 | |
| Foto: Lilla Frerichs |
Vai
a noite avanzada e os pubs e as discotecas e os bares de rock duro e
menos duro e os cafés concerto (que algún queda) vanse enchendo ós
poucos de individuos que afirman quereren vivir sen as ataduras
propias dos horarios pactados e do finximento que supón axustarse ó
protocolo diúrno. Eles non o expresan así. A meirande parte desta
xente non é moi orixinal que digamos, e só explica, con preguiza,
que vai divertirse, tomarlle unha, estar con amigos. Os máis
sofisticados, que van “descargar”.
Dan
a impresión de que as noites de fin de semana son o acontecemento
(semanal) das súas vidas. O que fan o resto do día e dos días non
é que lles dea frío nin calor; se hai que facelo, faise. A noite é
a súa ilusión verdadeira. Hai un aire innegable de grandiosidade na
expresión desa ansia. Esta noite e tódalas que poidan, realmente
semellan crerse por enriba do ben e do mal, máis aló de toda coita
ou dúbida. Indestrutibles. Polo menos ata iso das seis ou sete da
mañá.
Se
te deixas caer por onde soa o ruído, veralos alí. As feras que
gardaban dentro de si de luns a venres rabuñan coas gadoupas,
amontoadas coma coellos e enchoupadas en suor, entre as catro paredes
entre as que ficaron confinadas nada máis saíren esfameadas,
coidando que fóra agardaba a liberdade. É o que os máis vellos do
lugar chaman a miraxe do ruído.
Ningún comentario:
Publicar un comentario