luns, 30 de decembro de 2013

Forza intrusa

 
Foto: Linda Allardice

"É a última vez que confío nun camelo descoñecido", pensou, coa testa contra o espello do cuarto de baño do plató. Non estaba mareada, non. Sentíase "rara". Non podía ser da cocaína cortada con o demo sabía o que. Era algo diferente. Fisicamente, estaba igual cás outras veces. Mais por dentro non.
Tivo que imitar o seu comportamento estándar, porque non lle saía con naturalidade. Saudou ó resto de participantes no faladoiro, púxose cega a café e lambetadas e, co aviso, buliu a ocupar o seu lugar na mesa, entre a presentadora e un pretendido militante da esquerda á esquerda da esquerda con pano palestina e cola de cabalo e ensaiou con el as brincadeiras de dereitista rancia de toda a vida. Imposible. Soubo, verdadeiramente preocupada, que esquecera como actuar así.
Tiveron que facer unha pausa publicitaria non prevista. A directora do programa chegou correndo desde tras das cámaras e tomouna polos ombreiros. "Estás ben?", preguntoulle, verdadeiramente preocupada tamén ela, se ben noutro sentido. "Ti estás ben?" E era que, en todo o programa, non interrompera, nin falara a berros, nin empregara a palabra "progre", nin lanzara acusacións de demagoxia, nin cargara contra a relixión musulmana. Nada. En troques, amosárase comprensiva, lúcida, respectuosa e mesmo simpática. Tiveran que parar porque, pola súa causa, o debate arrefriaba sen remedio ata parecer un intercambio cabal de ideas.
O descanso non obrou nela efecto rexenerador ningún. Á volta da publicidade, a súa ausencia foi excusada por "motivos persoais". Mentres, no asento traseiro do taxi de volta a casa, ela lembrou como, no momento no que aquel individuo louro de aire andróxino entrou no recibidor ás escuras da súa casa e dixo que o de sempre non podía vir, todo semellou iluminado por un estoupido de luz branquísima de apenas un segundo de duración.

xoves, 26 de decembro de 2013

Presentimento confirmado

Foto: David Wagner

Na mañá de Nadal, saiu á rúa coma calquera outro día. Decontado o notou. Ó cruzar o paso de cebra, o home con aspecto de mil días de picar pedra co vento a arroibarlle a pel da faciana botouse a ladrarlle adoecido, coma se se estivera a achegar á porta da súa casa. Regañou os dentes e saltou do banco no que sentaba. El botouse a un lado e mandoulle un couce ó medio das pernas. Os laios do home-can en retirada ecoaron pola praza.
Un pouco máis adiante, diante do parque, un grupo de sete ou oito mulleres con corpo de casa, bata e biscoito danzaricaban torpemente e cantaban non se entendía ben o que; el non o vía desde a súa posición, pero na súa traxectoria formaban o símbolo do infinito. Espidas de cadeira para arriba, esborrancharan sobre os seus peitos un lema inintelixible nun alfabeto que el ignoraba. Cambiou de beirarrúa antes de chegar.
 Polas ventás da comisaría da Policía Local chovían papeis, pantallas de ordenador, mercadoría cativa de manteiro, lencería de prostitutas e billetes procedentes de sobornos varios. El anicouse amodo, apañou un bo monllo de billetes pequenos, gardounos na carteira e seguiu andando.
A casa do Concello estaba pintada de fucsia de arriba abaixo. El axexou a través da porta principal entreaberta. No recibidor, o alcalde tiña reunidos a tódolos funcionarios municipais. Estaban a ler o Manifesto Comunista. Cada un lía unha páxina e poñía cara de entendemento.
El baixou ata o río e sentou á sombra dun ameneiro. Marabillado. A noite anterior fora incapaz de durmir. Sabíao. Sabía que só ficaría el, a única persoa en toda a cidade que botara o día enteiro só e non catara o turrón.

sábado, 21 de decembro de 2013

Réplica a unha mensaxe de desamor

Este relato levaba xa dúas semanas en espera de publicación. Agardaba eu ó fallo do premio ó que o enviara no seu momento, sabendo das poucas probabilidades de éxito que tiña. Hoxe gústase de temas sinxelos contados de xeito aparatoso, mentres que aquí, como veredes, ocorre á inversa: fálase de algo moi complexo con enorme sinxeleza. Velaquí vai o texto tal e como foi remitido, logo dunha poda forzosa de mil e pico caracteres.


