O forasteiro

Malia que afirma ser británico, é de aquí, de Lugo, coma min. Botou un tempo en Londres, máis nada. Quen non o coñeza ben podería caer coma un bendito no engano, iso si. Fala un inglés case perfecto. Só se lle coñece a orixe polos erres moi marcados. Teriades que oílo recitar letras de David Bowie.

Aínda que o de engano non é exacto. Sería atribuírlle unha maldade da que carece ou que, cando menos, eu non percibo cando se define a si mesmo coma forasteiro. Coido que esa definición obedece a que el se sente de fóra, de verdade, de corazón.

Desde logo, distinto á meirande parte dos de aquí que coñezo abofé que é. Ten unha presenza transcendente. Non digo que sexa carismático nin nada diso; ó contrario, fállalle a empatía: case nunca semella verdadeiro ó sorrir. Non, o que quero dicir é que, cando un está con el, nota que o menor detalle importa. Faicho sentir con cada aceno, aportando un toque de cor fundamental no que, doutra forma, resultaría anódino. Con el, a escena máis cotiá pode ter un encanto particular (coma tódolos encantos). Agora, ollo: hai que saber captalo. Se vas de normal con el, á expectativa, agardando que te entreteña sen máis, haste aburrir a morrer. Debes poñer da túa parte.

Falamos, e quéixase con frecuencia do aprehensiva que é a xente aquí. De que con eles haxa que andar todo o tempo coma carretando ovos por unha corda de equilibrista. "Cando me poñen esas caras, nunca sei que é o que fixen mal". Di que iso non lle acontecía en Londres. Que alá era chistoso ó seu xeito (a falta de conexión emocional co interlocutor, o seu sentido do humor é enxeñoso ata lindar co salvaxe) e non pasaba nada, e que desde que chegou aquí foi virando ós poucos retraído e calado, por mor desa sensación de incomodar que o domina cando trata de facer vida social. Cre que a xente nunca capta de que está a falar (entende de case todo; a expresión “cultura xeral” fica pequena no seu caso), nin comprenden que non o faga moi alto (podería: ten voz de barítono) coma eles, e que lles da mala espiña o seu comedimento; el é afable, e aquí lévase máis o falangueiro. Cóntame que alá tivo once mozas en catro anos, “feo como son, pobre coma as arañas, sen carné de conducir, nin coche, nin saber bailar, nin darlle ó peteiro, sendo un fulano bastante común”. Aquí, en cambio, hai xa outros tantos que deixou de intentalo. Di que as poucas que erguen a ollada dos seus whatsapp para miralo á cara no bus urbano o fan sentirse “cuberto de mocos”.

“I'd like to come back”, murmura algunha vez, con ansia, sobre todo se bebeu. “I wanna come back”. E aí xa si que é cento por cento londiniense, para min.