O grosor si importa

Foto: George Hodan

Non sei que escritor anglosaxón famoso polos seus supervendas confesou ter quedado un algo desencantado o día que soubo por que os seus primeiros libros non se vendían. Eran de pouco paxinado, de narrativa definida pola síntese. Estaba bastante orgulloso deles. Polo menos, ata que falou do asunto cunha amiga súa. Esta amiga díxolle que, se ela se tomaba a molestia de ir a unha libraría, era para algo “que pagara a pena”, segundo o seu concepto de consistencia: un libro voluminoso. Para comprar unha cousiña de cento e poucas páxinas do groso dun dedo, non lle compensaba a viaxe. O escritor interpretou, polo visto, este comportamento particular como algo estandarizado e pasou a escribir ladrillos ben amenos de 500 páxinas. Vendéronse coma o papel hixiénico en Venezuela.
Pensei nestas cousas dando unha volta o outro día polas casetas da Feira do Libro Antigo e de Ocasión (máis do segundo ca do primeiro), na Praza Maior. Cada ano dura menos a volta porque cada ano se perde nas casetas máis espazo para libros (máis transcendentes ou menos, pero) interesantes e difíciles de atopar en favor de espazo para novelas famosas de aspecto e contido vulgar, tal vez regaladas cos xornais, descartadas unha vez concluído o seu período de vixencia na mesa de noite dos propietarios: logo dunha única lectura. Moitos son estrutural e documentalmente notables, carentes en cambio do elemento superfluo que move a novas visitas: o detalle.
Estas feiras son, ou tal me parece, unha especie de cemiterio dos gustos lectores máis estendidos. Dos produtos das viaxes á libraría de milleiros de amigas de escritores supervendas. Son ós libros o que as listas do desemprego á humanidade, agás porque no caso dos primeiros, o criterio de descarte é polo común moito máis certeiro.
Alégrame non atopar apenas nesas casetas libros opostos ó concepto de supervendas segundo a teoría do noso autor anglosaxón: pouco paxinado e moito traballo do detalle. Pode ser, tamén hai que dicilo, porque xa de primeira man non se vendían. Pero é un feito diferencial respecto ás leis do desemprego: o habitual é que o mercado (e a palabra é sen dúbida axeitada: carne) prefira cantidade e brillo fato no sitio de calidade e sabia discreción.