En La mala ordina ("Nuestro hombre de Milán" en España), policial italiano dos 70, do subxénero rechamante e encantador do poliziottesco, plantéxase a rebelión do monicreque contra quen lle move os fíos. Dous sicarios da mafia italoamericana chegan a Milán coa encarga de matar ó suposto ladrón dun cargamento de heroína da organización. Ignoran que é un vulgar chulo de putas alleo por completo ó asunto. Todo era comedia: foi o socio local da organización o ladrón, e á hora de lles dar ós seus superiores xerárquicos o nome dun culpable para librar do enredo, deulles o dun xan calquera.
Aquí é onde o cinema amosa a súa carta branca. Non é só o inverosímil da trama: que a poderosa Nova York crea o primeiro que lle din sen facer comprobación cando se trata de matar espectacularmente. O malandro Luca Canali resistirase a morrer sen coñecer o motivo e acabará contragolpeando ata chegar ó mesmo despacho do capo. A diferencia do xénero negro ianqui, aquí non se trata da loita dun só home contra un sistema podre, por moralidade ou por xustiza social. Aquí, Canali vese acurralado e reacciona coma un animal. Non hai máis.
Con todo, non deixa de ser a expresión dunha idea moi difícil de materializar, a da revolución do paria, que aquí aparece, porén, coma algo moi normal, á vista dunha cidade case por enteiro indiferente ós disparos e cabezadas da presa contra os seus perseguidores e presas ó tempo.
A xente adoita diferenciar entre o cinema e a vida real. Sabe que o que fixo Luca Canali non pode pasar da pantalla. Uns, porque considerarían unha tolemia o contrario, outros, porque cren que acabarían nunha penitenciaría. O que uns e outros de seguro teñen en común é a asimilación doutra mensaxe: a culpa do mal do paria é sempre do paria, e só pode remedialo mediante un alarde de falsa iniciativa: entrar no despacho do capo dun couce na porta, mais non para liquidalo, senón para ser o seu empregado mellor pagado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario