Estrañas semellanzas

Estaba eu no Babel, un pub que hoxe xa non existe, na rúa San Roque. Hai poucos anos disto. Era un sitio deses de aire cultural, con escenario para concertos de grupos pouco coñecidos e sesión dominical de cinema que chaman “clásico”.

Aquela tarde foi unha das poucas que pillei as portas abertas antes das sete da tarde. Aínda que máis ben semellaba que nin tiveran tempo de pechar. Chegábanlles as olleiras ó papo, víanse vasos enriba das mesas e panos de mesa de papel envurullados polo chan adiante. Caro lles custou atoparme unha cunca limpa para o café.

Serviumo a camareira e púxose a darme parola. Muller aberta; moi distante a súa actitude, en todo caso, da común do gremio logo da quenda nocturna. Na mesma barra, a un par de tallos, había un fulano cunha camisola da selección española e uns ollos que brillaban coma o vidro de botella á luz dunha candea. Foi un dos poucos momentos da miña existencia lucense nos que tiven que poñerme en garda nun local de hostalería. O fulano fitábame cunha curiosidade animal, botando a cabeza cara adiante, non sei se ameazador. Algo me quería. Vino a piques de saltar do tallo. De chegar a termarlle da ollada un par de segundos máis, agarrábase a hostias comigo. Optei por ignoralo, ata que marchou.

Quizais por esta experiencia violenta, do que falei coa moza pouco lembro. Apenas unha comparación embarazosa.

Polo que me contou, era filla dun médico bastante coñecido na cidade. Achei ó intre que ela, por moita tenrura coa que falara del, facía vida por un camiño moi distinto ó seu, tal vez ó que el preferiría. Isto é algo netamente subxectivo, unha impresión, advirto. Tampouco preguntei para confirmala.

O caso é que, nunha destas, a moza foi e díxome que eu lle lembraba moito a el. A seu pai. Deixoumo caer, sen máis.

Do sucedido aquela tarde, hai dúas cousas que sigo sen ter claras: Unha: que cona faría alí alguén coma o fulano da camisola vermella, aparte de deixar a conta a deber e armar baralla (seica fixera ámbalas dúas cousas a noite pasada).

Dúas: se a comparación dela debera eu interpretala en clave de consulta de sexoloxía (segundo algúns especialistas na materia, a muller en xeral tende a escoller como parella ó home o máis semellante posible ó seu proxenitor) ou de volve por aquí cando traias o corpo cuberto de tatuaxes charramangueiras e a cara de mazarme o corpo enteiro se empezamos a discutir por mor da cocaína. E iso que eu nin sequera viñera ligar.

Nunca puiden saír de dúbidas. A última vez que a vin ía dentro dun bus urbano, dicíndome adeus coa man, non coma se me coñecera, senón con ese afecto que ás veces pasa por verdadeiro.