Réplica a unha mensaxe de desamor

Este relato levaba xa dúas semanas en espera de publicación. Agardaba eu ó fallo do premio ó que o enviara no seu momento, sabendo das poucas probabilidades de éxito que tiña. Hoxe gústase de temas sinxelos contados de xeito aparatoso, mentres que aquí, como veredes, ocorre á inversa: fálase de algo moi complexo con enorme sinxeleza. Velaquí vai o texto tal e como foi remitido, logo dunha poda forzosa de mil e pico caracteres.

Foto: George Hodan

Tomaches unha decisión, e non pretendo que te volvas atrás.

Se marchaches, marchaches, ti verás. Buscarte non irei. Non me coides anoxado. Sempre te queixaches do meu desleixo. O raro é que tamén dicías odiar os homes rudos e posesivos. Sexa como for, nunca busquei ser o que ti quixeras, senón o que son. Máis gato que can, se queres: máis reflexión ca candor. Eu.

Non podo desexarche o mellor de aquí en adiante. Impídemo este rancor frío, aquí dentro. Do que estou seguro é de que che irá ben. Terás notado que a metade do noso tempo xuntos o botamos cruzando coiteladas moi civilizadas. Mellor dito, ti a mandalas e eu a esquivalas. Aqueles despertares en hostais ou cuartiños fedendo a humidade, lémbraste? Ti case sempre lle poñías boa cara á tronada, feliz de poder programar o despertador porque polo menos tiñas unha meta. Querer é poder, espílete, que as cousas soas non se fan... E eu a durmir ata as dez e media, porque case nunca tiña traballo, estaba roñón e amolábame falar. Ti lías revistas do corazón e falabas con diminutivos. Eu lía a Lovecraft e coñecía o significado da palabra “onírico”.

Iso ó comezo. Despois, eu seguín igual, e ti fuches cuspindo o fel. “Fan falta moitos camareiros e vendedores”, rosmabas, de costas a min. “Por que só lle teñen que doer os cadrís a esta?”. Eu calaba, sabendo que iso te poñía máis doente; era por non prender a pólvora. Carezo desa túa forma de liberación emocional. Ceibarei o veleno da boca, mais non da alma. Así que calo, ou marcho lonxe e penso (só penso) en facer unha morte.

Sei que sobrevivirás. Es desa xente nacida para turrar do arado que ara o mundo. Tanto xuras ó chegar mallada pola noite, como te ergues plena de forzas pola mañá. E se un día non podes ir turrar, non sabes como vivir. Dito sen desprezo. Expoño o que acho certo.

Nunca che faltará o pan. Ese temor teu á indixencia é absurdo. Tés estrela. Eu, en troques e como dicías ás veces, vallo para pouco. Sei pouco de moito, ou sexa, non moito de nada. Neste mundo son can (ou gato) sen dentes. Non, non é pose de perdedor, nin orgullo de tal. É o que é, punto. Hai moito que o sei. Ti non te decatabas. Non comprendías por que eu non brincaba da cama ó raiar o día. Estabamos vivos. Non era motivo dabondo? Non vías que mesmo o paxaro que voa máis alto ha de orientar o peteiro nunha dirección. Se, por enriba, é paxaro verde onde todos son vermellos, non hai gran que petiscar.

Pero tampouco o meu é só cuestión de falta de adaptación. É que, sinxelamente, non acepto todo como está. Négome a turrar dese arado. Penso moito. Non quero dicir que sexa máis listo ca ninguén. Trabucábaste ó botarme en cara a miña suposta soberbia. Digo que penso cando non debera. O porvir adoita gañarse sen a dúbida. Se dubidas, non inspiras seguridade. E, se as pezas do arado me abren a carne e non acougo coa dor, por forza o penso dúas veces.

E por iso, porque dor teño dabondo, non quero acrecentala, senón vivir. A miña idea de vivir non é, como dicías, asoballar nin aproveitarse de ninguén. É sentar á porta nas noites de verán e mirar calmo a lúa. E se quero ver a lúa e alguén me tapa o ceo, podo perder a calma, ou podo ser o “desleixado” que coñeciches. Elixe.

Ti, coma moita xente, non procuras a beira da porta nas noites de verán. Ti queres pagar as facturas e ir onde van os máis: se é á fonte, bañarse; se é á esterqueira, todo é afacerse. Eu non sei vivir así, indo polo camiño sen reparar na paisaxe.

Sei que vivirás moito, e que eu morrerei novo. Irás enfiando contratos temporais ou terás a sorte que mereces e acabarás cun Mercedes no garaxe, mentres a min me hospitalizan en estado de inanición. Se me collen consciente, direilles que non te avisen. Sei que virías, mais non sería xusto. Lei de vida: sobreviven os máis aptos, que dabondo teñen con roelo para, por enriba, carretar os parvos ó carrelo.

Posdata: tamén che digo unha cousa, e perdoa: que sobrevivas ti e non eu é evidencia de que o arado ara peor cá nai que o fundou. Non me quitarás a razón.