Foto: George Hodan
Tomaches unha decisión, e non pretendo que te volvas atrás.
Se marchaches, marchaches, ti verás. Buscarte non irei. Non me coides anoxado. Sempre te queixaches do meu desleixo. O raro é que tamén dicías odiar os homes rudos e posesivos. Sexa como for, nunca busquei ser o que ti quixeras, senón o que son. Máis gato que can, se queres: máis reflexión ca candor. Eu.
Non podo desexarche o mellor de aquí en adiante. Impídemo este rancor frío, aquí dentro. Do que estou seguro é de que che irá ben. Terás notado que a metade do noso tempo xuntos o botamos cruzando coiteladas moi civilizadas. Mellor dito, ti a mandalas e eu a esquivalas. Aqueles despertares en hostais ou cuartiños fedendo a humidade, lémbraste? Ti case sempre lle poñías boa cara á tronada, feliz de poder programar o despertador porque polo menos tiñas unha meta. Querer é poder, espílete, que as cousas soas non se fan... E eu a durmir ata as dez e media, porque case nunca tiña traballo, estaba roñón e amolábame falar. Ti lías revistas do corazón e falabas con diminutivos. Eu lía a Lovecraft e coñecía o significado da palabra “onírico”.
Iso ó comezo. Despois, eu seguín igual, e ti fuches cuspindo o fel. “Fan falta moitos camareiros e vendedores”, rosmabas, de costas a min. “Por que só lle teñen que doer os cadrís a esta?”. Eu calaba, sabendo que iso te poñía máis doente; era por non prender a pólvora. Carezo desa túa forma de liberación emocional. Ceibarei o veleno da boca, mais non da alma. Así que calo, ou marcho lonxe e penso (só penso) en facer unha morte.
Sei que sobrevivirás. Es desa xente nacida para turrar do arado que ara o mundo. Tanto xuras ó chegar mallada pola noite, como te ergues plena de forzas pola mañá. E se un día non podes ir turrar, non sabes como vivir. Dito sen desprezo. Expoño o que acho certo.
Nunca che faltará o pan. Ese temor teu á indixencia é absurdo. Tés estrela. Eu, en troques e como dicías ás veces, vallo para pouco. Sei pouco de moito, ou sexa, non moito de nada. Neste mundo son can (ou gato) sen dentes. Non, non é pose de perdedor, nin orgullo de tal. É o que é, punto. Hai moito que o sei. Ti non te decatabas. Non comprendías por que eu non brincaba da cama ó raiar o día. Estabamos vivos. Non era motivo dabondo? Non vías que mesmo o paxaro que voa máis alto ha de orientar o peteiro nunha dirección. Se, por enriba, é paxaro verde onde todos son vermellos, non hai gran que petiscar.
Pero tampouco o meu é só cuestión de falta de adaptación. É que, sinxelamente, non acepto todo como está. Négome a turrar dese arado. Penso moito. Non quero dicir que sexa máis listo ca ninguén. Trabucábaste ó botarme en cara a miña suposta soberbia. Digo que penso cando non debera. O porvir adoita gañarse sen a dúbida. Se dubidas, non inspiras seguridade. E, se as pezas do arado me abren a carne e non acougo coa dor, por forza o penso dúas veces.
E por iso, porque dor teño dabondo, non quero acrecentala, senón vivir. A miña idea de vivir non é, como dicías, asoballar nin aproveitarse de ninguén. É sentar á porta nas noites de verán e mirar calmo a lúa. E se quero ver a lúa e alguén me tapa o ceo, podo perder a calma, ou podo ser o “desleixado” que coñeciches. Elixe.
Ti, coma moita xente, non procuras a beira da porta nas noites de verán. Ti queres pagar as facturas e ir onde van os máis: se é á fonte, bañarse; se é á esterqueira, todo é afacerse. Eu non sei vivir así, indo polo camiño sen reparar na paisaxe.
Sei que vivirás moito, e que eu morrerei novo. Irás enfiando contratos temporais ou terás a sorte que mereces e acabarás cun Mercedes no garaxe, mentres a min me hospitalizan en estado de inanición. Se me collen consciente, direilles que non te avisen. Sei que virías, mais non sería xusto. Lei de vida: sobreviven os máis aptos, que dabondo teñen con roelo para, por enriba, carretar os parvos ó carrelo.
Posdata: tamén che digo unha cousa, e perdoa: que sobrevivas ti e non eu é evidencia de que o arado ara peor cá nai que o fundou. Non me quitarás a razón.

