Inutilidades

Foto: Andrea Schafthuizen

Estaban todos sentados a unha mesa tomando café, no descanso de trinta minutos dunha clase dun curso de formación para desempregados. Xente de entre vintepoucos e corenta e tantos anos. Naquel momento, falaban da súa formación, universitaria nos máis dos casos, do que eran capaces de facer e do que lles gustaría ter feito.

Un deles, cando lle preguntaron que estudara e o que lle gustaba, sorriu e dixo:

-Ah, eu só son un inútil de letras...

Díxoo, ó meu ver, cun desenfado moi obvio no ton. Mais o resto dos presentes na mesa non semellou captar aquel chispazo de sentido de humor. Decontado se puxeron a gabar, cunha intención igualmente evidente de darlle ánimos, as habilidades que del coñecían: que se era moi traballador, que se era moi intelixente, que se entendía moito disto ou do outro. Un deles, mesmo gabou o seu costume de ler o xornal a diario.

El, mentres, limitábase a sorrir e elevar a ollada cara o teito. Paciencia.

Aquel grupo de gabadores non se pararía a pensar que os meirandes desastres da historia da humanidade foron causados, con case total probabilidade, por individuos que se tomaban a si mesmos moi en serio.