O tolo

Sería na rúa San Marcos, non lembro se antes ou despois de que levaran por diante os xardíns e o cubriran todo de pedra ruín. Ía eu cara Santo Domingo e vino vir cara min entre a xente. De primeiras, non me decatei. Vestía non coma se fora a un voda, pero pouco lle faltaba: traxe, gravata, cabelo escaso peiteado con fixador e o bigotiño da cor da cinza moi ben perfilado. De non ir falando só, teríao confundido con calquera notario ou avogado dos que por alí terían despacho.

Dixen falar; máis ca iso, berraba só. Non captei moito do seu discurso, que xa chegara encetado ó alcance dos meus oídos. Apenas entendín que “antes non tiñamos nada diso e viviamos igual”. Sen saber o que sería “iso”, deille a razón. Coidei notar que me devolvía o sorriso cómplice.

Volvería velo aínda outras veces. Unha vez, levaba na man unha cinta de casete negra, que axitaba no aire coma un árbitro un cartón vermello. Segundo pregoaba, contiña “toda a historia” en detalle.

Aparte de inspirar unha certa simpatía, aquel home, xunto con algúns autores compulsivos de cartas ó director dos xornais, ben podería ser a imaxe do futuro de quen hoxe era observador da súa loucura, e non por ser este último un caso patolóxico, senón porque noto que a cada punto máis potes ferven e o que hai dentro semella interesar a cada punto menos ó veciño.