A fin do mundo

Foto: Yana Ray

Pero que me tes que dicir ti, subnormal? Que me ves falando agora de que “aquí son eu o que pago”? Que virás falando ti, que tes unha sorte que maldito se a mereces. Preguiceiro, carallo. Toda a vida fuches igual, nunca che gustou dar o callo. Cando te enchufou teu pai na dos montaxes eléctricos, que doutro xeito non cho daban, tódolos días viñas para a casa coma se quixeras chorar. Sempre había de que queixarse. Picar as paredes para pasar a instalación, mamaíña, que traballo de negros. E que se de mañá cedo pegaba a xeada, que se non dabas feito, que se había que xantar ás présas... Para, para. Iso cando xantabas fóra, que cando viñas á casa, o clamor. Claro: nas parrilladas poñíanche costelas con patacas e viño e café e copa, a conta da empresa. Na casa, en cambio, lentellas se as había, e gracias. E as lentellas non che valían, non. “Como hei ir traballar con isto só...”, que case chorabas. Si, si, agora non poñas esa cara, chorón, hostia. E había que tirar os cartos do pelexo para mercarche bistés. Iso se o señorito os quería comer, que moitas veces, como non ían feitos coma no restaurante, houbo que botarllos fríos ó can. E aí non acabou a cousa. Cando teu pai se puxo a mal co xefe da dos montaxes, dixen eu: “A este baixou Deus velo”. O que fixo foi quitarte de alí e enchufarte no da mensaxería. Como moi lonxe, tiñas que ir de aquí a Santiago ou á Coruña, poucas veces a Vigo ou a Ourense. Dixen eu que te viña ver Deus porque claro, tanto como chorabas que tiñas que pasar frío, que acabar coas mans a golpe de piqueta e tal e que sei eu... Desta nin te mollarías, nin che doerían as pernas de correr, nin terías que aturar encargados. Ideal. Pois tampouco. Este tampouco che valía. Desta era porque non tiñas parada en todo o día, aínda que fora calcándolle ó acelerador, sen ter que baixar ese cu de lardo da furgoneta. Total, a rutina de sempre: chegar á casa chorando, roñar por todo, rexeitar a comida, porque non era de restaurante, faltaría máis, e cear un paquete de bollicaos, que te teño visto, si, non digas agora que non. Ou sexa, que nada. E ti que cona querías, analfabeto? Que te meteran na oficina coa ESO a medio rematar? Pero ti por quen te tes? Teñen outros Administración e Dirección de Empresas ou Dereito e están traballando de mozos e dependentes no centro comercial. Uns que non teñen enchufe, coma outros... Cada un vale para o que vale. Pero para, para. Que, aínda que así fora, dígoche eu, fíxate ben, dígoche eu que tampouco estabas a gusto. Que te xogas?

Así que non veñas agora con que pagas ti. Ti o que es é un burricán, con tódalas letras, bu-rri-cán. Que daquela botáronte da cementeira e que fixeches? Ben me lembro da noite que chegaches e dixeches que a vaca xa non daba leite. Así o dixeches. Pero que fixeches? Dime, a ver. Dígocho eu: no sitio de ir xa ó outro día buscar choio, ó outro día mesmo, como deberas ter feito, ficaches na casa rañando no bandullo. “Eu así estouche moi ben”, dicías. “Xa vén aí o inverno e eu aquí, quentiño. E despois xa se verá”. O carallo se verá. Porque o traballo á casa non vén, haino que ir buscar. Si, aínda que sexa inverno... Vaia, que non foi nada. Cansei de repetircho. Ti coma quen oía chover. E empezaches a fundir o subsidio do paro. Será posible que sexas tan cabezafurada que non te deas conta de que iso é para unha emerxencia? Que non o hai que gastar agás se non queda outra? Cóntallo a calquera. É de ter sentidiño. Sen-ti-di-ño. O que che falta a ti. Que vida estás a levar? O único que fas é comer porcalladas e mirar informativos e faladoiros de política. Porcallada comes e porcallada miras. Porcallada es... Iso é o que che fai falta, si señor: que che enchan a cabeza de merda, por se deixabas moita da outra no cuarto de baño. E aínda veremos se non é o que che gusta. Si. Que che fagan crer que todo está fodido sen remedio. Serás tan paifoco, tan estúpido, tan monte de merda, tan inútil, tan cagarrela para enganarte a ti mesmo querendo crer que é a fin do mundo? Mira ti. Será por iso polo que cada vez que te vexo no sofá tragando patacas fritidas de bolsa a presadas e mirando unha desas canles da TDT que serían o orgullo de Arias Navarro, e te poño pingando, o único que fas é rir, coma se te estiveran a gabar.