(In)consciencias (1)

Foto: Vera Kratochvil

Non entendo por que se critica tanto a quen algunha vez fala sen saber. Por exemplo, todo erro procede, penso eu, de actuar sen saber ou sen ser consciente no momento do acto. Se a xente non se trabucara nunca, o mundo sería tan aburrido que habería suicidios en masa.

Dito isto, acho que hai certos temas acerca dos que se opina demasiado sen ter unha visión dabondo ampla dos mesmos, e isto xa é perigoso. É o caso da chamada piratería cultural. Cada pouco tempo, algún artista culpa publicamente a estes “piratas” de que caian as vendas e de que, en consecuencia, pechen editoras, produtoras ou discográficas e de que os propios artistas non dean cobrado polo que fan. Ben. Respecto a isto, certas puntualizacións:
1. Hai quen opina que a cultura debe ser gratuíta. En base a esta idea, irreprochable ó meu ver, o que fai esa xente é copiar e distribuír de balde produtos culturais, algo distinto, pois estes últimos xa teñen un custo de fabricación (onde se inclúe o pago ó autor) que cómpre amortizar e a maiores, o fabricante ha de tirar beneficios para seguir fabricando; xa que logo, o produto cultural xamais pode ser de libre e gratuíta distribución. Xamais. Estes distribuidores amantes da cultura o que fan é o contrario, desvalorizala. Fan que sexa vista como algo polo que non merece a pena pagar. Algo sen valor. Eu mesmo teño recibido máis dunha vez o consello de ofrecer a miña narrativa de balde e punto, porque “diso é moi difícil vivir”. Grolo de lixivia para un dos poucos narradores actuais en galego a tempo completo, que eu saiba.
2. Afondando un pouco no concepto “pirata cultural”: Hai quen entende por tal o individuo que, valéndose de produtos roubados ou copiados ilegalmente, tira un beneficio. Non teño acceso ás contas de propietario ningún de web de descargas, por exemplo, así que nada podo asegurar. Mais tampouco dubido da existencia deses individuos e, se é certo que así obran, hai que pararlles os pés máis cedo ca tarde. Iso por unha banda. Pola outra, hai outros tipos de piratas, que non o serían no sentido mercantil da palabra, pois limítanse a compartir algo da súa propiedade ou obtido de outros, sen ganancia (material). Algúns mesmo rescatan do sobrado libros, música ou filmes case desaparecidos, que a industria ben non coñece ou ben non ten interese en comercializar. Teño descargadas rarezas fílmicas que, de non ser porque alguén fixo o esforzo desinteresado de unir a unha imaxe un audio dunha vella edición en VHS (non é doado, ollo), non habería xeito de atopar por ningures en idioma para min comprensible ou en ningún idioma. Igualmente, abundan en internet subtítulos creados de oído por internautas, e en moitas ocasións tamén as súas traducións a outros idiomas, todo sen retribución ningunha, por axudar e compartir. E non é raro que os autores tanto desas mesturas improvisadas coma deses subtítulos rematen recoñecendo a súa obra en edicións comerciais lanzadas posteriormente por distribuidores sen ética ningunha. Teño mercadas edicións en DVD co audio malamente audible, a sinopse da contracapa sospeitosamente semellante á dun post dun foro anterior en anos, ou subtítulos demasiado erróneos para seren obra dun profesional.

Na vindeira entrega, imos ó gran.