luns, 9 de setembro de 2013

A miraxe do ruído

Foto: Lilla Frerichs
Vai a noite avanzada e os pubs e as discotecas e os bares de rock duro e menos duro e os cafés concerto (que algún queda) vanse enchendo ós poucos de individuos que afirman quereren vivir sen as ataduras propias dos horarios pactados e do finximento que supón axustarse ó protocolo diúrno. Eles non o expresan así. A meirande parte desta xente non é moi orixinal que digamos, e só explica, con preguiza, que vai divertirse, tomarlle unha, estar con amigos. Os máis sofisticados, que van “descargar”.
Dan a impresión de que as noites de fin de semana son o acontecemento (semanal) das súas vidas. O que fan o resto do día e dos días non é que lles dea frío nin calor; se hai que facelo, faise. A noite é a súa ilusión verdadeira. Hai un aire innegable de grandiosidade na expresión desa ansia. Esta noite e tódalas que poidan, realmente semellan crerse por enriba do ben e do mal, máis aló de toda coita ou dúbida. Indestrutibles. Polo menos ata iso das seis ou sete da mañá.
Se te deixas caer por onde soa o ruído, veralos alí. As feras que gardaban dentro de si de luns a venres rabuñan coas gadoupas, amontoadas coma coellos e enchoupadas en suor, entre as catro paredes entre as que ficaron confinadas nada máis saíren esfameadas, coidando que fóra agardaba a liberdade. É o que os máis vellos do lugar chaman a miraxe do ruído.

Ningún comentario:

Publicar un comentario