mércores, 31 de xullo de 2013

Estrañas semellanzas

Estaba eu no Babel, un pub que hoxe xa non existe, na rúa San Roque. Hai poucos anos disto. Era un sitio deses de aire cultural, con escenario para concertos de grupos pouco coñecidos e sesión dominical de cinema que chaman “clásico”.
Aquela tarde foi unha das poucas que pillei as portas abertas antes das sete da tarde. Aínda que máis ben semellaba que nin tiveran tempo de pechar. Chegábanlles as olleiras ó papo, víanse vasos enriba das mesas e panos de mesa de papel envurullados polo chan adiante. Caro lles custou atoparme unha cunca limpa para o café.
Serviumo a camareira e púxose a darme parola. Muller aberta; moi distante a súa actitude, en todo caso, da común do gremio logo da quenda nocturna. Na mesma barra, a un par de tallos, había un fulano cunha camisola da selección española e uns ollos que brillaban coma o vidro de botella á luz dunha candea. Foi un dos poucos momentos da miña existencia lucense nos que tiven que poñerme en garda nun local de hostalería. O fulano fitábame cunha curiosidade animal, botando a cabeza cara adiante, non sei se ameazador. Algo me quería. Vino a piques de saltar do tallo. De chegar a termarlle da ollada un par de segundos máis, agarrábase a hostias comigo. Optei por ignoralo, ata que marchou.
Quizais por esta experiencia violenta, do que falei coa moza pouco lembro. Apenas unha comparación embarazosa.
Polo que me contou, era filla dun médico bastante coñecido na cidade. Achei ó intre que ela, por moita tenrura coa que falara del, facía vida por un camiño moi distinto ó seu, tal vez ó que el preferiría. Isto é algo netamente subxectivo, unha impresión, advirto. Tampouco preguntei para confirmala.
O caso é que, nunha destas, a moza foi e díxome que eu lle lembraba moito a el. A seu pai. Deixoumo caer, sen máis.
Do sucedido aquela tarde, hai dúas cousas que sigo sen ter claras: Unha: que cona faría alí alguén coma o fulano da camisola vermella, aparte de deixar a conta a deber e armar baralla (seica fixera ámbalas dúas cousas a noite pasada).
Dúas: se a comparación dela debera eu interpretala en clave de consulta de sexoloxía (segundo algúns especialistas na materia, a muller en xeral tende a escoller como parella ó home o máis semellante posible ó seu proxenitor) ou de volve por aquí cando traias o corpo cuberto de tatuaxes charramangueiras e a cara de mazarme o corpo enteiro se empezamos a discutir por mor da cocaína. E iso que eu nin sequera viñera ligar.
Nunca puiden saír de dúbidas. A última vez que a vin ía dentro dun bus urbano, dicíndome adeus coa man, non coma se me coñecera, senón con ese afecto que ás veces pasa por verdadeiro.

