(Sintonía:
Danger,
dentro da banda sonora de Cannabis,
de Serge Gainsbourg, ou algún
instrumental semellante. 30 segundos e fundido)
(Plano
medio: Son dun portal pechándose. Plano fondo: Son de tráfico.)
SERXIO/VOZ
1: (Masculina,
ton medio, lixeiramente baixo, 35-40 anos) En
fin, rapaz. Encetamos travesía polo deserto, un día máis.
Voz
2: (Exactamente
a mesma, pero máis enérxica, con efecto caverna. De aquí en
adiante, sempre levará tal efecto, ó ser unha voz interior) Un
máis non: o último.
SERXIO/VOZ
1: Certo... Mais, desta será a
definitiva?
Voz
2: É que o dubidas? Hai só unhas
horas estaba decidido.
En
firme.
SERXIO/VOZ
1: Hai só unhas horas estaba esperto,
cos ollos coma pratos fixos no teito. Por iso estou agora coma se me
pasara un elefante por enriba dos ósos.
Voz
2: Non me virás con que o que se pensa
de noite non vale? Lembras o acordado? Sen escusas.
SERXIO/VOZ
1: Non sei... Deixa andar. Quero ver en
que para todo isto. Quizais hoxe sexa diferente.
Voz
2: “Diferente”... Como vexas. Pero
vai ser o conto de sempre, ben o sabes. É inútil adiar o
inevitable.
*
* *
(Plano
medio, son de pasos sobre o pavimento. Plano fondo, son de tráfico e
murmurios de xente.)
SERXIO/VOZ
1: É curioso. Nunca cheguei a
comprender a estas criaturas.
Voz
2: Criaturas? Nin que foran venusianos.
SERXIO/VOZ
1: Serano eles ou sereino eu, mais o
caso é que... Viches ese que vén de pasar pola miña beira? Non hai
nin un mes que rematamos xuntos unha noite de troula ás sete da mañá
cantando “Apaga o candil, Maruxa”. Acórdaste?
Voz
2: Coma se fora onte. E iso estráñache?
SERXIO/VOZ
1: Home, polo menos podía adicarme un
deses saúdos desleixados co queixelo. Non lle pedía máis.
VOZ
2: Vaia se llo pedías!
SERXIO/VOZ
1: Touché.
E que lle queres? Son un ser humano convencional.
VOZ
2: Non tan convencional.
SERXIO/VOZ
1: Necesitado de certa vida social, así
e todo. Non encaixo ben eses... cambios repentinos de humor.
Voz
2: Se queres chamarlle algo, di
desmemoria.
SERXIO/VOZ
1: A iso me refiro. Aquí os amigos
axiña deixan de ser amigos. E, por se fora pouco, sucede así, da
noite para a mañá. Coma por arte dunha maxia desagradable.
Voz
2: Pasa de todo. En especial das
mentalidades pechadas. Isto é moi pequeno, e non hai mar, nin moito
sol. Todo son montañas arredor e neuras no val. Dato comprobado: a
provincia vai á cabeza da comunidade en enfermidades mentais.
SERXIO/VOZ
1: Pois por que nunca marchamos a outro
sitio?
Voz
2: Por covardía ou por inutilidade.
Escolle a que máis rabia che dea.
SERXIO/VOZ
1: E xa non ten remedio.
Voz
2: Non o ten, non. Selaches a túa
condenación un pouco máis cada día que botabas da porta para fóra,
con cada un destes paseos desganados por estas rúas tristeiras, con
cada tarde perdida nos bares, con cada regreso á casa algo antes do
anoitecer.
SERXIO/VOZ
1: Que poético... E que outra cousa
podía facer?
Voz
2: Tamén é verdade. Non naciches para
ir facer as Américas cunha maleta. Naciches para millonario
filántropo a botar a vida a seguir rutas espirituais polo Oriente.
SERXIO/VOZ
1: Ti segue coa sorna, que é o teu.
Voz
2: Sorna ningunha. Hai quen sae ó
mundo para turrar do arado ó sol do mediodía, e quen o fai para
compoñer á sombra versos bucólicos sobre a vida rural.
Éche
así.
SERXIO/VOZ
1: Coma Virxilio e mailos seus criados
durante a colleita.
Voz
2: Boa analoxía.
SERXIO/VOZ
1: E, non me digas máis, eu son un
Virxilio.
Voz
2: Sen dúbida. O malo é que saíches
por onde non debías. É tan frecuente coma a choiva que cae de
arriba abaixo. Non hai que lle facer. Non o penses.
SERXIO/VOZ
1: Para ti é doado de dicir. Non notas
a auga a través dos zapatos furados en pleno abril.
Ningún comentario:
Publicar un comentario