O enterrador

Parou un momento e levou a man xeada á testa para enxugar o suor. Foi cando lembrou que non podía suar. O acto semellaba indicar unha faísca de lembranza de tempos pasados, pois, polo demais, nin sequera ía canso, algo igualmente imposible. E algo máis: a súa expresión facial comezou a mudar desde a idiotez ó estupor que trae o coñecemento ó chegar sen ser procurado.

Reiniciou a súa tarefa, se ben dun xeito moito menos mecánico do que tiña por costume. Máis reflexivo. A fosa xa acadara os cinco metros de profundidade. O ataúde repousaba aló enriba, ó pé da burata. El pousou a pa, arrimou a escada contra aquel lado e rubiu por ela cos seus movementos lixeiramente acartonados, o espiñazo moi teso, a pausa case perfecta entre brazo e perna alzados. Tiña a cabeza medio pelada e a pel moi branca; era moi fraco e vestía o mesmo chándal tódolos días. Se baixara a cremalleira da parte superior, aínda se lle vería a marca da autopsia. Nunca tiña frío, nin calor, nin sede, nin enfermidade.

Antes de baixar o ataúde coas poleas, parou un pouco outra vez. Ergueu a cabeza. Contra o fondo do cemiterio, tres sentinelas andaban a facer formar en ringleira ós retornados que viñan de acordar debaixo das súas lápidas. Mirounos marchar entre as dos demais cara a entrada. Aínda non sabían camiñar ben; ían coma ós tombos. Isto provocoulle un sorriso de compaixón. As sentinelas non precisaban exercer a violencia. Termaban deles coma de bonecos e devolvíanos á ringleira móbil, que abandonaría o cemiterio municipal e se dirixía pola beiravía da estrada cara a cidade.

“Axiña terei un axudante ou un substituto”, murmurou el. Era a primeira vez que movía a lingua. Un brillo importante de intelixencia apareceu nos seus ollos.