luns, 29 de xullo de 2013

Rebelión calada

Ela acorda no cuarto ás escuras. Non, ás escuras non está. Fíltrase o luar polas fírgoas da persiana. As raias azuis sobre fondo negro contra a parede non percorren unha superficie completamente plana: revelan unha figura, enfronte mesmo da cama.
-Dona Anne Rice? -pregunta a figura, cunha voz coma o rumor do motor dun reactor.
A ela acaba de xeárselle o peito. Decátase moi ben de quen lle está a falar. Asinte amodiño.
Non se aprecia movemento na figura. A súa faciana, moito máis clara có resto do corpo, é coma a pedra tallada.
-Non teño intención de causarlle mal ningún. Sabe quen son, verdade?
-Cada gota de sangue do meu corpo premeu o botón da alarma ó primeiro sinal de consciencia -di ela, igual de amodo.
Calan os dous.
-Que desexa? -engade ela.
A figura avanza uns pasos, rodea a cama e párase diante dela. É un home duns dous metros de estatura, moi delgado e máis esbrancuxado, de ollos moi negros co branco moi vermello. Viste coma unha mala imitación de Neo, de Matrix. Ela non é quen coutar un aceno perplexo.
-Se se está a preguntar pola miña indumentaria, señora -adiviña el-, direille que só trato de me mimetizar co entorno.
-E coida que cun chaquetón de coiro negro de corpo enteiro e ese peiteado oleoso estilo gótico comercial ha pasar desapercibido? Recoméndolle que onde vexa un arco da vella fuxa se non desexa recibir certas proposicións que se lle antollarán desagradables.
El compón un aceno incómodo e outro impaciente, este último cun movemento elegante da súa man longa, de dedos moi finos, un deles adornado cun anel negro con selo prateado.
-Veño para algo ben máis importante.
Achégase un pouco máis. Ela sente aumentar o frío ó intre. O seu anterior atrevemento produciuse a distancia, claro. Arrastra o corpo cara a outra beira do leito e cóbrese co cobertor. Aparentemente, el non repara no detalle. Mira ó baleiro uns segundos e comeza:
-Os da miña especie, se quere chamarlle así, fomos dignas criaturas hai un tempo. Temidas. Misteriosas. Vostedes, os que escribiron sobre nós, vostedes, insignificancias diúrnas, retratáronnos conforme ó noso carácter extraordinario, alén do mundano. Concédollelo e non me doen prendas. Desde aquel irlandés puteiro ata vostede mesma, aínda que algunhas das súas novelas, señora, non acaben de convencerme... Se cadra eran outros tempos...
-Permíteme un inciso?
El atende.
-Veu aquí para laiarse de que alguén lle arruinou o prestixio de criatura noitébrega? Se non é moito preguntar.
El fita nela do xeito en que sabe facelo. Lémbralle por que estaba aterrorizada antes de formular aquela impertinencia.
-Non é vostede moi educada, pero dáselle ben a economía no discurso. Moi ben: leva razón. Veño transmitir a queixa... e demandar a solución.
Calan os dous.
-Que quere de min?
El senta na cama, na beira que ela deixou libre. Co peso, o colchón afunde cun lene triscar da madeira do somier. Os seus ollos semellan dúas esferas de metal negro e brillante.
-Dille algo o nome de Stefanía Meier?
-Stephenie Meyer?
-Supoño. O meu inglés, en fin... Refírome á escritora deses... folletos tan populares entre o sangue mozo de medio universo.
-A mesma.
-Que opinión ten dela?
Ela non contesta ó momento.
-Coido que o que sabe facer o fai ben.
Tódolos músculos debaixo da pel coma a fariña semellan saltar a un tempo. Aperta os dentes e ergue o beizo superior.
-Pero o que fai non está ben -asubía, con ira contida, entre os cairos.
Ela obsérvao en silencio. Por se acaso, recúa outro pouco, ata que a esquina da mesiña de noite se lle crava no comezo das costas.
-O que fai non está ben -repite el, máis calmo-. O que fai está moi mal! Que escarnio! Que parodia! Que demo cre esa muller? Os que voan na noite namoriscados de raparigas panocas frustradas polo toque de queda imposto por seus panocos pais? Os que voan na noite pensando en formar unha familia con casa e xardín? Os que voan na noite procreando? Os que voan na noite sexualmente excitados? A atracción que nós sentimos é moi distinta, carafio... Se isto -bateu unha palmada na entreperna- leva setecentos anos máis morto cás cantigas de amor cortés, por De...!
Tapa nun alustre a boca coa lapela da chaqueta. Érguese da cama e pasea polo cuarto arriba e abaixo, coas mans entrelazadas ás costas. Ela pestanexa moitas veces seguidas, nerviosa.
-E por que lle importa tanto o que ninguén escriba sobre os que son coma vostede? -di ela.
El detense, de cara á parede.
-Antonte, nunha aldea balcánica, un coñecido meu quixo alimentarse dunha mociña desas que usan aparello de teléfono móvil...
-Agora chámanlles smartphones...
-O que sexa. O caso é que este coñecido, que ten un aspecto moi xuvenil, quixo alimentarse dela, e vai a moi filla de cura e non lle espeta: Que, andan as hormonas a ferver, eh? A frase ten moita graza en serbio, debera tela oído... Que lle parece?
-Non sabía que a febre chegara tan lonxe.
-Demasiado lonxe.
El fai unha pausa.
-Poderá indicarme como chegar a ela?
-A Stephenie Meyer? Ignoraba que precisara da miña axuda para iso. Ata min chegou sen dificultade, polo visto -engade ela, mordaz.
-No seu caso foi doado. Vostede non o usa.
-O que?
El, retorcido, murmura algo inaudible para nós.
-Non me diga? -exclama ela, abraiada.
-Dígolle.
-E iso failles mal e o allo non? Anda de chanza?
-Eu xamais ando de chanza.
Ela medita un pouco a cuestión. Logo abre un caixón da mesiña e tira un bloc de notas e máis un bolígrafo. Escribe algo nunha folla e entrégallo.
-Cando está aí de seguro que non o usa.
El examina a nota con aire crítico, gárdaa ben dobrada no peto da chaqueta de coiro e agradece con solemnidade.
-Por que me axuda?
-Que pensa facerlle? -inquire ela.
El míraa outra vez daquela maneira.
-De momento, falar máis nada.
Xa está saíndo pola ventá mentres responde.
-Saberá que xa existen imitadoras da Meyer, e que presumiblemente seguirán a aumentar en número.
-Daquela, teño por diante un traballo arduo coma mil segas.
A última palabra abrolla amortecida da néboa da cor da cinza na que o home se converteu no ar.
Ela agarda uns minutos, érguese, pecha a ventá e volve á cama. Xa non vai frío no cuarto.
“Dentro de nada acordarei convencida de que isto non foi real”, pensa, “mais si de que, malia que si o fose, o que levo escrito é pura fantasía”.


