mércores, 28 de xaneiro de 2015

A regresión desexada


Paso tódolos días por diante de dúas paredes sen tellado comidas pola humidade. No seu tempo, aquilo foi un pequeno estanco no que eu mercaba barras de regaliz cada tarde, xa con noite, á volta daquela rutina incomprensible que era a catequese previa á Confirmación; o certo pracer gregario de estar no medio doutros 30 calaveras ós que coñecía do colexio era o que lle confería o seu encanto ó acto. Confirmeime, o estanco trasladou a súa ubicación e xa non venden regaliz alí. O ritual ficaría sen sentido, caso de querer repetilo, que esa é outra: a nostalxia só é recomendable para consumo moi esporádico.
Agora boto un ollo ás contras pechadas de pintura gris descascada, e ás dúas chapas xunguidas por un cadeado que fan as veces de portas. Nos lados nos que falta o muro puxeron tea metálica que deixa ver o interior arrasado do local. Entre rastros de plaquetas e mato, andaban días atrás peteirando mal que ben media ducia de galiñas e máis un parrulo, presenza esta última que non se comprende. Non é o único anormal. O proceso urbanístico tipo nas cidades galegas de hoxe é: Casiña de un ou dos andares -> Demolición -> Bloque de pisos charramangueiro. Houbo unha sorte de regresión. De casiña pasou a galiñeiro. É un pequeno milagre, motivado, certo, polas circunstancias. Aló por 2008, a máquina ficou co motor gripado e conxelou o ritmo prefixado dos acontecementos. Onde tería que haber hoxe cemento, medra a herba. Onde tería que haber unha familia acollida ó réxime de protección oficial con fillos que tratan de imitar o estilo rapeiro, resulta que os animais se apropiaron do lugar. Xa é máis improbable que prosiga o retroceso e volvan as árbores, coma as que había por tras da igrexa antes de que a Ronda Norte esborrallara o terreo, pero sería ben interesante. Desexado. E NON por saudade, carallo.

luns, 19 de xaneiro de 2015

O Kalashnikov e a lente de aumento



Foto: sevenart's Bucket


O semanario francés de caricaturas Charlie Hebdo pasou de estar nos andeis máis preto das revistas (porque tebeos xa non hai, creo) ca dos xornais a acadar unha tiraxe de 7 millóns de exemplares cunha recadación duns 10 millóns de euros. Iso foi logo de que un par de homes armados con fusís Kalashnikov arrasaran a balazos a súa redacción, con vítimas. Destes feitos tira un dúas conclusións que acha evidentes:
1) Hai un andazo do que case ninguén fala, que non está nos medios nin é trending topic nas redes, pero existe, que é o da estreiteza de miras. Este andazo tamén mata: é para o sentido do humor coma a xeada negra para os nabizos. Este andazo levou ó Papa Bergoglio a comparar, nun modo macho uber insólito nel, a reacción do CH coa actitude de alguén que cuestionara a honra de súa irmá; estráñame que non dixera, en troques, de súa nai, á maneira clásica ultracatólica. Tamén este andazo levou a un fato de nixereños a incendiar varias igrexas, por exemplo, logo da insistencia dos caricaturistas en pintar a Mahoma debaixo dun lema, “Todo perdoado”, que lles debeu soar cínico. O Papa trabucouse: se entenderamos así a cuestión, o mundo debera forzar a un cambio de imaxe a esas mozas de arrabalde que aparentan levar meses sen se duchar e locen o cabelo tinguido de vermello vivo ou branco ou verde fosforescentes, porque esa estética me fai mal á vista, a min e seguramente a moita outra xente, parte da cal o mesmo podería sentirse tentada a lles moer os ósos. As mesnadas nixereñas, se tiveran falta dun cubo de auga xeada no que mergullar a cabeza, deberan polo menos ter contado ata dez antes de facer nada: non repararon no detalle de que tal vez os autores dos debuxos do CH non profesen a fe cristiá, da que ben podería entenderse que tamén teñen feito burla outras veces, por certo. Por non falar da elevada porcentaxe de cristiáns ós que tales debuxos lles importarán un carallo, simplemente.

2) Pola outra banda, topamos con que? Coa mesma vaca no millo: a desmesura. Antes do atentado, dubido que o CH fora moi coñecido a nivel mundial, aínda a nivel nacional francés. Despois del, os informativos amosan imaxes de ringleiras de potenciais compradores dun exemplar dunha publicación que, a min cando menos, non me parece que conteña nada en verdade revolucionario, nin memorable, nin gozoso, nin sequera especialmente entretido. Desde logo, non a vexo merecedora de horas de espera á friaxe invernal. Con case total probabilidade, a meirande parte deses compradores potenciais en ringleira xamais a compraran antes, nin se lles tería pasado pola cabeza.

