Milagres

Seu fillo tiña corenta e cinco anos e a súa idea de diversión era unha maratón de capítulos de Smallville. Os pais observábano con tenrura, ó comezo. Chegaran a coidar que o neno lles saíra nena, con tanto protagonista con club de fans feminino en póster, salvapantallas e material promocional variado. De entre os personaxes das series que el seguía, á nai tíñanlle o seu aquel os irmáns Winchester, os cazadores de monstros de Sobrenatural, tan riquiños e formais de aspecto eles, sen guedellas nin tatuaxes, orfos de nai e cun pai (case sempre) ausente. Riquiños e pobriños ó tempo.

Iso fora antes de decatarse de que pasaban os anos e o neno seguía sen moza e sen traballo, e con amigos ós que lles levaba vintecinco anos e bebían Trina con galletas de arroz. Entón comezaron a inquietarse.

Como non sabían a quen lle habían consultar o caso, preguntáronlle a un veciño que traballaba de psicólogo no centro de saúde. El explicoulles que a querenza do rapaz por un mundo de superheroes e poderes e feitos fantásticos era a súa maneira de fuxir dunha vida cotiá que se lle facía dura, á que non lle atopaba chiste e na que non vía sitio para el. Díxolles que era algo moito máis frecuente do que puidera parecerlles, e non soamente propio de xente nova.

Nin pai nin pai pasaran da EXB, así que non comprenderon nada. No sitio de seguir profundando na cuestión, foron á igrexa rezarlle a un grupo de individuos capaces, disque, de transgredir as normas da natureza e o destino se lles daba a teima para que foran falar co ser todopoderoso do que eran vehículo para que seu fillo recobrara o sentidiño.