sábado, 27 de xullo de 2013

Feitos cotiáns da morte

1

-Pois isto é todo o que hai -repite a dependenta, cada vez menos maternal e máis impaciente.
El tanto pode ter dezaseis anos coma vintenove. Viste coma un adolescente das series de televisión de Disney, malia ter o seu físico ben pouco en común cos máis deles. Alto e desgairado, cara de leite fervido, expresión máis ben paiola, falar confuso, coma de permanente medio espertar, a sensación que con máis frecuencia provoca na xente é a de incomodidade, e en segundo posto, irritación.
Suspira, move os beizos apertados a un lado e ó outro, dubidoso. Examina por tódolos lados o cinto de coiro da cor da lama, con fibela e pasador imitación bronce. Logo bota unha ollada panorámica polo colgador de onde o colleu.
-É que non é exactamente o que buscaba.
Ela entende a frase por intuición. É a terceira vez que a oe nos últimos cinco minutos.
-Pois é todo o que hai agora mesmo -desta consegue dicilo cun ton suave.
El volve, pousón, ó colgador dos cintos e pégalle outro repaso á ringleira deles pendurados na barra metálica.
“Pero este homiño levaría unha martelada na chencha?”, pensa ela.
El míraa, logo mira os cintos, e a ela de novo. Coma se agardara algo. Ela pensa que, despois de todo, igual vai facer unha venda. Colle o cinto descartado.
-Mira, eu penso que este che vale perfectamente.
-Pero ten que ser resistente -apón el.
-E logo non cho parece?
El dálle á cabeza, mainamente.
Ela terma do cinto polos dous extremos e turra tres veces con certa forza. Confía en que el non saiba como soa ese coiro sintético que greta ás dúas semanas de uso e remata por rachar ás cinco.
-Buscaba algo de pel ben dura. Algo sólido. É imprescindible.
E cala, fitando nela dese xeito que a muller acha odioso.
-Ben ves que só me queda este -engade ela. Decidiu empregar o discurso infalible-. O resto, vendinos todos. E sen queixa. Tes aquí cinto para anos e anos -repite o aceno de turrar da tea-. Anos e anos...
El achégase á mesa na que quedaron os cinco cintos polos que preguntou. Olla á dependenta unha vez máis, encóllese de ombreiros e di:
-Vale.
Das palabras que leva pronunciadas, é a única que sae nidia.
Ela, máis por alivio ca por gratitude, manda de volta ó inferno ós demos que invocara mentalmente para que o rillaran vivo. Mentres lle cobra, mesmo o observa co cariño ó que é acredor un ser manipulable, sen vontade. Ó seu ego resúltalle reconfortante.
-Está segura que resistirá? -aínda insiste el.
-Que si, podes ir tranquilo. Hai cinto para anos.
El amosa un sorriso estraño.
“Parvo”, sentencia ela, devolvéndolle o seu, comercial estándar.

