venres, 20 de setembro de 2013

Concepto estándar de felicidade no século 21

Foto: Petr Kratochvil
Pasa da medianoite e está mirando unha película e decátase de que as pálpebras comezan a baixar soas. Xa non lembra cando foi a última vez que lle pasou. Normalmente, hora e media despois aínda non ten nada de sono. Podería ir mercar o pan ou o xornal, ou baixar o lixo, pero como tal pretensión é absurda a semellante hora, da voltas na cama, súa e non bate co oco ata pasadas outras dúas horas. É curioso como o corpo non asenta no leito. Á volta dun par de minutos, a posición xa resulta incómoda. Sempre parece que agora si que vai durmir. Ó final, para iso terá que cambiar varias veces de lado. Ten ido ó médico a que lle receite algo; o único que lle dixo é que dera “un paseo relaxante” tódolos días. Só iso.
E hoxe, por insólito que pareza, está adormecendo a unha hora á que moita xente adormece. Con moito coidado, érguese do sofá coutando calquera aceno impaciente. Acenos que non aparecen, de momento. Apaga o televisor e, moi de vagar, diríxese ó seu cuarto. Aínda máis de vagar, aparta as sabas e métese entre elas e mailo colchón. Prende a radio pequena e coloca os auriculares nas orellas. Que cousa, tanta precaución nos seus movementos para algo tan simple coma irse deitar; por un momento tenlle gracia, sen chegar a sentir o ridículo. Respira collendo e ceibando moito aire, de xeito contido. Nada de acenos bruscos. Ós dez ou quince minutos, calcula, xa non é quen de prestar atención ás voces que discuten sobre asuntos que ou ben son insignificantes, ou ben non teñen solución. Apaga a radio, quita os auriculares, déitase de lado e pecha os ollos.
O habitual é acordar ás 4 ou 5, tardar outra hora longa máis en volver prender no sono, e acordar de novo ás sete ou oito. Non é que importe moito. Ninguén lle vai reñer por chegar tarde a un traballo que hai anos que perdeu ou non atopa. Acorda agora e mira o reloxo: as 10 da mañá. Si, as dez. Entón ve que vai ser un día excepcional. Hoxe non vai andar toda a mañá coa canseira ó carrelo, os ollos doridos e un lixeiro mareo. E que ten que aproveitalo. Ten que facer todo o que os máis dos días non ten forzas para facer. Hai que pensalo con calma antes de erguerse. É moi probable que esta noite lle dea á normalidade por volver.

Ningún comentario:

Publicar un comentario