Ás escuras

Foto: Lucrecia Beatrice

O home longueirucho trataba de disimular dentro do traxe unha barrigola de non ter andado máis de cincocentos metros seguidos en anos, igual que disimulaba o paso deses anos tinguindo o cabelo de negro intenso e peiteándoo cara atrás con fixador. O seu aceno agre era imposible de disimular.

-Por que? Pode explicarmo? –non suplicaba. Trataba de ser tan agresivo coma persuasivo, sen acadar isto último.

O outro home revolvíase todo o tempo na butaca carísima, dando cos xeonllos na beira da mesa carísima, no fondo daquel café para clientela moi exclusiva; “exclusivo”, era a palabra. Non estaba no seu ambiente. Devecía por subir no seu catro por catro e volver á súa casiña, a corenta quilómetros da cidade, entre a serra e unha estrada local con tantas curvas coma un cubo de lampreas.

-Agradézollelo, mais non é o que desexo –replicou suavemente.

-Lémbrolle que falamos do Premio Luminaria –atacou outra volta o longueirucho-. O máis prestixioso do país e da Latinoamérica hispana.

-Non o dubido.

-Non me respondeu. Parécelle pouco? Se ese é o problema, podemos engadir á dotación do premio, de por si abondosa, un adianto de, poñamos, outros 300.000.

-Si que lle respondín, e non, ese non é o problema. Non lles desprezo nada. É que non me interesa en absoluto.

O home longueirucho recostouse na cadeira e tomou aire.

-Sabemos que o premio non ten boa reputación en certos círculos. Son unha minoría que critica sen fundamento. Non comprenden a realidade da industria editorial… Pero iso: son os menos. A meirande parte dos escritores matarían polo Luminaria, e para case todo lector é garantía de calidade.

-Non dubido que pensen así.

O longueirucho agardou por unha continuación, que non chegou. Intentou tomalo con humor.

-O seu axente asegurárame que era vostede máis tratable en persoa.

-E coido selo.

O longueirucho pulsou a opción da coacción sentimental.

-Non agardaba de vostede esta actitude tan pouco intelixente.

-Coñéceme pouco. E iso último é discutible.

O longueirucho botou en falta o tabaco do que se estaba a quitar. Se o Presidente estivera presente, estaría a considerar seriamente despedilo. E todo por causa daquel progre que de súpeto se cría sinalado polo dedo da Nai Natureza e bendicido por Buda. Pensou que tal vez cunha franqueza contundente lograra facerlle baixar a garda.

-Moi ben. Si, no premio a plica gañadora vén aberta e marcada. E que? Vaime dicir que está escandalizado? Non leva corenta anos no oficio? Aínda vai ser que, se agora se pode permitir a vida sen estreitezas que leva, foi por un boleto de lotería.

O escritor negou mansamente coa cabeza.

-Pois por que non pode baixar do seu reduto unha vez máis?

-É ben doado. Porque teño todo o dereito a non facelo.

O longueirucho riu con sorna, sen decatarse.

-Ai si? E de onde lle veu ese dereito?

-Merqueino.

O longueirucho ficou coma se viñera de levar unha labazada.

-Merquei o meu dereito a prescindir de luminarias. A ficar ás escuras.