2

Nun paso de cebra, agardando que abra o semáforo. O home mal afeitado, vestido cun chaleco acolchado cotroso, pantalóns de camuflaxe e botas de trekking, percorre de arriba abaixo coa ollada ó noso mozo, que está á súa beira. Fai revisión para si: ¿Ben vestido? Ben, tampouco con luxo. ¿Nótase que vai ó barbeiro con frecuencia? Si. ¿Detalles que indiquen o que pode levar enriba? A bolsa da tenda de roupa: non merca en baratillos. ¿Cara? De estrinxido, e de deixarse enredar. Forza: É un espantallo. Hora e lugar: Xa escureceu, vai un frío de carallo e imos cara o casco antigo: poucas testemuñas, seguramente. Valoración global da conveniencia dun asalto: 9 sobre 10.
En canto se acende o moneco verde, arrímase ben a el e camiña á súa par.
-Boas noites.
-Boas.
-Eu son da Limia, coñeces o sitio?
-Polas patacas.
-Si, as patacas... Cheguei onte e ando buscando traballo, pero non me aparece nada. Esta é a cuarta cidade na que o intento esta semana.
-Mala escolla fixo vostede.
Ó home cústalle oír o que di o mozo, que polo demais non o trata con hostilidade.
-É que preciso coller un autocar, pero non me alcanzan os cartos.
-Non é raro.
Entraron no casco vello.
-E pensei que igual lle sobraba algo.
O mozo vai calado, inexpresivo, mirando á fronte.
-Que quere que lle faga? Hoxe aínda non comín, e durmín aí neses xardíns -indica co polgar cara atrás-. Estiven aforrando para o autocar. Quero probar a ver na Coruña. E iso, que non me chega. Se tivera por aí uns euros...
Collen por unha canella á dereita da catedral, mal iluminada en amarelo coma todas alí. Síntese de lonxe o balbordo da zona de pubs. Detense o mozo, e canda el o home.
-De verdade que llo agradecería. Por caridade.
O mozo mira para el de esguello. Esboza un sorriso estraño.
-Faríame un favor moi grande.
O mozo bota man amodo á carteira e tira un billete de cinco. O home, de ollos áxiles pola experiencia, non distingue ningún máis no compartimento. Debérao ter suposto. A bolsa da tenda de roupa vai chea: niso se converteron o resto dos cartos. Acepta os cinco euros coa man dereita, disimulando a contrariedade por tras dunha rea de bendicións ocas. Dentro do peto do chaleco, a outra man, suada, aminora a presión sobre a navalla de resorte. Non paga a pena.
“Mamalón con sorte”, sentencia o home, conforme o mozo se distancia canella abaixo, cara o balbordo.

