 |
| Foto: George Hodan |
Matoume
unha vez, e volvín.
Si,
señor policía, matoume. Atinou vostede con aqueles tres disparos a
queimarroupa. Non, non levaba chaleco, obviamente. Non tiña eu tanto
orzamento. Só me dedicaba ó meu. Non sei por que era tan complicado
de entender. Despois de todo, que sería de seu xefe se fulanos coma
min non traballaran? Que habían meter polo nariz? Veleno para ratos?
O noso comercio era honrado, daba para ir tirando. Xa ve que nunca
abandonei a favela. Ou pensa que, de ser eu un dos Peixes Gordos,
seguiría a vivir entre tanta choupana e non á beira de Copacabana?
Lixe-se!
Non
pretendo insultar a súa intelixencia: é que non naceu moi esperto,
admítao.
Pois
si, morrín, pero volvín. Resucitoume un anxo, non coñezo o seu
nome. Cando me matou, eu levaba unhas barras de chocolate no peto.
Polo visto, a eles gústalles moito, e Alá Enriba debe escasear. El
fíxome esa gracia a cambio de poder adozar o padal. Como? Estou
seguro
de
que era un anxo. Pola luz que desprendía. Teña por certo que nunca
na terra se viu resplandor semellante, nin natural, nin artificial.
Fixo
moitas falcatruadas, tenente Miranda, moitas. É
voçé um chato: a
personificação
da
chatice. Mais
non volverá matarme. Porque agora mesmo, con esta pistola, o vou
levar canda min ó lugar de onde veño…
Como
di? Claro que estou certo! Fun resucitado e isto é a Terra…! O
que? Falso! Do grupo só ficaba eu, os outros xa morreran. Como había
ninguén dispararlle a vostede…? Me
larga! Non!
Isto non é o Ceo! Vostede non está morto! Eu
estiven
e agora vivo! Mente! Tudo
mentira! O
anxo nunca me mentiría! Nunca!
Ningún comentario:
Publicar un comentario