luns, 16 de decembro de 2013

A visita

Foto: K Whiteford
Apeouse do BMW do seu axente. Cambaleando. Demasiados cócteles con froitas estrañas aboiando en vodka. Despechou a porta con manobra dubidosa. Notou a casa xeada. Quería dicir que tan bébeda non estaba, despois de todo. Tratou de lembrar se xa tomara algo antes de aparecer naquel programa; non lembraba nin o que dixera na entrevista. Todo máis, que o seu fillo non era daquel cantante, e que nunca pasara un mes na Costa do Sol con ningunha amante lesbiana. Non lle deu máis importancia. Seguramente o resto de preguntas non pasaban de reiteracións histéricas directas á súa xugular.
Quixo subir para darse unha ducha antes de irse deitar. Ó pasar por diante da sala de estar ás escuras, atopou o plasma de 52 polgadas aceso. A pantalla estaba iluminada nunha cor indefinible, nin fría nin quente, nin clara nin escura.
-Ai Deus, dúas veces nun mes non –murmurou.
-Díxenche vinte mil veces que deixaras de nomear entidades imaxinarias –dixo unha voz metálica e impersoal a través dos potentes altofalantes do home cinema.
Ela entrou torpemente na sala, tropezou co pé dunha butaca de coiro rosado e foi caer estomballada no sofá a xogo, de cara ó aparello.
-Ás veces está ben evocar o inexistente –articulou, desta con máis claridade. A súa forma de falar xa perdera toda traza do acento de arrabaldo do que normalmente rebordaba fóra daquela casa. Engadiu, con cautela: Ou o que coidamos inexistente.
-Sabes o que veño notificarche –dixo, máis ca preguntou, a voz do televisor.
-Sei.
-E cal é a túa decisión?
-Non decidín nada.
-Non é certo.
Ela calou.
-Decidiches ficar.
Ela calou. O televisor emitiu un zunido baixo, de son máis sutil có da interferencia.
-Este planeta revolucionou a túa masa toda –dixo, case con tenrura.
Ela calou. O seu ollar virara vidroso. Aquel ser precisaba cinco veces máis cantidade de alcol ca un humano para se embriagar. Aquela noite só tomara catro veces esta cantidade. Aquel ollar vidroso era de tristura.
-Que imos facer contigo? –dixo o televisor.
Ela calou. Pechou os ollos. O televisor emitiu outro zunido baixo, desta máis prolongado.
-O outro día –dixo, amodo-, ese individuo que ven por aquí de cando en vez e gasta a metade do que gañas en cocaína entrou no teu cuarto de mañanciña.
Ela abriu os ollos coma pratos.
-Puiden simular a túa forma humana a tempo –engadiu o televisor, desta con algo moi semellante ó calor humano.

mércores, 11 de decembro de 2013

Arrenégote, escritor conselleiro

Foto: Peter Griffin
Hai pouco lin na rede unha lista de consellos de (seica) Ray Bradbury para aspirantes a escritores. Non aportaban novidade ningunha con respecto a outras listas de consellos doutros autores consagrados. Basicamente, poderían resumirse en tres puntos: divírtete co que fas, acumula moreas de coñecementos e le libros e mira filmes dos de antes.
Se acaso, unha novidade si que me aportaron: a de saber que Ray Bradbury fora tan capaz coma outros bos escritores de caer nas inxenuidades e lugares comúns asociados con demasiada frecuencia á imaxe estándar do gremio.
Non me estenderei en explicacións. Direi que calquera obra literaria, mesmo a que poida antollarse pouco inspirada, custa moito traballo, e a súa realización rara vez resulta un proceso verdadeiramente divertido: hai que botarlle moita forza de vontade, e sobre todo contar con vocación. Que, polo menos segundo a miña intuición, o necesario para a creación literaria máis profunda e transcendente (límpense estas palabras de toda connotación esnob que se lles poida atopar) non se atopa en ensaio nin libro técnico ningún; non está aí, senón en todo o demais. E que hai que andar con coidado á hora de recomendar este autor ou aquel director “clásicos” no sitio de merdas modernas; seguramente, no tempo no que estes “clásicos” publicaban e estreaban, habería máis dun experto a recomendar autores e directores anteriores, e non aquelas merdas modernas.
En fin. Remato coa miña lista de consellos para aspirantes a escritor:
Non fagades moito caso dos consellos para aspirantes a escritor. Cando se acadou o cume, faise moi tentador ver o pé da montaña demasiado preto. Cando un chegou arriba, xa ten pouco que ver co que comezou a rubir. É un contrasentido, mais coido que así é.
Máis nada.

