 |
| Foto: David Wagner |
Na mañá de Nadal, saiu á rúa coma calquera outro día. Decontado o notou. Ó cruzar o paso de cebra, o home con aspecto de mil días de picar pedra co vento a arroibarlle a pel da faciana botouse a ladrarlle adoecido, coma se se estivera a achegar á porta da súa casa. Regañou os dentes e saltou do banco no que sentaba. El botouse a un lado e mandoulle un couce ó medio das pernas. Os laios do home-can en retirada ecoaron pola praza.
Un pouco máis adiante, diante do parque, un grupo de sete ou oito mulleres con corpo de casa, bata e biscoito danzaricaban torpemente e cantaban non se entendía ben o que; el non o vía desde a súa posición, pero na súa traxectoria formaban o símbolo do infinito. Espidas de cadeira para arriba, esborrancharan sobre os seus peitos un lema inintelixible nun alfabeto que el ignoraba. Cambiou de beirarrúa antes de chegar.
Polas ventás da comisaría da Policía Local chovían papeis, pantallas de ordenador, mercadoría cativa de manteiro, lencería de prostitutas e billetes procedentes de sobornos varios. El anicouse amodo, apañou un bo monllo de billetes pequenos, gardounos na carteira e seguiu andando.
A casa do Concello estaba pintada de fucsia de arriba abaixo. El axexou a través da porta principal entreaberta. No recibidor, o alcalde tiña reunidos a tódolos funcionarios municipais. Estaban a ler o Manifesto Comunista. Cada un lía unha páxina e poñía cara de entendemento.
El baixou ata o río e sentou á sombra dun ameneiro. Marabillado. A noite anterior fora incapaz de durmir. Sabíao. Sabía que só ficaría el, a única persoa en toda a cidade que botara o día enteiro só e non catara o turrón.
Ningún comentario:
Publicar un comentario