O detalle

Foto: Claudia Durand

Este relato está baseado en algo que me sucedeu realmente, se ben eu non estaba namorado, só curioso. Xa que logo, a reacción paixonal do protagonista é inventada cento por cento.

Serán as tres e media ou catro da mañá. Son dous, el e ela, ningún chega ós trinta anos. Están no coche dela. Veñen de volta de estar con amigos. El vive por alí preto, na zona na que están estacionados, no norte da cidade; ela, no leste. Non se coñecen de moito, apenas por coñecidos comúns.

Ó comezo da noite, como ámbolos dous tiñan pensado ir para a casa bastante antes do abrente, el dixéralle que marcharía cando ela marchara. Ela ameazara, medio en broma medio en serio, con ficar ata as oito da mañá. El fixera coma que non se decatara.

De camiño, viñeron falando, ou el falando e ela rindo educadamente, máis ben. El botara a noite de brincadeira, mandándolle insinuacións picantes nun ton comicamente requintado. Todo por vela rir. E ela ría, iso si. Educadamente, sempre. Pero máis nada. Igual ca agora mesmo.

Ri el tamén, un algo amargo. Di que esa risa (dela) vén dicilo todo. Ela cala. El comenta que recoñece ese rexeitamento. É o mesmo que notaba xa de adolescente ó achegarse ás mozas. Di tal cousa cunha intención moi calculada. Adoita empregar esta frase para saber un pouco con quen está a falar: se a muller á que llo di ten un pouco de carácter, supón, non sairá espantada. Ela limítase a formular a mesma frase en forma interrogativa, sen maior interese. Nin carne nin peixe, non hai maneira de saber se se distancia.

El di que entende que ela o considere raro, pero que algún raro ha de haber en tódolos sitios, do contrario o mundo sería un aborrecemento. Ela pregúntalle se non será que a el lle gusta un pouco ser raro. El sorrí en silencio perante tal ocorrencia. Nun mundo onde case todo o mundo se comporta igual, o distinto ten que estar, por forza, a adoptar unha pose, a mentir. O distinto é falso.

El dille que non é o único individuo misterioso que hai no coche. Dille que a trata hai anos e case nada sabe dela. El pregúntalle agora se ese seu comportamento distante coa xente (ela é de certo moi distante, cando está case nin se sabe que está) é timidez ou fartura da humanidade. Ela responde que timidez. El replica que aínda non intentou nada en toda a noite para afondar nesa timidez, mais está a tempo de facelo. Ela volve rir. Educadamente.

El di: “Encántame a túa diplomacia”. Ela non di nada. Só ri educadamente unha vez máis.

E de súpeto, aí está. El bótalle a ollada máis longa da noite. É unha ollada inquiridora, que esixe unha palabra, unha reacción. Esa ollada estaría cravada nos grandes ollos dela, dunha cor gris xélida, de non estaren estes fixos na fronte, coma se nada. El mira os propios xeonllos. Parece que vai dicir algo. Non, decide calar.

Despídense. Ela di que “tal vez coincidan nalgún sitio”. El asente e baixa do coche con movementos repentinamente cansos. Ela avanza uns metros e manobra para dar a volta e coller o sentido contrario. Cando pasa de novo por diante del, non pita, nin lle di adeus coa man. Vai mirando á fronte, coma se tivera vido ata alí soa, por matar o tempo.

El míraa distanciarse, de pé na beirarrúa. Pecha os ollos. Ergue o brazo co puño pecho e bátese no peito varias veces, lenta e firmemente. A súa musculatura facial contráese con certa violencia por un intre, para irse relaxando paseniño. Abre os ollos, coma se acabara de acordar. Sacode a cabeza con forza e bota a andar cara a súa casa. Alí intentará amolecer os nervios con cinco discos de bossa nova, un tras doutro, en van.