4 euros

Foto: Lilla Frerichs

Avanzada a tarde dun domingo de primeiros de outubro, nos estertores do San Froilán, levaba caída sobre Lugo a primeira chuvia das patronais que, a xulgar pola experiencia doutros anos, debera ter sido xa a última. Se non fora porque aínda quedaban barracas abertas e Ramón Ferreiro seguía a merecer o alcume de Avenida de Senegal polas tendas dos vendedores de mercadoría cativa a ocupar toda a mediana coma un cempés xigante de lona, a xente apenas sairía da casa e a cidade non resultaría tan asfixiante para os lucenses de hábitos fixos.

Volvía eu de Campo Castelo, de intentar tomar un café tranquilo e ler un libro dos grosos; fracaso total: demasiados seareiros, e por enriba, ruidosos. Ía pola metade da Avenida da Coruña cando me crucei cun home fraco e de aspecto oriental embutido nun anorak amarelo. Paroume e preguntoume se falaba inglés. “A bit”, murmurei. Explicoume en tal idioma que era un escritor xaponés, que perdera a tarxeta de crédito e que só levaba enriba 4 euros. Seus amigos chegarían de París ó día seguinte, ás 6 da mañá. Preguntoume se sabía de alguén que puidera darlle comida e cama ata entón. Tivo que repetirme varias veces isto último. “I’ll give it back to you”, subliñou. Non, non era que eu non o tivera entendido á primeira. Estaba a facerme o tolo da mellor maneira que sabía. Ó contrario ca esa xente insegura que lle pon cara de can adoecido a todo aquel que ven demandando unha esmola cun ou outro argumento, non me molestaba que puidera estar tratando de darme calote, mais non lle cría nada, agás que precisaba comida e teito. Así que puxen a miña cara de papamoscas estándar e pregunteille: “And you have how much?” “Four euros”, repetiu el. Por que facía eu tal cousa? Pois, aparte de por prudencia, porque me daba vergonza admitir que, naquel momento, levaba en efectivo aínda menos cartos cá el.

Recomendeille que preguntara polo albergue municipal, pois era canto podería permitirse con semellante cantidade no peto, obviamente. Polo demais, se quería atopar aloxamento, valíalle máis poñerse en modo rei bárbaro e asaltar espada en man algunha casa. No tocante a uns euros para un bocadillo de xamón e unha botella de auga, e por moita mágoa que me daba, fose el quen fose, a idea de achegarme a un caixeiro automático acompañado dun fulano ó que veño de coñecer xamais me seduciu.

“Sorry, I don’t have any money neither”, acabei por dicirlle. Dubido que me crera. Atoparíao inverosímil. Así e todo, despediuse cun “Thanks” desleixado e tirou avenida abaixo.

Desexei que todo fora mentira e a súa situación máis desafogada. Porque, se era certo, non sabía el ben onde fora dar.