xoves, 31 de outubro de 2013

O voyeur

Foto: Ron MZR
Nunca comprendín por que en certas cancións se fala de ingresar na noite coma se fora algo triste. A noite é o meu entorno natural. Non podería existir de día. Non, polo menos, desde que cambiei.
Antes era un ser humano coma tantos outros, preocupado por pagar as miñas facturas, por que a miña muller non fora deixarme ou por se un condutor non daba freado a tempo mentres eu cruzaba un paso de cebra. Daquela, eu estaba plenamente exposto á adversidade. Era fráxil.
Desde que aconteceu o accidente, alá na fundición, a miña vida deu unha viraxe decisiva no seu rumbo, pois non hai viraxe máis decisiva ca coller un camiño a ningures. Enterraron o meu cadáver desfeito. O que ficou foi a sombra. Ninguén se decatou. Non, non son fantasma, nin personaxe de conto fantástico decimonónico. Son un novo eu, que non chegou a ver ceo nin inferno. Que ficou aquí para observalo todo e a todos. Non podo revelar como, mais sei que a miña misión e avaliar o comportamento de cada ser humano no meu radio de acción e decidir o seu destino cando chegue a súa hora. Son o máis semellante a Deus que eses crentes terán xamais preto: tamén os xulgo e tampouco os escoito.
A cor esaxeradamente escura da miña aparencia impídeme facerme visible de día, a non ser en lugares solitarios, onde nada hai que ver. Así que a miña diversión comeza ó solpor. Na era tecnolóxica dos ollos de vidro das cámaras de seguridade, os deste atento observador da actividade humana son obra de artesanía inmemorial.

domingo, 27 de outubro de 2013

O enterrador

Parou un momento e levou a man xeada á testa para enxugar o suor. Foi cando lembrou que non podía suar. O acto semellaba indicar unha faísca de lembranza de tempos pasados, pois, polo demais, nin sequera ía canso, algo igualmente imposible. E algo máis: a súa expresión facial comezou a mudar desde a idiotez ó estupor que trae o coñecemento ó chegar sen ser procurado.
Reiniciou a súa tarefa, se ben dun xeito moito menos mecánico do que tiña por costume. Máis reflexivo. A fosa xa acadara os cinco metros de profundidade. O ataúde repousaba aló enriba, ó pé da burata. El pousou a pa, arrimou a escada contra aquel lado e rubiu por ela cos seus movementos lixeiramente acartonados, o espiñazo moi teso, a pausa case perfecta entre brazo e perna alzados. Tiña a cabeza medio pelada e a pel moi branca; era moi fraco e vestía o mesmo chándal tódolos días. Se baixara a cremalleira da parte superior, aínda se lle vería a marca da autopsia. Nunca tiña frío, nin calor, nin sede, nin enfermidade.
Antes de baixar o ataúde coas poleas, parou un pouco outra vez. Ergueu a cabeza. Contra o fondo do cemiterio, tres sentinelas andaban a facer formar en ringleira ós retornados que viñan de acordar debaixo das súas lápidas. Mirounos marchar entre as dos demais cara a entrada. Aínda non sabían camiñar ben; ían coma ós tombos. Isto provocoulle un sorriso de compaixón. As sentinelas non precisaban exercer a violencia. Termaban deles coma de bonecos e devolvíanos á ringleira móbil, que abandonaría o cemiterio municipal e se dirixía pola beiravía da estrada cara a cidade.
“Axiña terei un axudante ou un substituto”, murmurou el. Era a primeira vez que movía a lingua. Un brillo importante de intelixencia apareceu nos seus ollos.

xoves, 24 de outubro de 2013

O detalle

Foto: Claudia Durand
Este relato está baseado en algo que me sucedeu realmente, se ben eu non estaba namorado, só curioso. Xa que logo, a reacción paixonal do protagonista é inventada cento por cento.


