xoves, 7 de xullo de 2016

Un ollo de vidro (ameazador)


Foto: Alex Borland

Unha vez, hai xa anos, comprei unha cámara dixital sinxela de 8 megapíxeles e botei a andar á procura de imaxes que xustificaran o seu uso. Aínda a conservo, canda as fotos que fixen. Todas amosan natureza morta, máis curiosa ca outra cousa. Estimo que o motivo de que así fose contén un 40% de escaseza de vida social e un 60% de decoro.
Leo estes días que “Quimi” Portet, o ex de El Último de la Fila, denunciou (é dicir, propuxo para linchamento) no Twitter a un camareiro porque este non soubo o que era un “café amb llet”. O camareiro entendía o galego, por selo, o castelán, o inglés, o francés... mais non o catalán, nin o valenciano. Así llo fixo saber a Portet, que debeu intuir nesas palabras un grao de insidia merecedor da súa ira, porque se non non se explica a súa reacción en persoa cabal: botou a man ó móbil, que ben podería levar pendurado ó cinto dentro dunha canana, apertou o gatillo da pantalla táctil e subiuno todo á nube dos tronos. De novo a reminiscencia do Oeste: teñen máis gracia os carteis que se ven nos filmes do xénero pendurados nunha parede de táboas, co retrato robot do falcatrueiro entre o grande WANTED e a recompensa en miles de dólares; o do Indio (Gian Maria Volonté) en “La muerte tenía un precio”, de Leone, represéntao a el botando unha gargallada.
Nunca pode un estar certo do que faría no lugar doutro nunha situación determinada. Penso que, neste caso de indignación ata onde sei esaxerada, e tal vez tamén noutros cualificables de verdadeiramente graves, eu sería incapaz de ameazar a un ser vivo intelixente cun ollo de vidro. Paréceme algo francamente groseiro, dun absurdo vulgar, do que non ten gracia. Se a situación o requirise, usaría o teléfono para marcar o 091, ou interviría cos puños de non quedar máis remedio. Pero iso non. Entre outras cousas, supón darlle a razón a esa xente de mediana idade que bota o día a laiarse de que antes o mundo era mellor. De que antes a xente usaba as cámaras para retratar naturezas mortas que, por artisticamente risibles que foran, non deixaban en evidencia ó fotógrafo.

Ningún comentario:

Publicar un comentario