A pel de Cristo

Para escritores da escola do supervendas internacional, a primeira liña dun relato debe ser impactante. Segundo ese método, eu debera comezar escribindo que coñecín a Cristo. Así, sen máis.
Porque o coñecín. Sendo moi neno, na ala infantil dun hospital hoxe inexistente, tiven por compañeiro de cuarto durante un tempo que me pareceu terriblemente longo a un neno louro e fraco chamado Cristo. Se algo sei lembrar del é a diferencia notable do grosor das nosas peles. Na miña casa xogabamos ó brilé con botellas de lixivia baleiras por un prado adiante e había que liquidar a paus as ratas do faiado, de pelame espeluxada, grisalla coma a cinza. Cristo non levaba nada ben que os outros nenos miraramos filmes de gánsters (estabamos moi afeitos ós tres rombos prohibitivos para audiencias infantís) no televisor do hospital pola noite: acababa debaixo da cadeira en posición fetal coas mans nos oídos para non oír o ratatatatá das metralletas Thompson atronar as rúas de Chicago. Ás veces dáme por pensar que terá sido del. Imaxínoo coidando daquela nai súa que o trataba coma se fora de vidro, ou dirixindo algunha multinacional. Si, vale. Non é orixinal. Era por facer o gracioso.
Logo coñecería outros Cristos: nenos ós que lles está vedado o tacto do pelo dun can por parte de proxenitores histéricos ou lectores de demasiadas revistas, ata que eles mesmos rexeitan a idea con pavor. Nenos que medraban temerosos de case todo, non foran facer unha rascadela no xeonllo. Coma se esa distancia de verdade os fora salvar do malo que tivera que vir. Sei que, para moita xente, esta é a era da (hiper)sensibilidade. Para esta xente, o medo non é á trabadela que un can lle poida dar ós seus fillos, senón ó machirulo, ó “insolidario”, ó violento. Entenden coma unha actitude distante cara eles que se lles diga que teñen forza dabondo para poder con calquera pena que se lles presente, co tempo e sen ansiolíticos. Pretenden, por contra, que os metan na cama e os tapen para non colleren frío, como Cristo e máis eu colleramos. Están expostos a que mesmo os dentes dun pequinés sexan capaces de ferilos de morte.