coma dunha rama dos primates lixeiramente evolucionada, coma seres case enteiramente prescindibles, en todo caso.
En Alaska, os que proclaman con fervor que todo estranxeiro non millonario con papeis ou sen eles é un exemplo de heroicidade e traballo que debera facer que a todo europeo que ignore o que é viaxar nun caiuco lle caera a cara de vergonza; na Polinesia, os que entenden que todo estranxeiro non millonario con papeis ou sen eles veu rebentar caixeiros automáticos.
Etcétera.
Existe, non obstante, un territorio intermedio entre Alaska e a Polinesia. Está moi pouco poboado. Os seus habitantes son xente discreta e silenciosa. Nin desde Alaska nin desde a Polinesia lles consultan case nunca nada, porque saben que non obterán a resposta desexada. Porque en Alaska e na Polinesia só comprenden dúas respostas: si ou non, comigo ou contra min. E neste terreo intermedio, nas poucas ocasións en que lles fan algunha pregunta, a xente di: Depende. E de seguido explican por que depende. Algo inútil, por outra parte. Para cando comeza a explicación, nin os de Alaska nin os da Polinesia están xa escoitando. Cun aceno de impaciencia, xa deron media volta e marcharon por onde viñeran.