Serán as tres e media ou catro da mañá. Son dous, el e ela, ningún chega ós trinta anos. Están no coche dela. Veñen de volta de estar con amigos. El vive por alí preto, na zona na que están estacionados, no norte da cidade; ela, no leste. Non se coñecen de moito, apenas por coñecidos comúns.
Ó comezo da noite, como ámbolos dous tiñan pensado ir para a casa bastante antes do abrente, el dixéralle que marcharía cando ela marchara. Ela ameazara, medio en broma medio en serio, con ficar ata as oito da mañá. El fixera coma que non se decatara.
De camiño, viñeron falando, ou el falando e ela rindo educadamente, máis ben. El botara a noite de brincadeira, mandándolle insinuacións picantes nun ton comicamente requintado. Todo por vela rir. E ela ría, iso si. Educadamente, sempre. Pero máis nada. Igual ca agora mesmo.
Ri el tamén, un algo amargo. Di que esa risa (dela) vén dicilo todo. Ela cala. El comenta que recoñece ese rexeitamento. É o mesmo que notaba xa de adolescente ó achegarse ás mozas. Di tal cousa cunha intención moi calculada. Adoita empregar esta frase para saber un pouco con quen está a falar: se a muller á que llo di ten un pouco de carácter, supón, non sairá espantada. Ela limítase a formular a mesma frase en forma interrogativa, sen maior interese. Nin carne nin peixe, non hai maneira de saber se se distancia.
El di que entende que ela o considere raro, pero que algún raro ha de haber en tódolos sitios, do contrario o mundo sería un aborrecemento. Ela pregúntalle se non será que a el lle gusta un pouco ser raro. El sorrí en silencio perante tal ocorrencia. Nun mundo onde case todo o mundo se comporta igual, o distinto ten que estar, por forza, a adoptar unha pose, a mentir. O distinto é falso.
El dille que non é o único individuo misterioso que hai no coche. Dille que a trata hai anos e case nada sabe dela. El pregúntalle agora se ese seu comportamento distante coa xente (ela é de certo moi distante, cando está case nin se sabe que está) é timidez ou fartura da humanidade. Ela responde que timidez. El replica que aínda non intentou nada en toda a noite para afondar nesa timidez, mais está a tempo de facelo. Ela volve rir. Educadamente.
El di: “Encántame a túa diplomacia”. Ela non di nada. Só ri educadamente unha vez máis.
E de súpeto, aí está. El bótalle a ollada máis longa da noite. É unha ollada inquiridora, que esixe unha palabra, unha reacción. Esa ollada estaría cravada nos grandes ollos dela, dunha cor gris xélida, de non estaren estes fixos na fronte, coma se nada. El mira os propios xeonllos. Parece que vai dicir algo. Non, decide calar.
Despídense. Ela di que “tal vez coincidan nalgún sitio”. El asente e baixa do coche con movementos repentinamente cansos. Ela avanza uns metros e manobra para dar a volta e coller o sentido contrario. Cando pasa de novo por diante del, non pita, nin lle di adeus coa man. Vai mirando á fronte, coma se tivera vido ata alí soa, por matar o tempo.
El míraa distanciarse, de pé na beirarrúa. Pecha os ollos. Ergue o brazo co puño pecho e bátese no peito varias veces, lenta e firmemente. A súa musculatura facial contráese con certa violencia por un intre, para irse relaxando paseniño. Abre os ollos, coma se acabara de acordar. Sacode a cabeza con forza e bota a andar cara a súa casa. Alí intentará amolecer os nervios con cinco discos de bossa nova, un tras doutro, en van.