3

Agora temos ó noso mozo recostado só no alto dunha pila de tres palés pintados de dourado, coroados de coxíns de falso veludo, dando sorbos aforradores a unha cervexa mexicana.
Desde a outra punta da sala, elas mírano consultar o seu Casio de bazar por terceira vez en media hora. Son seis, fisicamente opostas a el: ningunha sobe do metro sesenta e cinguen a carne mol en blusas elásticas e mallas. As súas caras teñen en común o detalle dunha sombra de ollos excesiva. Viñeron para unha noite de amigas. Logo de hora e media de conversa desenfreada acerca de case todo o imaxinable dentro dun nivel cultural tipo Luar, decatáronse do pouco que tiñan que contarse e comezaron procurando un pasatempo discreto. Son desas mozas que miran pasar á xente desde as terrazas dos bares e, se ven ó lonxe un fulano que lles parece fraco e malfeito en camiseta sen mangas (ou sexa, pretendendo ser musculoso e ben feito), bérranlle obscenidades e escarállanse de risa. Como chamarían demasiado a atención de poñérense a facer iso aquí, dentro do pub, conténtase co escarnio de lingua pequena.
-Mira outra vez o reloxo, mira -di unha-. A ver se ás dúas en punto chega a Cinsenta na carroza.
-Pero dáselle ben -opina outra-. Vese que entende de facer o ligón. Reparade na postura. Talmente o morenazo do anuncio de Calvin Klein.
-No branco dos ollos -di unha terceira.
-Do que? -pregunta a segunda á primeira.
-O dos calzóns, xa sabes. O da tableta de chocolate -e pasa dous dedos polo abdome, de arriba abaixo.
-Seguro...
-Que si! Mira como se pon, medio de lado, aí, estilazo, coas pernas separadas, marcando paquete...
-Paquetiño, será.
Escachan todas a rir.
Unha delas acaba de verse cos azos precisos para atreverse a cruzar a liña:
-Gua-pooooo!
Berra a media voz, non obstante.
-¡Queremos un hijo tuyo! -secúndaa outra, a maior volume. De contado, tapa a boca coa man e arroiba toda. E é que un par de tipos que sentan preto do mozo ó que miran volveron a cabeza na dirección do berro. O resto das mozas ollan á parede, para disimular que non dan coutado as gargalladas.
O mozo non da a impresión de ter oído nada. Algo del que lles ten moita gracia é a certa sombra de preocupación que hai nese aire de estar na inopia. Elas interprétana coma temor a unha ameaza mixta formada polos factores mulleres-vida nocturna-primeira experiencia sexual.
Unha delas dálle cun cóbado a outra. Ten a lingua entre os dentes e cara de pillabana.
-Vai alí.
-Que?
-Vaille alí. Pregúntalle se está só.
-Toleaches...
-Ti vai
-Que non!
-Si, que quero ver como fai!
-E por que non vas ti?
As outras apoian a petición da primeira batendo palmas na mesa. As súas consumicións abanéanse a cada golpe; seu mérito ten, porque todas toman cócteles extravagantes en copa de balón. Ela dubida. Mira ó mozo. Curva os beizos cara abaixo e acena coa cabeza que non, espantada. As outras empúrranlle con xeitiño e arréanlle couces sen forza por debaixo da mesa. Repíteno todo cada vez que ela nega. Hai unanimidade. A candidata nega unha vez máis. Recibe, por resposta, un belisco teimudo nunha coxa que ó cabo lle axuda a erguerse de mellor gana.
O mozo segue ó seu, coa ollada fixa no parqué de verniz raiado por tantos zapatos de tacón e a atención nas catacumbas romanas que debe haber moito máis abaixo.
As mozas observan a escena. A elixida chega diante del, dille algo e indícalle os coxíns. El asente, ela senta e ponse a falar. Non ben abre a boca, el sorrí con algo semellante á sorna, érguese e abandona a sala.
As cinco observadoras ficaron apampadas. A elixida, apampada en grao superior. De volta na mesa coas amigas, explica o sucedido:
-Cando lle digo que estou soa e lle pido que me convide, pois non vai e non me di: “Desculpa, non teño tempo para chanzas”.
Silencio valorativo.
-Virxe –sentencia unha das observadoras. Ninguén a contradí.

4

Catro da mañá pasadas, noutra rúa do casco vello. Catro ou cinco marxinais a baduar calquera cousa pasan a tombos e estrelan con estrondo un par de botellas de cervexa de litro contra as lastras. O mozo déixaos ir, sae dun portal e entra no que está xusto enfronte.
A única folla está espalancada. Dentro non hai luz. O mozo, con axuda da de fóra, le as tarxetas das caixas do correo de lata toda crocada. Sobe polas escaleiras ata o segundo dos tres andares.
Toca o timbre. Agarda. Está nun corredor estreito, encalado nunha cor branca sucia da humidade. Pon as costas contra a parede, coa cabeza baixa. Ten unha man oculta dentro da zamarra. Oe achegarse alguén ó outro lado da porta. Non ben nota como despechan, bótase contra a folla e mételle un empurrón. Sen pausa, pecha a porta e zorrégalle ó home que está no chan a medio erguer unha forte xostregada co cinto da cor da lama. Como lle deu coa fibela, o sangue abrolla da meixela aberta.
O home senta no chan de baldosas brancas e negras alternas, estilo taboleiro de xadrez. Terá corenta ou corenta e cinco anos e os vicios pintados na faciana esbrancuxada. A súa casa é diminuta, con aspecto de datar dos anos vinte. Todo se ve desgastado. Ole a cama desfeita. Mira ó mozo, que segue co seu aire apapahostiado. Pasa a man polo chándal negro, moi usado. En aparencia, non fai outra cousa. Nin que lle dera igual. O sangue acadou os cañotos de barba cana por ese lado.
-Asasino -sentencia, seguro.
O mozo non lle quita ollo. Como agardando algo. Cando o home da a volta de súpeto e bota a man á naveta do moble do recibidor co espello escachado, sorrí dun xeito estraño e bótaselle ó pescozo. Nun alustre, xa lle ten colocado o cinto arredor. Cruza os brazos; os músculos ténsanse coma cables de aceiro. E empeza a turrar.
O home, a forza de espasmos, braceos e couces, céibase varias veces da presión. O malo é que o fai sen apenas aire. Dese xeito, o mozo repite a operación ata resultar efectivo, ó quinto intento.
Retira o cinto e palpa as partes mancadas do corpo. Acordará con negróns. Para facer algo semellante sen tanto risco, á primeira, precisaría outros tres ou catro compañeiros, mais el sempre traballou só. Mesmo a compaña para estas tarefas se consegue por medio da vida social, no seu caso máis ca escasa.
Abandonou a casa, o casco vello e dirixiuse ó río. No medio da ponte, quitou o cinto da cor da lama dos pantalóns. Pasou con coidado os dedos pola súa superficie. Parou á metade da súa lonxitude. Os seus índice, corazón e polgar percorreron a rachadela no coiro barato. Riu baixiño, chimpouno á corrente e seguiu camiñando devagar, cara as luces da outra banda.

mércores, 24 de xullo de 2013

Detonante

Hai algo máis de dez anos, eu era un mozo algo inxenuo (por coidarme sabedor dunha verdade absoluta, direi que galega no canto de universal) que deu en teclear nunha Olympia Traveller De Luxe todo o que lle bulía no cabazo e non comentaba con ninguén para non ser tomado por especial. Ocorrencias sinxelas dentro do seu absurdo, eran talmente como o humor con frecuencia é: tan hilarante coma inquietante, se se mira ben, que non adoita ser así... O caso é que aquel mozo que eu era xuntou 72 folios e enviounos a unha editora. Aquel mozo non quería chegar a rico; nin sequera que ninguén chámeselle importante deixara caer o seu nome. Non, ca. Aquel mozo coidaba que sabía o que podía armar rebumbio no poleiro.
Pois ben, para sorpresa do autor, a editora dixo que todo ben. Mesmo lle respetou o título do libro, A balada do nudista caviloso. Aquel mozo non sabía que era un cretino. Hoxe eu seino, pero el non o sabía. E menos mal. Moitas grandes cousas se teñen feito na ignorancia dos límites, tanto dos propios coma dos impostos polo veciño.Sería moito botar por ela dicir que aquel libro puido ser algo grande, pero si puido ser algo importante. Non o foi, pero ese é outro conto.
Ese mozo xa non existe. Hoxe estou eu no seu sitio. Nestes dez anos longos, dubidei, deixei de intentalo, caín por un pozo, aganchei polas súas paredes arriba, saín ó aire, e finalmente resolvín volver. Non sei por canto tempo nin de que maneira, pero volvín e morra o conto.
 A Pequena Novela Galega leva unha medida de brincadeira e outra de intención firme. Metade de brincadeira, porque non sei que carallo é iso da Grande Novela Galega nin se existirá algún día. E metade de intención firme, porque do deserto traio pequenas "novelas" galegas que contar, que acho grandes á súa maneira. E pretendo narralas aquí.
Sempre fun reacio a ter un blog, porque nunca dei por certo que ninguén tivera verdadeiro interese no que eu poida pensar das cousas. Así pois, este é, por enriba de todo, un espazo con vontade de narrar historias. Haberá algunha digresión de tempo en tempo, pero con sentidiño, non vaiamos caer na saturación de existencialismo blogueiro coma unha pinga de auga no mar.
Isto só é o comezo, seguide atentos.