Acordar

Foto: George Hodan

Non soubo ben como aconteceu, pero de súpeto atopouse alí deitado, envolto nunha capa de tecido basto que lle daba proído en todo o corpo, no medio dunha enorme chaira de area, debaixo dun ceo da cor do viño augado. Un vento cortante chiaba ó pasar entre os catro penedos que lle valían de refuxio. Ergueuse. A xulgar pola luz, debía estar amencendo. Refregou a man dereita contra o ombro contrario, que notaba dorido. Decatouse de que tanto aquela man grande e avultada coma un molete de pan, coma aquel corpo musculoso e guedelludo, non eran os seus. Non, polo menos, os que coñecía.

Na súa indumentaria, se podía incluírse nela, o único que semellaba novo era a espada, de dous dedos de groso e preto de medio e medio de longo. Acordara con ela entre os brazos, coa friaxe do aceiro contra a pel. A vaíña penduraba dun cinto de coiro que se diría acabado de arrincar do animal. Volveuna cara un lado e cara o outro. Observou o seu reflexo na folla de dobre gume, relucente e impoluta. Á faciana que alí viu faltábanlle os lentes grosos e os catro peliños debaixo do nariz, e sobrábanlle a metade de anchura e máis o nariz plano de boxeador e os pómulos marcados. As guedellas da cor do chapapote case lle cubrían por enteiro os ollos profundamente fríos e azuis, moi distintos dos vulgarmente castaños que lembraba. Vagamente.

Porque o único que era quen de lembrar nidiamente era aqueloutra vida de miseria e perigo permanentes. E sen embargo, non era esta tan diferente da outra, da que só lle chegaban diminutas faíscas de memoria. En ámbolos dous casos, era un ninguén. No século 21 tiña o seu computador; naquela época, probablemente precristiá, a súa espada. E en ningunha das dúas tiña muller, nin verdadeiros amigos, nin sentido o que ata entón levaba feito, nin futuro o único que sabía facer e faría.

Abandonou o agocho e espreguizouse, boquexando coma un lobo. Un sol dunha cor estrañamente verde xurdía aló, lonxe, por tras dos outeiros baixos. Envaiñou a espada. E daquela bateu de fuciños cunha certeza definitiva: Poida que a súa existencia, nun tempo ou noutro, carecera dun propósito. Mais naquel dispoñía dunha vantaxe: a de coñecer de antemán os resortes que movían o seu mundo sen leis nin excesivas complicacións alén da supervivencia.

-Son especialista na obra de Robert E. Howard, mamalóns –dixo en voz alta, contra o vento, cunha voz coma o rosmar dun can que, naquel momento, tampouco recoñeceu.