Soldado eléctrico

Foto: Anna Langova

Aquí estou, outro día na fronte de combate. A meirande parte dos meus compañeiros de armas son desempregados, coma min. Vimos todos da mesma cidade. Eles non deixan de laiarse de que os teñan obrigado a vir meter tiros a esta guerra. Din que se aínda lles deran un traballo civil, pagaba a pena, pero esta argallada si que non. Adoitan falar do tipo de vida que levarían de non teren sido chamados. Os máis deles había pouco que perderan o emprego. Tiñan pensado “tomar a cousa con calma”; así o dicían. Eu escoitábaos falar da vida que desexarían levar: erguerse a media mañá, quedar para tomar un café con algún amigo, ler revistas no sofá, falar e falar por teléfono, ir de discotecas ou verbenas algunha que outra vez, durmir e volta a empezar... Probablemente estea equivocado, así e todo, e non sexan persoas netamente pasivas. Mais, polo menos para min, na cidade da que veño só podía un aspirar a perder satisfactoriamente o tempo. Dito sen acritude. Era un lugar no que apenas había que facer. As opcións reducíanse a dúas: ben pasar as tardes nos bares a beber máis por estar alí ca por sede, ata ser tan coñecido como aborrecido por aquela xente coa que era imposible amigar, de tan desconfiada cos que non son coma ela, e por aquelas mulleres frías e despectivas que non semellaban capaces de querer a ninguén, ou ben non saír da casa e deitarse sempre demasiado cedo e desfacer e suar a cama toda sen dar prendido no sono.

O caso é que eu estou aquí por propia vontade. Cando falo con algún compañeiro, é incapaz de comprendelo. Tómame por burriño. Non ve que estou aquí porque a enfermidade que máis me dana é a inactividade. De non me ter presentado voluntario, seguiría a percorrer canso as mesmas rúas, un e outro deses días noxentos nos que vai sol e zoa o vento, nos que ferves coa calor se vistes a chaqueta e che entran calafríos se a quitas. Seguiría ata desfacer os nervios e ser incapaz de acougar un segundo. A partir dese punto, a miña vida xa non había poder chamarse tal. Cadáver adiado.

Aquí, coas balas asubiando preto, éche outro conto. Un renacer. A civilización reprime o instinto. En troques, no medio do caos, cun fusil de asalto na man e o perigo ó axexo, é coma se me posuíra un espírito da natureza. Volveume a forza, esa forza, cando coidara que xamais o faría. Volveu e non marcha cada dous por tres, coma antes. Érgome cada mañá non ben abro os ollos, galgo valados de tres metros dun chouto, percorro quilómetros a pé, teña a barriga máis ou menos chea, e o camiño xamais me cansa. Xa non boto o tempo pendente de cada pequeno ruído nin de cada dor xorda do meu corpo. Nin un pensamento de desalento atravesa a miña mente. Todo, mesmo os detalles máis pequenos, me parece novo cada día. Son cento por cento electricidade.