Forza contra os inimigos do zen

A situación é esta: 30 graos ó sol. A terraza está nuns soportais e conta cunha sorte de microclima: neste momento, nin frío, nin calor. Un café xeado e un libro de relatos de fantasmas. Nunca tivo moita idea de que pode ser iso da actitude zen. Segundo o que se conta dela, non acha que un ser humano poida ser capaz de tal cousa a non ser lobotomía mediante. O único que sabe é que durante o día non foi quen de atopar xamais unha postura cómoda e na cabeza lle bulen mil e tres imbecilidades. Cada vez que trata de pensar en algo coherente para neutralizalas, resulta que as imbecilidades se multiplican por sete.

Na mesa do lado hai catro individuos de corenta e tantos-cincuenta e moitos. Todos levan polos ou camisas desas a raias tipo executivo desgravatado e todos falan de “proxectos” a entregar en tres días, de enredos no Catastro, de que o Concello non debera poñer problemas. El pregúntanse quen cona poden ser, de onde virían. Parécenlle unha anomalía. Algo insólito.

Non amosan o ton un tanto estresado que sería previsible, en troques. Están coma de carallada. Hai tempo que algún prendeu o cigarro. O fume chégalle a el dereitiño ós fociños; non lle ole moi distinto do das queimas nos montes. A manga esquerda da camisa vaille ficando cuberta de partículas de cinza que arrastra o ventiño maino. 
Cando sae a camareira, os dos proxectos póñense de brincadeira con ela. El cruza os dedos da man dereita e pensa: “Por favor, non”. Agarda. Repite o desexo. “Ai, como te colla soa...”, remata por dicirlle un á moza. El descruza os dedos. Saíulle furada.

O libro pasou a formar parte da decoración da mesa. Os dos proxectos non intentan nin baixar un pouquiño a voz. E nin sequera falan de nada, mais a boca non a pechan, e a lingua non para. El empezou a apertar os dentes. Agora pecha o libro e, con toda a intención, déixao caer con forza e aceno de desgusto na mesa. Non os mira. Coida percibir que baixaron lixeiramente o volume. Murmuran algo. Capta a palabra “subnormal”. “Non home, discapacitado”, di outro. “Non, que insultas ós da ORA”, di un terceiro. Non comprende el a santo de que vén isto último, nin nada do que din nin fan. E o café con xeo é auga tinguida de amarelo. Pero el obrígase a facer un esforzo. Volve a cabeza cara o outro lado, cara os outeiros. Pensa en alguén que non sospeita nada do que el pensa e no que faría con ela debaixo dun daqueles carballos, amodiño. E, igual de amodiño, vaise obrando o prodixio da calma.