luns, 21 de outubro de 2013

O comezo da Nova Era

Foto: Rostislav Kralik

O país preparárase para a informatización definitiva. Polo camiño, suicidáranse varios fabricantes de folios e algúns de impresoras pois, na época na que todo se ía facer en rede, o primeiro produto axiña estaría destinado a material para os nenos faceren avionciños e o segundo, a obxecto de culto vintage como xa o eran as máquinas de escribir e mailos reprodutores VHS.
Nas aulas onde se estaban a substituír cadernos por computadoras e follas de exame por cuestionarios en rede, resistían algúns nostálxicos remisos a descolgar da parede o taboleiro verde co seu xiz ou o de plástico branco co seu rotulador de punta grosa. Eran os mesmos nostálxicos que preferían o libro impreso ó electrónico “polo olor do papel”. O resto de profesores observábanos cunha compaixón agarimosa. Vían neles tódolos tópicos reaccionarios (preferir o anacrónico pola súa suposta maior calidade humana) que eles deixaran atrás había tempo, decididos a non seguiren vivindo no pasado e a tirar o máximo partido do presente.
Os concellos tiñan rematada a instalación da Cidade Intelixente. Había moito que o alumeado público ou o subministro de auga ás fontes das principais prazas estaba regulado por ordenador. Agora, as rúas encheríanse a maiores de sensores e pantallas táctiles con case todo tipo de aplicacións e contidos. Habería unha que mesmo produciría artificialmente a imaxe de certas árbores (por forza, pois os reais foran case todos arrincados) ou animais.
Os comercios irían deixando progresivamente de ofertar unha atención presencial ó cliente. Conforme a venda en liña se fora consolidando, as tendas iríanse convertendo en simples almacéns ou puntos de recepción de pedido, normalmente sen persoal humano para atender ó público. Os poucos traballadores necesarios unicamente se ocuparían do reparto e reposición da mercadoría.
Algúns locais de hostalería pasarían a ser barras autoservizo con dispositivos de pago con tarxeta de crédito.
Nos parlamentos deixaría de haber escanos para acoller a presenza física dos deputados. No seu sitio, colocaríase unha enorme multipantalla para amosar a actividade de cada deputado conectado desde o seu domicilio vía webcam. Calquera trámite de calquera administración se levaría a cabo por forza en liña, dado que os edificios municipais, provinciais, autonómicos e estatais ficarían baleiros de persoal, a non ser por un par de empregados de mantemento do sistema.
O día D era un primeiro de xaneiro. O comezo da nova era ficaría inaugurado polo presidente da nación que, mediante a páxina web do goberno, comparecería para premer un simbólico botón de cor azul eléctrica do tamaño e certa feitura de medio melón, decorado co signo de acendido: un círculo cunha liña vertical que partía do centro e crebaba o seu perímetro pola parte superior. Na hora H, as doce en punto da noite, aquela faciana de aire severo mal disimulado apareceu nos reprodutores flash de tódolos navegadores de tódolos ordenadores conectados. Pronunciou un discurso que estaba a ler nun apuntador óptico, co seu sorriso de escasa convicción de sempre. Só semellou verdadeiro cando afirmou o seu nerviosismo pola intensidade do momento. Pousou a man sobre o medio melón azul eléctrico e, ó tempo que dicía “Ben-vidos”, así, con esa pausa teatral, gramoulle de vez.
Foi imposible saber que aconteceu despois. O único que algunhas persoas escoitaron foi unha detonación amortecida no aire xeado, semellante á de mil lámpadas a fundirse ó tempo, xusto antes de que a luz marchara para nunca volver.

xoves, 17 de outubro de 2013

Anxos chatos

Foto: George Hodan
Matoume unha vez, e volvín.
Si, señor policía, matoume. Atinou vostede con aqueles tres disparos a queimarroupa. Non, non levaba chaleco, obviamente. Non tiña eu tanto orzamento. Só me dedicaba ó meu. Non sei por que era tan complicado de entender. Despois de todo, que sería de seu xefe se fulanos coma min non traballaran? Que habían meter polo nariz? Veleno para ratos? O noso comercio era honrado, daba para ir tirando. Xa ve que nunca abandonei a favela. Ou pensa que, de ser eu un dos Peixes Gordos, seguiría a vivir entre tanta choupana e non á beira de Copacabana? Lixe-se! Non pretendo insultar a súa intelixencia: é que non naceu moi esperto, admítao.
Pois si, morrín, pero volvín. Resucitoume un anxo, non coñezo o seu nome. Cando me matou, eu levaba unhas barras de chocolate no peto. Polo visto, a eles gústalles moito, e Alá Enriba debe escasear. El fíxome esa gracia a cambio de poder adozar o padal. Como? Estou seguro de que era un anxo. Pola luz que desprendía. Teña por certo que nunca na terra se viu resplandor semellante, nin natural, nin artificial.
Fixo moitas falcatruadas, tenente Miranda, moitas. É voçé um chato: a
personificação da chatice. Mais non volverá matarme. Porque agora mesmo, con esta pistola, o vou levar canda min ó lugar de onde veño…
Como di? Claro que estou certo! Fun resucitado e isto é a Terra…! O que? Falso! Do grupo só ficaba eu, os outros xa morreran. Como había ninguén dispararlle a vostede…? Me larga! Non! Isto non é o Ceo! Vostede non está morto! Eu estiven e agora vivo! Mente! Tudo mentira! O anxo nunca me mentiría! Nunca!

