A cita

A porta abriuse amodo. Polo eco do son, a el pareceulle estar no corredor dun búnker subterráneo, e non no dun bloque de pisos das aforas da cidade, ás nove da noite dun venres caloroso de setembro.

-Ola, amor -dixo ela, quedamente. Dubidou. Finalmente, adiantouse, ergueuse nas puntas dos seus zapatos negros de tacón alto e, vacilante, rozoulle os beizos cos seus. O mesmo que fixo coas mans: rozar apenas os seus ombreiros.

Ela levaríalle uns quince anos; aparentaba corenta e poucos. Viñéranse vendo a diario durante as últimas dúas semanas, sempre na intersección das mesmas rúas, sempre á mesma hora. Dous seres rutineiros que se observaran unha vez ó día durante eses quince e, logo da última ollada, nese mesmo día quince, dixéranse á fin unha palabra. E non para falar do tempo.

-Quérome deitar contigo -dixéralle ela.

-Coido que eu tamén me quero deitar contigo -dixéralle el.

Eran conscientes do aberrante do seu comportamento, obviamente. Aquilo non se facía así. Primeiro tiñan que falarse dos seus días tristeiros, das súas familias, das súas mascotas, das súas contas de Facebook que non acababan de sumar seguidores, dos seus fracasos laborais, dos seus espertares bos e malos, das súas opinións políticas, do telelixo que seguían sen nunca confesalo, dos amigos que ningún dos dous terían, seguramente... Entre outras etapas regulamentarias. O proceso debía durar varios meses de citas máis ben discretas, por mor da diferencia de idade, incluíndo varias saídas de fin de semana a praias, montes ou centros comerciais doutras cidades máis glamurosas.

Pois ben, eles, á marxe de rutineiros, eran seres claramente necesitados. Botaran tempo analizando o que a outra persoa desprendía en cada aceno, no xeito de mirar todo ou na maneira de sentar nunha parada de autobús. Pequenos detalles moi reveladores.

Así que obviaron o protocolo. Quedaron en vérense aquela mesma noite, na casa dela, sen paso intermedio.

E alí estaban. Ela dubidou outro pouco e apartouse para que el entrara no seu piso. O sitio era pequeno e moi limpo, amoblado por Ikea sen parecelo. Non había á vista o menor intento de ostentación. Ela indicou cara o fondo do corredor.

-Non, gracias -dixo el, antes de ela dicirlle nada, con voz vibrante.

O dormitorio tiña cama individual. Ela soltoulle a man logo de guialo ata alí e, sen máis, comezou a quitar o vestido de gasa negra pola cabeza. Tiña un corpo de aspecto acolledor, por imperfecto. El indicoulle o que tomou pola porta do baño.

-Non, gracias -respondeu ela, antes de el poder dicir nada, coa mesma voz vibrante, algo amortecida a través da tea.

El detívoa poñéndolle as mans nas cadeiras, para que o vestido non subira.

-Como fixeches iso?

Ela foi recompoñendo a roupa, moi lentamente. Cando o vestido se lle retirou da cabeza, el viu, fixos nos seus, un par de ollos dunha cor verde reptiliana, coas pupilas estreitas coma fírgoas.

-Tal vez son un pouco máis diferente do que pensabas.

El ficou paralizado. Cousa duns segundos. Decontado recobrou a expresión esperta. Sorriu, triste. Antes de que ela puidera facer nada, el quitou de debaixo da cazadora un coitelo de estraña feitura, de folla curvada en tres puntos, e chantoullo no peito dunha soa estocada, firme e precisa.

Ela abriu a boca. O ferrete vermello saíu disparado dela. Por dous centímetros non tocou co seu extremo bífido o nariz del, antes de caer, pendurando fláccido dos seus beizos, como caeu ela de seguido, sen emitir son ningún.

-Sempre me pasou igual -murmurou el-. Nunca tiven sorte cos encontros casuais.

Anicouse e retirou o coitelo do cadáver do monstro. Limpou a folla ensanguentada no vestido.

-Eu cunha noxenta ollos verdes? -engadiu-. Nin morto.

Pestanexou unha vez e amosou os seus verdadeiros: vermellos, coa mesma pupila-fírgoa negra. O ferrete que pasou polos beizos semellaba un pemento coa punta deformada no sinal da vitoria.