sábado, 7 de decembro de 2013

300 gramos. Un conto de Nadal

Foto: Kecia O' Sullivan
O froiteiro semella amolado. Será por un mal espertar ou porque esa ama de casa axustadísima ó estereotipo (gorda e lareta) non deixa de darlle ó maquinillo dos díxome díxomes. Polo que sexa: está claramente amolado nesta media mañá de día laborable entre dous festivos.
Na froitaría hai dous clientes, a lareta e o home calado. Este home calado é novo aínda, non chegará ós corenta. Leva tódolos días do inverno vestindo a mesma cazadora barata raída, a mesma bufanda negra e as mesmas botas de coiro moi engurrado do inverno pasado. Non cobra ó mes máis cós pouco máis de 400 euros para desempregados de longa duración. Vai arranxando con iso, o pouco que resta da indemnización polo do ERE e mailos xantares na casa dos pais, que non comprenden por que non volve, ó tempo que son conscientes de que tampouco a suma das súas pensións, descontados os gastos, había alcanzar para mantelo a el mais ó fillo casado e ós dous netos. Cando a ama de casa lareta marcha e retorna o silencio e lle chega a el a vez, pide o mesmo de case sempre: 
-200 gramos de lentellas.  
O froiteiro colle a pequena pa prateada, afúndea na caixa forrada de plástico e verte a presada noutra bolsa de plástico, que pesa na báscula. Marca 350 gramos. Algo máis amolado ca antes, quita unhas poucas lentellas da presada coa pa. 330 gramos. Fai aceno de pechar a bolsa.
-Con 200 abondábame, pero é igual –di o home.
O froiteiro cabecea con brusquidade, murmurando non se oe o que. Nunca mira para el. Volve quitar da presada outras poucas lentellas, e outras poucas. Pesa: 230 gramos.
-Quito de aquí tamén ou que? –rosma, despectivo-. É que con isto é moi difícil atinar.
O home sorrí.
-Non –di, estalicando o “o” con paciencia.
O froiteiro ignórao e aínda quita outras poucas lentellas, desta sen a pa, coa man, sen xeito. Ata que a báscula marca 200 gramos xustos.
O home, sen deixar de sorrir, pide unha cebola, dúas cenorias e unha cabeza de allo. Máis nada. Ó pagar, sobra un céntimo dos 1,50 euros entregados. O froiteiro déixao caer, máis ca pousalo, no mostrador. En todo este tempo nunca perdeu ese aceno xoto, de reiterado reproche cara o seu cliente. E este, en todo este tempo, o que nunca perdeu foi o sorriso divertido.
-Quede con el –dille ó froiteiro. E semella, polo lene tremor na voz, que o sorriso estivo nun tris de virar en gargallada contida.

Ningún comentario:

Publicar un comentario