O obxectivo

Foto: George Hodan

Hai tempo, un coñecido díxome que lera o meu ata hoxe único libro en solitario publicado. El soubera había moi pouco que eu escribía, e soubérao por un terceiro, que á súa vez o soubera por un cuarto. E é que eu tiña e teño reticencia a falar dun libro co que xa non me identifico demasiado, pois foi escrito hai máis de 10 anos, e quen non ten cambiado nese tempo? En fin. O conto foi que el foino buscar á biblioteca pública. E leuno. E logo veume dar a súa opinión.

Das súas impresións sobre a lectura, lembro sobre todo algo que dixo: que se escarallou coa risa lendo o meu libro. Este coñecido é desa clase de persoas que falan sempre co mesmo ton, e por enriba, dáselle a retranca coma á burra os peidos, que diría Bieito Iglesias. Polo tanto, era difícil distinguir con que intención o dicía.

Non é raro que por aquí, cando alguén afirma ter escachado a rir por por das palabras, ideas, actos, etcétera doutra persoa, a afirmación leve implícito un significado despectivo. Semella coidarse que o que produce risa é algo cativo, indigno, desprezable. Non afondarei na causa desta identificación, pero deixarémolo en que o amor propio aceso ten moita culpa destes males.

Eu sorrín cando o meu coñecido me dixo iso. Sen saber ben, como dixen, o que el pretendía dicir con aquilo. Aquel feixe de relatos foron escritos, entre outras cousas, para iso: para ser un carnaval contra a solemnidade. Se alguén os atopou graciosos, alá el coa maneira en que entendeu esa hilaridade. Para min, supón un obxectivo cumprido. Que xa é moito. E non é algo do que poidan presumir moitos, aventuro. Sen temor a erro.