O conciliábulo

Foto: George GrimmHowell

Foron chegando a contagotas desde tódolos puntos da comunidade, en particular da metade occidental. O menor tería corenta e poucos anos; coma os da súa idade, vestía dun xeito lixeiramente informal, con cazadora de coiro no sitio de abrigo de botóns e palestina no sitio de bufanda; a súa barba de días incluso tiña un aire máis anuncio de moda home ca de persoeiro de despacho. E sen embargo, non lograba afastar aquela sensación de adustez, aquel certo olor a pechado común da súa presencia.

Cearon no comedor da casa de turismo rural, que viña sendo un pazo restaurado cunha aira ampla e unhas poucas mazairas estradas por ela. O café xa o tomaron noutra sala, algo meirande, en ocasións empregada por grupos de homes de negocio para tecer as súas alianzas e limar as súas asperezas, como soe dicirse.

Estoutros homes non eran empresarios. A meirande parte eran profesores universitarios, outros poucos eran funcionarios, outros poucos, os menos, xornalistas, e o resto eran ex profesores, ex funcionarios ou ex xornalistas. Sentaron todos arredor daquela mesa oblonga, longuísima, de madeira de caoba e superficie escintilante. Un deles ergueuse e tomou a palabra:

-Temos que paralo. Hai que deter isto, sen demora. A nosa literatura está a degradarse. Os novos autores sinxelamente non amosan o debido respecto ás vellas influencias. Mexan por Joyce e cagan por Flaubert. Empregan a Kafka para encubrir a súa mediocridade e a Dos Passos como pretexto para trapalladas infames. Non podemos consentilo.

-Eu xa movín fíos para que, se isto sigue así, empecen a borralos dos premios literarios -comentou outro, desde o extremo oposto da mesa.

-Eu os meus para que lles vaian deixando de admitir manuscritos nas editoras máis puxantes -dixo outro, desde o centro.

-Eu os meus para que os enchoupen en brea e os emplumen nas seccións de crítica literaria -dixo un terceiro, sentado fronte ó segundo.

-Eu os meus para que, se é que chegan a publicar, non os recomenden no ensino -dixo un cuarto, a carón do que tomara a palabra en primeiro lugar, que aprobou cun cabeceo severo, enérxico, e engadiu:

-Iso é. Forza, compañeiros. Temos que forzalo. E conseguirémolo: Devolverémolo todo ó tempo que nunca se debeu ter abandonado.