O comezo da Nova Era

Foto: Rostislav Kralik

O país preparárase para a informatización definitiva. Polo camiño, suicidáranse varios fabricantes de folios e algúns de impresoras pois, na época na que todo se ía facer en rede, o primeiro produto axiña estaría destinado a material para os nenos faceren avionciños e o segundo, a obxecto de culto vintage como xa o eran as máquinas de escribir e mailos reprodutores VHS.

Nas aulas onde se estaban a substituír cadernos por computadoras e follas de exame por cuestionarios en rede, resistían algúns nostálxicos remisos a descolgar da parede o taboleiro verde co seu xiz ou o de plástico branco co seu rotulador de punta grosa. Eran os mesmos nostálxicos que preferían o libro impreso ó electrónico “polo olor do papel”. O resto de profesores observábanos cunha compaixón agarimosa. Vían neles tódolos tópicos reaccionarios (preferir o anacrónico pola súa suposta maior calidade humana) que eles deixaran atrás había tempo, decididos a non seguiren vivindo no pasado e a tirar o máximo partido do presente.

Os concellos tiñan rematada a instalación da Cidade Intelixente. Había moito que o alumeado público ou o subministro de auga ás fontes das principais prazas estaba regulado por ordenador. Agora, as rúas encheríanse a maiores de sensores e pantallas táctiles con case todo tipo de aplicacións e contidos. Habería unha que mesmo produciría artificialmente a imaxe de certas árbores (por forza, pois os reais foran case todos arrincados) ou animais.

Os comercios irían deixando progresivamente de ofertar unha atención presencial ó cliente. Conforme a venda en liña se fora consolidando, as tendas iríanse convertendo en simples almacéns ou puntos de recepción de pedido, normalmente sen persoal humano para atender ó público. Os poucos traballadores necesarios unicamente se ocuparían do reparto e reposición da mercadoría.

Algúns locais de hostalería pasarían a ser barras autoservizo con dispositivos de pago con tarxeta de crédito.

Nos parlamentos deixaría de haber escanos para acoller a presenza física dos deputados. No seu sitio, colocaríase unha enorme multipantalla para amosar a actividade de cada deputado conectado desde o seu domicilio vía webcam. Calquera trámite de calquera administración se levaría a cabo por forza en liña, dado que os edificios municipais, provinciais, autonómicos e estatais ficarían baleiros de persoal, a non ser por un par de empregados de mantemento do sistema.

O día D era un primeiro de xaneiro. O comezo da nova era ficaría inaugurado polo presidente da nación que, mediante a páxina web do goberno, comparecería para premer un simbólico botón de cor azul eléctrica do tamaño e certa feitura de medio melón, decorado co signo de acendido: un círculo cunha liña vertical que partía do centro e crebaba o seu perímetro pola parte superior. Na hora H, as doce en punto da noite, aquela faciana de aire severo mal disimulado apareceu nos reprodutores flash de tódolos navegadores de tódolos ordenadores conectados. Pronunciou un discurso que estaba a ler nun apuntador óptico, co seu sorriso de escasa convicción de sempre. Só semellou verdadeiro cando afirmou o seu nerviosismo pola intensidade do momento. Pousou a man sobre o medio melón azul eléctrico e, ó tempo que dicía “Ben-vidos”, así, con esa pausa teatral, gramoulle de vez.

Foi imposible saber que aconteceu despois. O único que algunhas persoas escoitaron foi unha detonación amortecida no aire xeado, semellante á de mil lámpadas a fundirse ó tempo, xusto antes de que a luz marchara para nunca volver.