luns, 14 de outubro de 2013

4 euros

Foto: Lilla Frerichs
Avanzada a tarde dun domingo de primeiros de outubro, nos estertores do San Froilán, levaba caída sobre Lugo a primeira chuvia das patronais que, a xulgar pola experiencia doutros anos, debera ter sido xa a última. Se non fora porque aínda quedaban barracas abertas e Ramón Ferreiro seguía a merecer o alcume de Avenida de Senegal polas tendas dos vendedores de mercadoría cativa a ocupar toda a mediana coma un cempés xigante de lona, a xente apenas sairía da casa e a cidade non resultaría tan asfixiante para os lucenses de hábitos fixos.
Volvía eu de Campo Castelo, de intentar tomar un café tranquilo e ler un libro dos grosos; fracaso total: demasiados seareiros, e por enriba, ruidosos. Ía pola metade da Avenida da Coruña cando me crucei cun home fraco e de aspecto oriental embutido nun anorak amarelo. Paroume e preguntoume se falaba inglés. “A bit”, murmurei. Explicoume en tal idioma que era un escritor xaponés, que perdera a tarxeta de crédito e que só levaba enriba 4 euros. Seus amigos chegarían de París ó día seguinte, ás 6 da mañá. Preguntoume se sabía de alguén que puidera darlle comida e cama ata entón. Tivo que repetirme varias veces isto último. “I’ll give it back to you”, subliñou. Non, non era que eu non o tivera entendido á primeira. Estaba a facerme o tolo da mellor maneira que sabía. Ó contrario ca esa xente insegura que lle pon cara de can adoecido a todo aquel que ven demandando unha esmola cun ou outro argumento, non me molestaba que puidera estar tratando de darme calote, mais non lle cría nada, agás que precisaba comida e teito. Así que puxen a miña cara de papamoscas estándar e pregunteille: “And you have how much?” “Four euros”, repetiu el. Por que facía eu tal cousa? Pois, aparte de por prudencia, porque me daba vergonza admitir que, naquel momento, levaba en efectivo aínda menos cartos cá el.
Recomendeille que preguntara polo albergue municipal, pois era canto podería permitirse con semellante cantidade no peto, obviamente. Polo demais, se quería atopar aloxamento, valíalle máis poñerse en modo rei bárbaro e asaltar espada en man algunha casa. No tocante a uns euros para un bocadillo de xamón e unha botella de auga, e por moita mágoa que me daba, fose el quen fose, a idea de achegarme a un caixeiro automático acompañado dun fulano ó que veño de coñecer xamais me seduciu.
Sorry, I don’t have any money neither”, acabei por dicirlle. Dubido que me crera. Atoparíao inverosímil. Así e todo, despediuse cun “Thanks” desleixado e tirou avenida abaixo.
Desexei que todo fora mentira e a súa situación máis desafogada. Porque, se era certo, non sabía el ben onde fora dar.

xoves, 10 de outubro de 2013

O prognóstico

Foto: Karen Arnold
Hai tempo, eu coidaba ser o que se chama unha boa persoa. Alguén que, malia a barreira da introversión e da querenza por intereses pouco populares, unicamente desexaba, no fondo, ser coma os demais, estar cos demais, comportarse coma os demais, vivir e morrer canda os demais; nunca só.
Pero non. Coido que saín de pelica brava. Polo menos, recoñezo que ás veces me gusta resultar sinistro. Asustar á xente que me rodea con certo ton sombrío; con fatalismo exacerbado; con humor negrísimo. Cando topo con coñecidos e me preguntan que como estou, respóndolles que un pouco máis preto da ruína. Se me preguntan que tal me foi, respóndolles que sigo sendo o mesmo inútil de toda a vida.
Non adoitan gustar de tales respostas. Disimúlano intentando mudar de tema. Coidan que se trata de autocompaixón. É comprensible. Non sei como serían neste aspecto outras épocas, mais a actual abunda, tal vez por mor do desamparo e como reacción contra o desalento, en ilusión doada. É o tempo perfecto para trasladar esa tradición tan ianqui dos predicadores a estes lares. Non hai garantía de nada, e crese, sinxelamente, na primeira luz que nos din que existe, malia que non se demostre tal existencia. Crese porque hai que crer.
Despois de todo, penso que o que intento, ó resultar “desagradable” desa maneira, é facer ver que os deuses, entendendo deus como ser todopoderoso e inmortal, se nalgún sitio están, non é aquí abaixo. Que somos o que somos, e que debemos ser conscientes disto, como primeiro paso se queremos intentar quitar medio corpo da beira do precipicio.
Mais, como os tempos son os que son e non outros, e precisamente por ser un de caste humana e non divina, e non poder obrar, xa que logo, o que é practicamente imposible, cúmprese unha vez e outra o prognóstico do meu fracaso. Grande é o Club da Fe Desesperada, pequenos os meus poderes.

