(In)consciencias (e 2)

Foto: George Hodan

Logo da necesaria crónica troiana anterior, ó gran: Para que un produto cultural poida ser rendible, é imprescindible a existencia dun público suficiente, en número e en “hábito consumidor” (poño comiñas porque soa como soa), capaz de asumir esa oferta. É dicir: para que creador, editor e distribuidor dese produto poidan verse retribuídos como lles corresponde e, xa que logo, siga a traballar a maquinaria, ten que haber quen faga o gasto. A cuestión é se ese público existe. Eu dubido que así sexa.

Un consumidor de cultura (se queren usarse palabras tan pouco inspiradas) a ese nivel terá que ser alguén coas necesidades básicas cubertas e un excedente importante na carteira para que estean ó seu alcance os prezos habituais no sector, que baixos non adoitan ser. Por forza, tería que pertencer á clase media-alta. Tendo en conta que falamos de España e Galicia, igual o rango de poboación que encaixe nesta descrición non é moi amplo, non nos enganemos. O estándar son salarios ou pensións raquíticas ou subsidios de 400 euros e mercar marca branca e de rebaixas. Con semellante panorama, demandar un investimento con certa continuidade en produto cultural sen máis é ocorrencia ben desafortunada. E os que quedan capaces de responder a tal demanda, témome que sexan demasiado poucos.

Matando xa o conto: O produto cultural demanda un grupo consumidor numeroso e poderoso. A meirande parte da poboación aquí non pode selo; só trata de sobrevivir. A pregunta é: Por causa de quen ou de que? Pódense dar moitas respostas, pero dificilmente “Os piratas culturais” sexa unha válida, por moito que non estea mal a xeito de brincadeira. Pénsese onde nos levan calquera das válidas, por que terreos, cara onde apuntan. Pénsese con calma nisto, e logo, a poder ser, actúese.