sábado, 7 de decembro de 2013

300 gramos. Un conto de Nadal

Foto: Kecia O' Sullivan
O froiteiro semella amolado. Será por un mal espertar ou porque esa ama de casa axustadísima ó estereotipo (gorda e lareta) non deixa de darlle ó maquinillo dos díxome díxomes. Polo que sexa: está claramente amolado nesta media mañá de día laborable entre dous festivos.
Na froitaría hai dous clientes, a lareta e o home calado. Este home calado é novo aínda, non chegará ós corenta. Leva tódolos días do inverno vestindo a mesma cazadora barata raída, a mesma bufanda negra e as mesmas botas de coiro moi engurrado do inverno pasado. Non cobra ó mes máis cós pouco máis de 400 euros para desempregados de longa duración. Vai arranxando con iso, o pouco que resta da indemnización polo do ERE e mailos xantares na casa dos pais, que non comprenden por que non volve, ó tempo que son conscientes de que tampouco a suma das súas pensións, descontados os gastos, había alcanzar para mantelo a el mais ó fillo casado e ós dous netos. Cando a ama de casa lareta marcha e retorna o silencio e lle chega a el a vez, pide o mesmo de case sempre: 
-200 gramos de lentellas.  
O froiteiro colle a pequena pa prateada, afúndea na caixa forrada de plástico e verte a presada noutra bolsa de plástico, que pesa na báscula. Marca 350 gramos. Algo máis amolado ca antes, quita unhas poucas lentellas da presada coa pa. 330 gramos. Fai aceno de pechar a bolsa.
-Con 200 abondábame, pero é igual –di o home.
O froiteiro cabecea con brusquidade, murmurando non se oe o que. Nunca mira para el. Volve quitar da presada outras poucas lentellas, e outras poucas. Pesa: 230 gramos.
-Quito de aquí tamén ou que? –rosma, despectivo-. É que con isto é moi difícil atinar.
O home sorrí.
-Non –di, estalicando o “o” con paciencia.
O froiteiro ignórao e aínda quita outras poucas lentellas, desta sen a pa, coa man, sen xeito. Ata que a báscula marca 200 gramos xustos.
O home, sen deixar de sorrir, pide unha cebola, dúas cenorias e unha cabeza de allo. Máis nada. Ó pagar, sobra un céntimo dos 1,50 euros entregados. O froiteiro déixao caer, máis ca pousalo, no mostrador. En todo este tempo nunca perdeu ese aceno xoto, de reiterado reproche cara o seu cliente. E este, en todo este tempo, o que nunca perdeu foi o sorriso divertido.
-Quede con el –dille ó froiteiro. E semella, polo lene tremor na voz, que o sorriso estivo nun tris de virar en gargallada contida.

mércores, 4 de decembro de 2013

A infiltración

Foto: Piotr Siedlecki
Moitas desas persoas ás que tanta xente moi á dereita chama “progres” semellan coidar o seu pensamento e conduta libre de calquera rastro contaminante de tempos antigos e escuros; do franquismo, vaia. E eu, sen embargo, penso que algo andan a esquecer.
Penso que algo interiorizaron. Algo se infiltrou aí dentro. Se un repara ben, as máis destas persoas distan, na práctica e cando menos en base á miña experiencia, dese perfil de intelectual amargo e pesimista que aínda se estila, sobre todo en artigos de prensa desenfadados. Non. As máis destas persoas adoptan, pola contra, un aire de luminosidade e bo ánimo evidente, arrasador. Semellan ter un optimismo a proba de goberno conservador e natureza humana en xeral: diríase que nada é capaz de detelos. Mesmo o seu aspecto externo resulta un tanto sobrenatural: ás veces danme a impresión de estar inmunizados contra calquera tipo de doenza ou debilidade. Non son quen de imaxinalos sentados como pacentes na sala de espera de urxencias dun hospital. Non encaixan alí.
E en cambio, digo, unha debilidade si que hai. As máis destas persoas amosan unha fe inquebrantable no esforzo como vía de dignificación, mellora e mesmo superación persoal. Cren que unha persoa é mellor se na súa vida a norma foi acadar algo de maneira traballosa. Mediante o sufrimento. Velaí: credo ultracatólico. Cento por cento. Cal foi o cabalo de Troia, é difícil de dicir. Pero traspasou as murallas e abríuselle a barriga. E así ata hoxe.