Sorte nunca máis

Unha vez faláronme dun home que seica era practicamente inmune á carraxe. Podía un dicirlle o que quixera, que el mantiña a calma e todo, mesmo aldraxes desas ceibadas con bala, o aturaba cun sorriso paciente. Sen embargo, humano como era, algún punto feble había ter. E si. O seu era un insulto que, polo menos desde que teño uso de razón, nunca pasou de moda para a poboación adulta de trinta anos para arriba: fracasado. Se alguén se atrevía a espetarlle tal cualificativo, valíalle máis quitarse decontado da súa vista, porque o home cegábase e, sendo de temperamento moi vivo, ben podía non medir ben a propia forza.

Hai outra palabra que un pode verter nos oídos de moita xente neste recanto se o que se desexa é ofender de xeito eficaz. A palabra é a do título: sorte. Se se lle di a alguén que na vida tivo algo de sorte, é case seguro que lle cambiará a cara, e non para ben. Xa a propia expresión “Na vida tiveches sorte” soa insidiosa, ferinte. Sen embargo, para min non ten por que levar aparellada esta connotación. Ó revés: en si mesma, atópoa completamente natural. Creo que a sorte garda calquera encrucillada, e é decisiva no camiño que un remata por tomar. A compaña máis ou menos sentimental, os amigos que se coñeceron ou a traxectoria profesional dunha persoa dependen moito do azar, que determinou que un estivera alí naquel momento e naquel lugar. De ter estado noutro momento ou noutro lugar, a vida desa persoa sería mellor ou peor, pero por enriba de todo distinta.

A máis da xente neste recanto non semella comprender o anterior. Ou non o acepta. Se a unha persoa á que lle están indo ben as cousas se lle di que algo de sorte tivo, pouco tarda en ceibar o amor propio das súas cadeas. (Un amor propio adoecido abofé que é algo de tódolos días por aquí, onde a xente adoita ser moi riseira en festas, romarías e celebracións especiais, mais rara vez ri de si mesma; falta coñecemento ou atrevemento.) Argumenta que o que acadou, acadouno por méritos propios, por dar o callo, por matarse. E que, iso que quede ben claro, porque valía. Que sorte, un carallo. Ou, se anda dun humor inmellorable dentro do posible, que non cre na sorte, senón na sementeira. Respecto a isto, un par de incisos. Primeiro inciso: Para a sementeira non abonda con ter gana de dar o callo, nin sequera con ter a semente: tamén hai que ter leira onde sementar, algo que non sempre se atopa. Diríase que as persoas partidarias da vida-sementeira non valoran isto último, coma se esa leira lles fora debida ou algo así. Segundo inciso: Estas persoas, reaccionando de xeito tan emocional, semellan coidar que a mención do papel fundamental da sorte na existencia implica a negación do esforzo, valía e capacidade do individuo. Semellan crer que o que se está a afirmar é que a sorte o é todo (?). E semellan crer que, con mercar un o boleto, xa ten que tocarlle a lotería. A min dificilmente se me tería ocorrido interpretación tan fantasiosa, e trabucada. O que quero dicir cando afirmo que a sorte ten un peso definitivo, é que para ter algunha probabilidade de que che toque a lotería tes que mercar o boleto, é obvio, pero que, por moito que o merques, iso non implica necesariamente que che vaia saír premiado. Non se pide que un animal comprenda estes razoamentos, pero si sería esixible que o fixera un ser humano.

Sería bo que a xente fora consciente desta influencia. No Sergas habíano agradecer. Moito se aforraría en ansiolíticos. Habería moitos menos “fracasados”. Certas neuroses, traducidas en malleiras á lexítima (a incitación á ambición e a obriga do triunfo seguen a afectar maioritariamente ó sexo masculino), queimas do monte ou lanzamento de obxectos diversos desde as bancadas dos estadios nunca se darían. Claro que no seo do gremio de fabricantes de bebidas alcohólicas había caer tan ben o cambio coma un grolo de chumbo fundido, pero tampouco hai plan perfecto, digo eu.