venres, 15 de novembro de 2013

Dúas persoas comúns

Foto: Vinicius de Carvalho Venâncio
Era un deses homes que, por algunha razón, resultaban pouco fiables a ollos da meirande parte das mulleres que se cruzaban no seu camiño. As moi poucas que algunha vez amosaran un indicio de interese por el, ou ben desistían ó coñecelo máis en profundidade, ou ben non eran do seu agrado (adoitaba resultar en principio aceptable para moitas mulleres desesperadas, rara vez atractivas para o seu gusto), ou ben as vía un día para perdelas de vista para sempre. O seu carácter, costumes, incluso a súa profesión, eran do máis habitual. En teoría, non existía un motivo para ese rexeitamento persistente. Debera ter atopado, sequera, alguén igual de común ca el. Pero non.
O instinto puxante levouno a xuntar unha importante cantidade de diñeiro e contratar os servizos dunha profesional para unha noite. Por un mes do seu soldo, supoñía que o investimento debera pagar a pena. Nos primeiros momentos de exaltación, imaxinouna non perfecta, pero si sorprendente.
Ela resultou ser sorprendente, mais non nese sentido. Era unha muller absolutamente común. Unha muller coma el. A necesidade debía tela empurrado a aquilo.
Non quixo preguntarlle nada sobre a súa vida privada, aínda que a imaxinou cun marido que non sabía nada do seu traballo e un par de fillos. Iso si, esquecida xa a pulsión fisiolóxica, quixo falar con ela. Saber por que tivera que tela atopado alí. Así llo dixo. Contoulle a súa vida, a súa falta de sorte, a súa incomprensión do que lle acontecía.
Ó remate, decatouse do espantada que estaba ela. E de que metera, por precaución, a man dereita debaixo do colchón en canto el se lle achegara moito.
-Que che ocorre?
-Non fagas coma quen comigo.
-A que te refires?
-Está moi claro. Viñeches roubar? Se é iso, escusas facelo. O negocio anda mal.
-De que falas?
-Que non fagas o inocente. Ti tes que tramar algo. Es demasiado normal.

Ningún comentario:

Publicar un comentario