Inferno desencadeado

Foto: Josée Holland Eclipse

A busca durara séculos. Individuos escuros que pasaran a ser mitificados despois da morte fracasaran, un tras doutro, no seu intento de traer ó mundo aquel que para moitos estaba representado na imaxe dun grande castrón a presidir reunións “festivas” de mulleres que non empregaban a súa sabedoría para o ben. Tódolos libros máis ou menos prohibidos foran lidos, tódalas prácticas exóticas realizadas. O único que conseguiran fora ser condenados ó patíbulo ou pasar por burgueses faltos de diversión efectiva (algo que moitas veces eran).

Ata aquel día. Un grupo formado nun dos moitos foros sobre temas paranormais da rede celebrara a súa vixésima reunión ás doce dunha noite de Walpurgis, debaixo dun orballo inconstante, no cemiterio dunha parroquia de sesenta anciáns. (Descartaran o San Xoán por problemas de privacidade: a crise económica atraía ás aldeas a centos de urbanitas que pretendín aforrar en ansiolíticos lavando a cara con auga de rosas a esa mesma hora dese mesmo día.) Idades entre os vinte e os corenta anos, solitarios, desempregados ou traballadores en precario máis dúas amas de casa divorciadas sen a custodia dos fillos. Malia non terlles ofrecido a sociedade un oco confortable, eran persoas estudosas e apaixonadas, organizadas e perseverantes: o empregado ideal para calquera selector de recursos humanos. Desmontaran peza a peza todo o coñecido sobre rituais satánicos e demonoloxía e volvérano montar tantas veces coma variantes da mecánica de invocación do Malo se lles ocorreran: con galiña negra, sen ela, con galo negro, sen el, con candeas, sen candeas, con estrela, sen ela, con xiz, sen xiz, con sangue, sen sangue, con galiña e sen candeas e con estrela e sen xiz e con sangue... Dezanove probas, cero resultados. Por se fora pouco, os restos das cerimonias deran orixe a noticias macabras na prensa local, polo que se viran obrigados a iren mudando de escenario e espaciando os encontros en semanas e meses.

Así e todo, seguiran adiante. E, logo de tanta decepción, remataran por obter recompensa ó seu esforzo e creatividade. Entendérono coma unha confirmación do concepto que tiñan daquel ser, un líder intelixente e agradecido, e do que tiñan da apocalipse: o comezo dun novo orde da cousas, no que eles serían peza fundamental.

Para a ocasión, prescindiron de toda sofisticación. O círculo non contiña nada inscrito, os esconxuros foron recitados mentalmente e cada un deles limitouse a facer aquilo que máis lembraba odiar.

Hora e media de insistencia e, á fin, sucedeu. Todos abriron os ollos á vez, porque o notaron. En aparencia, nada cambiara. Todo estaba quieto e silencioso. Embaixo, as casas da aldea. Arredor, o cemiterio coa súa igrexa. Enriba, o ceo coa súa lúa e mailas súas estrelas. Pero non cumpría reparar con moita atención na lúa para notar que cambiara. Estaba moito máis baixa, pasara de cuarto minguante a chea e ensanchara varias veces o seu diámetro ata dar a impresión de abarcar tres cuartas parte do horizonte. E ademais, estaba a súa cor. Do branco luminoso pasara á cor da masa de pan cocida. E algo máis. Saíranlle tres grandes manchas da cor do chocolate: dúas redondas, aliñadas na metade superior, e unha na parte inferior, esta de feitura semicircular coa curva lindando co borde, meirande cás outras. Non deixaba de medrar, lenta e gradualmente.

Os convocadores estaban confusos. Todos se abstiveran de consumir alcol ou alucinóxenos aquela noite na que a pureza debera ser esencial. Ollaron uns para os outros. Aquela sorte de faciana sorrinte descendía directamente sobre as súas cabezas. Entón puideron apreciar a superficie rugosa do que se supoñía que era o seu señor, e viron que as tres manchas eran ocas. A de abaixo movíase: o seu extremo superior estalicábase cara as dúas manchas de enriba, curvándose case ata a simetría co oposto. Nese momento, expulsou sobre eles unha bafarada de aire quente coma o do peor agosto.

En poucos segundos, ficaron dentro mesmo do “sorriso”, estáticos, a agardar algo daquel ser grandioso, un sinal, unha mensaxe, o que fora. Pero o movemento descendente seguía o seu curso en silencio, e o terceiro orificio xa era de xeito indiscutible unha boca.