mércores, 26 de marzo de 2014

Urxencia

Foto: George Hodan

Levo moito tempo en Lugo, e cada vez me estraña máis a présa endiañada de moitos lucenses. Cando o morro dun Audi frea na metade do paso de cebra da rotonda da Ronda Norte, a centímetros das miñas pernas, antóllaseme unha escena sen sentido. Non violenta: absurda. Présas nunha cidade que se atravesa a pé nunha hora. Présas por parte de quen podería evitar a estreitura de horario erguéndose cinco minutos antes. Gañar tempo para andar escaso del logo. O si para o non.
Tamén atopo un algo de esnobismo nesta urxencia gratuíta. É querer correr cara o metro, coma en Madrid, Barcelona ou Bilbao; mais aquí non hai metro. É querer bater no cláxon encabuxados por mor do atasco quilométrico; mais aquí non hai atasco, nin quilométrico nin do outro. Si, sospeito que existe ese desexo. É querer estar alí, vivir como se vive alí, non sei se sentir como se vive alí; a min polo menos, esa clase de sentimentos non me chistan. Pero resulta que vives aquí, amiguiño. Deixándonos de lemas de supermercado, que o demo os coma, igual estaría ben aproveitar o que caeu en sorte. Mirade a paisaxe mentres poidades.

martes, 18 de marzo de 2014

Poetas e anuncios de colchóns

 
Foto: George Hodan


Paco Nieto, locutor da Cadena Ser en Lugo, falaba estes días de voces de lucenses famosos. Coma sen darlle moita importancia, deixou caer que tiña un rexistro en fío de aceiro de Manuel María facendo un anuncio de colchóns. Disque o de Outeiro de Rei acudira á emisora á procura dun posto como redactor e tivera que anunciar, con escaso entusiasmo segundo o locutor, a chegada dunha nova remesa dunha marca moi coñecida de colchóns.
Se esta anécdota apareceu nalgunha reseña biográfica sobre Manuel María, é probable que non ocupara máis dunha ou dúas liñas. Limitaríanse a dicir que foi aló e que acadou o posto ou non. Se o conseguiu, é algo que semella carecer de importancia. Desde logo, non é o que máis me interesa do asunto. No que penso é nas sensacións do poeta cando se viu obrigado a procurar traballo como redactor radiofónico (imaxino que non sería o seu oficio soñado), e sobre todo nas que lle retorcerían as entrañas ó saber que tería que consentir en algo tan decididamente vulgar coma anunciar colchóns coa euforia coa que se constata que choven billetes de 50 euros. Nada diso se conta nunca nas biografías, onde case todo, o gozado e o sufrido, o doado e o complicado, se despachan na insólita brevidade de catro palabras.

mércores, 12 de marzo de 2014

Meditación e mallas de correr

 
Foto: Lisa McCarty

Crieime nun lugar onde botaba os días de bo tempo xogando ó fútbol ou ó brilé cunha botella de plástico brando entre hortas. Non era nada bucólico: unha casa vella a menos dun quilómetro da cidade. Saudade cero: meu avó mataba ratas coma melóns coa muleta de ferro coa que corrixía daquela maneira a súa coxeira. Mais era pracenteiro cando atardecía e se mesturaban o verde e o alaranxado.
Logo de case 30 anos como urbanita indiferente percorrerrúas de edificios altos e unidos (a Avenida da Coruña é un muro desolador de case 3 quilómetros de longo), volvo procurar con frecuencia un camiño silencioso entre hortas e solares. Non é doado, aínda que pareza mentira nun lugar coma Lugo. (Nin se me ocorre procurar botellas de plástico brando na terra seca: o que marchou, marchou.) Atopeino, pero hai un problema: ou lle falta lonxitude ó camiño, ou me sobran présas a min. Nunca consigo demorarme. Debera procurar maneiras de cansar. Non hai coma ficar exhausto para forzar a tranquilidade. O malo é que as alternativas que ofrece a civilización urbana nese sentido proporcionan outro tipo de cansazo, onde non é o físico o que prima. E a meditación e as mallas de correr son algo equivalente á exaltación da rebeldía nos anuncios de moda xuvenil.

mércores, 5 de marzo de 2014

Esa forza despreocupada

Foto: Piotr Siedlecki
Onte pillei empezada El río de la muerte na Paramount Channel. Esa mesma canle repón con certa frecuencia filmes dos anos 80 do propio Michael Dudikoff, Jean-Claude Van Damme ou Chuck Norris. Hai 15 anos, un detestaba este tipo de cinema, por superficial, torpe e previsible. Hoxe segue a parecerme todo o anterior, con máis convicción aínda ó ter a miña cultura cinematográfica mudado substancialmente desde entón, non cara o sublime, si cara o máis elaborado.
Porén, non podo evitar consultar as páxinas de televisión do xornal para saber se esa noite, ás oito ou ás dez, vou ter ou non unha razón para lle abrir a fiestra á TDT.
Non é só por evasión (que tamén, e non é motivo sen peso) polo que gusto de moitas desas películas. É que ningunha coñece o adxectivo “pretensioso”. Enganan como pode enganar toda manifestación artística, mais as súas intencións son nidias. Teñen claro o seu camiño e por el camiñan, coa forza despreocupada da imaxinación (chámeselle inocencia se así se desexa) que conforma a materia elemental do contador de historias.
Aparte, son moito menos vulgares cás súas equivalentes de xénero do século 21. Carecen dese cheiro sintético da HD e dos efectos recreados en computador. Son todo o contrario, porque teñen a súa fermosura.

sábado, 1 de marzo de 2014

As rastas na porta do vagón

 
Foto: Michael Butcher

O outro día atopei nun Mercadona un antigo compañeiro da EXB. Andaba el mirando unha leituga xeitosa para as hamburguesas (a carne xa a tiña na casa e sabía positivamente que era de vaca, algo fundamental) e agardando unha chamada da empresa na que traballara de repartidor. Iso, unido ó seu aspecto de proletario de arrabalde, daríalle mil voltas a todo o realismo sucio oitenteiro. Falamos, sobre todo el (eu apenas sabía que contarlle). Fomos dar ás lembranzas, en concreto ó que foi de fulano. El, coma se tal cousa, contoume que moitos dos nosos compañeiros de clase marcharan do país. Fíxoseme difícil crer que alguén dun barrio coma A Garaballa fora cruzar o mar ou o océano, mais, polo que el oíra, tal fixeran case todos. Algúns volveran, outros seguían alá vinte anos despois. Chamoume a atención en especial o relato da viaxe dun rapaz que marchou a Estados Unidos e de alí baixou ata Colombia en tren, mais sen pagar billete: tirando o fardel dentro do vagón e saltando dentro á carreira, con coidado de non pillar as rastas coa porta. Rematou secuestrado, por español, por aqueles ós que pretendera mercar unha pouca maría, ata que  se decataron de que nin el nin a súa familia tiñan un peso (deberan telo feito antes, xa que estaba a pedir na rúa) e o deixaron ir. O máis intesante foi o seu sangue frío: logo de que ordenaran pechar a porta para que non saíra, aínda tivo collóns para poñerse falangueiro con eles. "Eu teríame cagado ós dous minutos", confesoume o meu antigo compañeiro. Eu tal vez non, pero seguramente tería tirado de coitelo e rematado furado, por paspán.
Custoume poñer atención no resto do que me contou, mesmo sen saber se o que acababa de oír sería certo. Sentínme coma quen trata de recobrarse dunha enfermidade e dar os primeiros pasos fóra da cama, para caer ó terceiro.