Foto: K Whiteford |
Apeouse
do BMW do seu axente. Cambaleando. Demasiados cócteles con froitas
estrañas aboiando en vodka. Despechou a porta con manobra dubidosa.
Notou a casa xeada. Quería dicir que tan bébeda non estaba, despois
de todo. Tratou de lembrar se xa tomara algo antes de aparecer naquel
programa; non lembraba nin o que dixera na entrevista. Todo máis,
que o seu fillo non era daquel cantante, e que nunca pasara un mes na
Costa do Sol con ningunha amante lesbiana. Non lle deu máis
importancia. Seguramente o resto de preguntas non pasaban de
reiteracións histéricas directas á súa xugular.
Quixo
subir para darse unha ducha antes de irse deitar. Ó pasar por diante
da sala de estar ás escuras, atopou o plasma de 52 polgadas aceso. A
pantalla estaba iluminada nunha cor indefinible, nin fría nin
quente, nin clara nin escura.
-Ai
Deus, dúas veces nun mes non –murmurou.
-Díxenche
vinte mil veces que deixaras de nomear entidades imaxinarias –dixo
unha voz metálica e impersoal a través dos potentes altofalantes do
home
cinema.
Ela
entrou torpemente na sala, tropezou co pé dunha butaca de coiro
rosado e foi caer estomballada no sofá a xogo, de cara ó aparello.
-Ás
veces está ben evocar o inexistente –articulou, desta con máis
claridade. A súa forma de falar xa perdera toda traza do acento de
arrabaldo do que normalmente rebordaba fóra daquela casa. Engadiu,
con cautela: Ou o que coidamos inexistente.
-Sabes
o que veño notificarche –dixo, máis ca preguntou, a voz do
televisor.
-Sei.
-E
cal é a túa decisión?
-Non
decidín nada.
-Non
é certo.
Ela
calou.
-Decidiches
ficar.
Ela
calou. O televisor emitiu un zunido baixo, de son máis sutil có da
interferencia.
-Este
planeta revolucionou a túa masa toda –dixo, case con tenrura.
Ela
calou. O seu ollar virara vidroso. Aquel ser precisaba cinco veces
máis cantidade de alcol ca un humano para se embriagar. Aquela noite
só tomara catro veces esta cantidade. Aquel ollar vidroso era de
tristura.
-Que
imos facer contigo? –dixo o televisor.
Ela
calou. Pechou os ollos. O televisor emitiu outro zunido baixo, desta
máis prolongado.
-O
outro día –dixo, amodo-, ese individuo que ven por aquí de cando
en vez e gasta a metade do que gañas en cocaína entrou no teu
cuarto de mañanciña.
Ela
abriu os ollos coma pratos.
-Puiden
simular a túa forma humana a tempo –engadiu o televisor, desta con
algo moi semellante ó calor humano.
Ningún comentario:
Publicar un comentario