luns, 7 de outubro de 2013

Preguntas e navallas

Foto: Petr Kratochvil
Pasoume na rúa dos Viños. Quedara con antigos compañeiros de curso a tomarlle algo. Non adoito facelo, pola manía que teñen por aquí de poñer sempre a música tan alta. Detesto non poder escoitar nin falar coas persoas coas que estou. En situacións así, o meu instinto reacciona á súa maneira: aumentando o nivel de susceptibilidade. De noite, nun garito escuro e ruidoso e cheo ata os topes, as miñas tolerancia e espírito festeiro baixan ata a última raia da reserva.
Con todo, ás veces hai que intentalo. Agosto na cidade, á cita só acudiran tres mozas. De xeito que alí estaba eu, nun deses bares máis ou menos enxebres, nun curruncho da barra, mirando en silencio a miña cervexa mentres elas falaban sen parar de decoración. Ás veces hai que intentalo.
Á nosa beira había un fulano que bebía a pequenos grolos viño branco en cunca. Metro setenta, cabelo rasurado ó 1, cañotos de barba de días, certa cara de rato. Tiña algo desagradable que me chamaba a atención. De primeiras, polo seu aspecto non debera. Alí onde o alcohol non é caro, adoita haber xentalla. Pola rúa, de feito, non facían máis ca pasar individuos cotrosos en chándal con cara de ter durmido nunha palleira.
Non debera chamarme a atención, non, e chamábama. Coido que aquel algo residía no seu silencio inquieto. Coma se se decatara, volveuse cara min e fíxome unha observación rutineira, non sei se “Non hai moita parroquia por aquí”. Eu respondín con algún monosílabo. A partir dese momento, empezou a facelo. Seguía alí bebendo, e a cada pouco volvíase cara nós e dicía algo sen moita importancia.
“Non es de moitas palabras, eh?”, díxome unha vez. E era que eu apenas abría a boca. As mozas non deixaban meter baza na súa conversa nin eu sabería como. Notei que o fulano lles daba mala espiña e disimulaban falando moi rápido. Sobreactuaban.
“De moi poucas”, repliquei, mirándoo de esguello. El calou e volveu ó seu viño. Non sei como carallo facía, pero botáralle corenta grolos á cunca e a cantidade non semellaba diminuír.
O fulano non era nativo. Viñera de Santiago, paréceme que dixera. A parella entrada nos cincuenta que atendía o local non lle quitaba ollo. Nunha destas, volveuse cara min e dixo, amodiño:
-Espero que non che pareza unha falta de respecto se che pregunto unha cousa.
-Pregunta.
-Ti saberás dalgún caixeiro automático por aquí preto?
Como non respondín ó intre, engadiu, amodiño, que non era a súa intención molestarme. Mireino, desta de fronte.
-Un caixeiro automático?
-Si, home. Para quitar cartos. Un caixeiro -explicoume, amodiño, coma se acabara eu de baixar de Saturno.
A miña primeira idea foi mandalo ó máis próximo á comisaría da nacional. Mais ocorréuseme outra cousa. Pregunteille a unha das mozas, a ver que tiñan pensado elas. Ela indicoulle un por alí preto, en Santo Domingo.
“Ai, logo non o sabías, eh?”, díxome el, burlón. Eu non tiña intención de responder. A xefa do local aforroume o esforzo. Achegouse decontado e preguntounos se o fulano nos estaba molestando. Respondemos que non, sen convicción. Chamouno a un aparte e estiveron falando. Logo el marchou.
“Ese xa levaba aí un pedazo”, explicou ela cando el botou da porta para fóra. “Veu con outros dous cunha traza fina...”, puntos suspensivos.
Aínda estivemos naquel bar outra media hora. As mozas querían seguir a foliada pola mesma rúa. Penso que non entenderon por que a min me dera por mirar a un lado e ó outro ó saír, nin a razón maior pola que me despedín antes de tempo. Unha delas chamoume agarrado coa lingua pequena.
Aquela noite, volvendo á casa, lembrei a navalla que meu avó gardara na mesiña de noite ata o día da súa morte. Unha navalla sinxela, das que se abren turrando da folla, coa empuñadura de madeira sen vernizar. Usábaa para tallar o pan e o queixo e pelar a froita, como home de aldea que era. Cortaba, iso si, un cabelo pola metade.
Mentres me cruzaba con corenta fulanos con aspecto de beber viño branco en cunca e preguntar por caixeiros automáticos contra o anoitecer, boteina en falta ata deixar atrás o casco antigo e saír á avenida.