As dúas conclusións anteriores teñen algo importante en común. Coma naqueles encantadores filmes da década dos cincuenta de bichos mutantes por radiación ou experimento(big bug movies, os chamaban os ianquis e entendidos) a ameazar a típica vila americana perante a oposición das forzas armadas, algo que en realidade é case diminuto aparece xigantesco, coma visto a través dunha lente de aumento.

luns, 12 de xaneiro de 2015

A deriva poligoneira



 
Foto: Russ Brown

Non lembro se foi a partir da atrofia do ladrillo de 2008 ou arredores, ou se viña de antes. O caso é que, se Cunqueiro ou alguén con ese gusto para eses exercicios literarios de estilo (máis ca análises antropolóxicas) dos “tipos humanos” vivira, no caso lucense actual veríase obrigado, por relevancia cuantitativa, a conceder un espazo considerable ós chamados poligoneiros.
Tendo eu a pensar que non sempre foi tan así ata onde me alcanza a memoria. Que un saía á rúa en moitas zonas da cidade e non vía á metade dos transeúntes en idade máis ou menos moza en chándal e/ou deportivas rechamantes, cunha bolsa de baratillo chinés na man, ou a BERRAR polo teléfono cun Yónatan ou unha Yesi, ou a rebentar os tímpanos con reguetón ou chunda-chunda sobre todo e, se non, esa música dignificada por razóns extramusicais chamada rap, para consumo de mocetes con gorra de béisbol de viseira plana e pose pouco lograda de cool daddy, que por acó aínda hai ben deles, e voluntariosos. 
Os que temos menos de 50 anos e non vestimos nin nos comportamos dese xeito á forza debemos resultar, pois, indiscretos. Ó comezo de Breakdown, un matrimonio de viaxe por un condado perdido no sur dos Estados Unidos paraba nunha gasolineira. El, que era Kurt Russell, mercaba un paquete de donuts cubertos de azucre en po; “aquí isto debe ser alta cociña”, comentáballe á dona. Do mesmo xeito, sospeito que o meu chaquetón de mariñeiro de rebaixas e a miña bufanda de mediana calidade chaman ás veces unha atención algo máis intensa da simple ollada identificadora fugaz. Non sei se non me considerarán estes estupefactos ocasionais unha especie de dandi a escala local. Esa si que sería boa.
Sexa como for, o lucense tipo de hoxe, ou se cadra o lugués, porque os hai de Guntín ás Pontes, semella ser, nunha porcentaxe non maioritaria, nin de lonxe, mais si apreciable, un guaitrón ou unha jotía. Aínda que non digan “guai, tron!” nin “jo, tía!”. Como aconteceu isto, é un enigma que me vexo incapaz de esclarecer, se esta cidade disque vira o seu porvir na explotación turística do seu pasado romano bimilenario, se é residencia de “grandes artistas” segundo Quique Bordell e foi lugar de estudos de máis dun nome de enciclopedia. Claro que aquí tamén aquí fixo o Bacharelato Aida Nízar. Dúas forzas colisionan e ben pode gañar... a outra.


mércores, 7 de xaneiro de 2015

Ese costume acedo



Foto: womantosantiago.blogspot.com.es

Antonte pola mañá, a un home de 79 anos pasáronlle por enriba cun coche na Praza do Campo. Para quen non coñeza Lugo, é unha praciña de ar marcadamente medieval, con soportais e unha fonte con estatua de santo chantada no medio. Noutro tempo houbo circulación rodada por alí (se a vedes, non daredes creto: debe ser unha das rotondas máis cativas do mundo), pero hoxe é teoricamente peonil. Teoricamente.

O acontecido ten, de primeiras, difícil explicación. É zona de bares (a parte vella da Rúa Nova, a dos Viños, desemboca na praza) e, se ben nas primeiras horas da mañá non debía haber moito movemento, alguén tería que se ter decatado. E con todo, o único que hai é a testemuña dunha camareira, que só atinou a dicir que saíu á praza ás oito e cuarto e non viu nada de particular.

Daquela, como feito tan rechamante pasou desapercibido? Deixemos aparte teorías de malpensado. A poucos dos que viven ou traballan na Praza ou na Rúa Nova puido chamarlles a atención ver un coche manobrando a moi escasa velocidade no moi escaso espazo entre soportais, fonte e edificios. Dixen que a praza e as canellas do entorno son peonís en teoría, pois na práctica calquera lucense sabe que, se por alí non pasa un catro eixos á ruta nacional, é porque a única dificultade de acceso que se lle había presentar sería a do seu tamaño excesivo. Vehículos máis pequenos vense a esgalla a case tódalas horas do día: uns contan con permiso de residente ou reparto; outros limítanse a entrar con parsimonia desde Bispo Aguirre ou A Tinería, á altura da traseira do aparcadoiro dunha clínica da rúa Montevideo, puntos libres de control coma buratos sen parche de seguridade dun sistema operativo. Nada nin ninguén llelo impide, nunca. O habitual cando se camiña polo lugar é rematar oíndo de súpeto por tras dun o ruxido baixo dun motor en primeira marcha.

Esta reflexión semella leva camiño de rematar en carta ó director coas palabras a tremer de furia, rematada cun “Señor Orozco, pense menos nos votos e máis...”. Pois non. De feito, se chego a facer algún día algo así, mandádeme un par de sicarios.

Non, eu guíome por outro razoamento. Ninguén se estrañou de ver un coche na praza porque é o máis normal do mundo malia estar oficialmente prohibido. Porque é o máis normal do mundo ver algo que non funciona onde case nada funciona. En Lugo, a xente botou anos, décadas mirando pasar por diante dos seus ollos toda caste de atropelos, ata aceptalos coma algo imposible de erradicar e aínda tolerable por comenencia: sabían que, máis tarde ou máis cedo, habían precisar de atropelar eles mesmos en favor da propia supervivencia, xa que a vía legal adoitaba morrer en ningures. Por iso non é, se cadra, tan raro que estoutro atropelo non fora visto por ninguén. Ficaría escurecido por un costume acedo.