Relato inorixinal
 |
| Foto: George Hodan |
Con
cada un deses teus silencios persistentes, comentarios pouco claros e
actitude reservadamente raposeira a nada que che mentan temas máis
transcendentes cá climatoloxía, levas moito tempo dicindo que nada
che importa do que aconteza fóra dese teu castelo empoleirado nun
cumio inaccesible, non por ben defendido, senón porque a ninguén se
lle ocorre onde poida estar. Alí dentro vivirá, imaxino, a parte da
humanidade pola que es quen de sentir algo.
Como
te ves forzada por supervivencia a baixar dese castelo, fas da túa
vida no exterior un engano moi ben tecido a forza de amabilidade
afectada e encanto sintético. Pero a súa estrutura é de palla. O
mínimo interese profundo e sincero obra nel o efecto dun trebón. En
canto notas o calor verdadeiro dun ser humano, recolles o corpo coma
o caracol recolle os cornos. É o que fas, por moito que nunca
rexeites un convite, que nunca deixes de atender unha chamada
telefónica, que bailes canda todos ata o amencer. Claro que o fas:
ábrenche o corazón e ti falas de nada e fas a parva. Xamais hai
xeito de saber se estás pensando no nordés ou na fórmula da
gasosa. Eses ollos teus tan fríos miran sempre de fronte, pero son
cegos ou están mortos.
E
o día que a miña resistencia esmorece e son incapaz de coutar as
ganas de botarcho todo fervendo á cara, negas e indígnaste. Dis que
non tes por que darme ningunha explicación, nin a min, nin a
ninguén. Que eu só son alguén desta selva exterior a través da
que te abres paso sempre á defensiva, que non te coñezo, nin teño
dereito a vir petar na túa porta. E levas razón, supoño, mais o
ferrollo segue pasado. Enferruxado. Pregúntome cantas veces terás
deixado a alguén achegarse a tres pasos de ti, para mazalo a
pedradas cando quixo acurtar esa distancia a dous. Como fan cos cans
da rúa algúns nenos repelentes, que non saberán o que doe un só
cantazo.
Non
teñas medo, que non cha hei devolver. Non hai sentido ningún en
arrebolar unha pedra contra quen, malia ser lene coma o fume, dela
ten feitas as entrañas. Nin é necesario. Tarde ou cedo, esa friaxe
que é a túa arma hase virar na túa contra, infiltrándoseche por
cada fenda, xeándote por completo. O musgo prenderá en ti e acabará
por devorarte, e o mundo, por esquecerte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario