![]() |
Foto: Vinicius de Carvalho Venâncio |
Era
un deses homes que, por algunha razón, resultaban pouco fiables a
ollos da meirande parte das mulleres que se cruzaban no seu camiño.
As moi poucas que algunha vez amosaran un indicio de interese por el,
ou ben desistían ó coñecelo máis en profundidade, ou ben non eran
do seu agrado (adoitaba resultar en principio aceptable para moitas
mulleres desesperadas, rara vez atractivas para o seu gusto), ou ben
as vía un día para perdelas de vista para sempre. O seu carácter,
costumes, incluso a súa profesión, eran do máis habitual. En
teoría, non existía un motivo para ese rexeitamento persistente.
Debera ter atopado, sequera, alguén igual de común ca el. Pero non.
O
instinto puxante levouno a xuntar unha importante cantidade de
diñeiro e contratar os servizos dunha profesional para unha noite.
Por un mes do seu soldo, supoñía que o investimento debera pagar a
pena. Nos primeiros momentos de exaltación, imaxinouna non perfecta,
pero si sorprendente.
Ela
resultou ser sorprendente, mais non nese sentido. Era unha muller
absolutamente común. Unha muller coma el. A necesidade debía tela
empurrado a aquilo.
Non
quixo preguntarlle nada sobre a súa vida privada, aínda que a
imaxinou cun marido que non sabía nada do seu traballo e un par de
fillos. Iso si, esquecida xa a pulsión fisiolóxica, quixo falar con
ela. Saber por que tivera que tela atopado alí. Así llo dixo. Contoulle a súa vida, a súa falta de sorte, a súa incomprensión do que lle acontecía.
Ó remate, decatouse do espantada que estaba ela. E de que metera, por
precaución, a man dereita debaixo do colchón en canto el se lle achegara moito.
-Que che ocorre?
-Non fagas coma quen comigo.
-A que te refires?
-Está moi claro. Viñeches roubar? Se é iso, escusas facelo. O negocio anda mal.
-De que falas?
-Que non fagas o inocente. Ti tes que tramar algo. Es demasiado normal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario