O xogo

Foto: George Hodan

Na noitiña invernal, o home atravesaba cunha calma infrecuente nun urbanita a praza practicamente deserta. Viña de mercar unha presa de castañas asadas envurulladas en papel de xornal, que lle quentaban o peto do chaquetón algo gastado. Non tiña nada demasiado importante que facer aquela noite, como tampouco o tería ó día seguinte. En quen non acadou o Nirvana, iso implica ser moi rico ou moi pobre. El estaba máis preto disto último; concretamente no nivel no que a carencia perde a meirande parte da súa capacidade de xerar infelicidade.

A nena xitana, probablemente europea do leste, viñera tras del desde o centro da praza. Antes, estivera alí, simplemente, dando couces ás pedriñas e brincando cos cans da xente que pasaba. El xa a vira ó lonxe. Ninguén máis semellaba prestarlle atención, se non era para axotala de malas maneiras; un par de anciáns ergueron os paraugas pechados amagando con baterlle cos puños. Agora non facía nada de particular, non amosaba unha intención definida. Só ía andando detrás del.

En canto se decatou, el parou e fíxolle un aceno amplo co brazo, convidándoa a pasar diante. Ela ficou moi quieta, sen mover un músculo, coa ollada perdida. A el lembroulle un can de caza, cando venta unha peza e tensa o corpo enteiro indicando na dirección da que procede o rastro. Reiniciou a marcha, e ela canda el. Un sorriso divertido curvaba os beizos do home. De alí a cen metros, parou outra vez e repetiu o aceno. Ela reaccionou do mesmo xeito ca antes: converteuse nunha estatua de menos de metro e medio.

Aínda xogaron a este xogo durante un anaco. Na última parada, el quitou do peto o vurullo de papel, abriuno e púxoo debaixo do nariz da nena-estatua. O arrecendo ás castañas asadas era aínda intenso. A nena resistiu a tentación por pouco tempo. Botaron a andar xuntos. Ela comeu a metade das castañas.

Pasaron por diante dunha igrexa. Á porta había unha xitana tirando a vella, de saia longa e pano na cabeza. A nena díxolle a el, con acento eslavo, que agardara alí e foi correndo cara ela. Falaron algo as dúas e entraron na igrexa. A nena saíu, soa, ós poucos minutos. Veu onde estaba el con algo na man. Amosoullo: unha chave da consigna dun supermercado. A nena indicoulle onde estaba o supermercado, bicoulle a man e fuxiu á carreira.

El, por curiosidade, foi a aquel supermercado. Chegou a última hora, cando estaban a piques de pechar. O armario era o número 9. Despechouno. Dentro había un sobre, moi sobado e lixado, coma se tivera caído na lama. Retirou a goma elástica que cinguía o seu contido. Dentro había 450 euros. Volveu o sobre por tódolos lados. Na cara frontal, distinguíase a medias a cabeceira da empresa na que traballara ata había cinco meses. Entón lembrou que, había seis, perdera un sobre con 450 euros destinados ó pago do aluguer do seu pequeno piso no casco antigo.

Volveu ver algunha que outra vez aquela nena, case sempre preto dunha igrexa. A xente seguía sen ter para ela un detalle de bondade. Nin sequera un sorriso divertido, nin unha castaña asada. E o caso é que, polo aceno a cada punto máis aborrecido, coñecíase que a nena era amiga de repartir chaves.