xoves, 3 de outubro de 2013

Inferno desencadeado

Foto: Josée Holland Eclipse
A busca durara séculos. Individuos escuros que pasaran a ser mitificados despois da morte fracasaran, un tras doutro, no seu intento de traer ó mundo aquel que para moitos estaba representado na imaxe dun grande castrón a presidir reunións “festivas” de mulleres que non empregaban a súa sabedoría para o ben. Tódolos libros máis ou menos prohibidos foran lidos, tódalas prácticas exóticas realizadas. O único que conseguiran fora ser condenados ó patíbulo ou pasar por burgueses faltos de diversión efectiva (algo que moitas veces eran).
Ata aquel día. Un grupo formado nun dos moitos foros sobre temas paranormais da rede celebrara a súa vixésima reunión ás doce dunha noite de Walpurgis, debaixo dun orballo inconstante, no cemiterio dunha parroquia de sesenta anciáns. (Descartaran o San Xoán por problemas de privacidade: a crise económica atraía ás aldeas a centos de urbanitas que pretendín aforrar en ansiolíticos lavando a cara con auga de rosas a esa mesma hora dese mesmo día.) Idades entre os vinte e os corenta anos, solitarios, desempregados ou traballadores en precario máis dúas amas de casa divorciadas sen a custodia dos fillos. Malia non terlles ofrecido a sociedade un oco confortable, eran persoas estudosas e apaixonadas, organizadas e perseverantes: o empregado ideal para calquera selector de recursos humanos. Desmontaran peza a peza todo o coñecido sobre rituais satánicos e demonoloxía e volvérano montar tantas veces coma variantes da mecánica de invocación do Malo se lles ocorreran: con galiña negra, sen ela, con galo negro, sen el, con candeas, sen candeas, con estrela, sen ela, con xiz, sen xiz, con sangue, sen sangue, con galiña e sen candeas e con estrela e sen xiz e con sangue... Dezanove probas, cero resultados. Por se fora pouco, os restos das cerimonias deran orixe a noticias macabras na prensa local, polo que se viran obrigados a iren mudando de escenario e espaciando os encontros en semanas e meses.
Así e todo, seguiran adiante. E, logo de tanta decepción, remataran por obter recompensa ó seu esforzo e creatividade. Entendérono coma unha confirmación do concepto que tiñan daquel ser, un líder intelixente e agradecido, e do que tiñan da apocalipse: o comezo dun novo orde da cousas, no que eles serían peza fundamental.
Para a ocasión, prescindiron de toda sofisticación. O círculo non contiña nada inscrito, os esconxuros foron recitados mentalmente e cada un deles limitouse a facer aquilo que máis lembraba odiar.
Hora e media de insistencia e, á fin, sucedeu. Todos abriron os ollos á vez, porque o notaron. En aparencia, nada cambiara. Todo estaba quieto e silencioso. Embaixo, as casas da aldea. Arredor, o cemiterio coa súa igrexa. Enriba, o ceo coa súa lúa e mailas súas estrelas. Pero non cumpría reparar con moita atención na lúa para notar que cambiara. Estaba moito máis baixa, pasara de cuarto minguante a chea e ensanchara varias veces o seu diámetro ata dar a impresión de abarcar tres cuartas parte do horizonte. E ademais, estaba a súa cor. Do branco luminoso pasara á cor da masa de pan cocida. E algo máis. Saíranlle tres grandes manchas da cor do chocolate: dúas redondas, aliñadas na metade superior, e unha na parte inferior, esta de feitura semicircular coa curva lindando co borde, meirande cás outras. Non deixaba de medrar, lenta e gradualmente.
Os convocadores estaban confusos. Todos se abstiveran de consumir alcol ou alucinóxenos aquela noite na que a pureza debera ser esencial. Ollaron uns para os outros. Aquela sorte de faciana sorrinte descendía directamente sobre as súas cabezas. Entón puideron apreciar a superficie rugosa do que se supoñía que era o seu señor, e viron que as tres manchas eran ocas. A de abaixo movíase: o seu extremo superior estalicábase cara as dúas manchas de enriba, curvándose case ata a simetría co oposto. Nese momento, expulsou sobre eles unha bafarada de aire quente coma o do peor agosto.
En poucos segundos, ficaron dentro mesmo do “sorriso”, estáticos, a agardar algo daquel ser grandioso, un sinal, unha mensaxe, o que fora. Pero o movemento descendente seguía o seu curso en silencio, e o terceiro orificio xa era de xeito indiscutible unha boca.