Nun relato de Hemingway, hai un vello xordo na terraza dun café, de madrugada. Está a mirar a noite, simplemente. Gusta de facelo. Pode botar horas así. Os dous camareiros do local polo demais baleiro vixíano desde preto, porque cando vai moi peneque marcha sen pagar. Un dos camareiros, mozo aínda, láiase de que o vello pida un coñac detrás doutro, sen traza de parar. Sírvellos á desgana e con desexos de morte. Ten sono, di, e só quere irse deitar. Ten unha familia coa que está moi a gusto, di, e só quere por parte dese cliente irritante un pouco de consideración cara os que traballan ata tan tarde. O outro camareiro, máis vello, da a impresión oposta. Moi tranquilo, explícalle que o vello é moi rico pero apenas ten máis ca iso: a sobriña, a única persoa que mira por el, aínda lle cortou o outro día a corda da que penduraba polo pescozo. El, o camareiro máis vello, tampouco ten máis có seu traballo. Tamén ten unha familia, pero é infeliz. Só desexa manter aberto o café (“un lugar limpo e tranquilo”) aberto para aqueles que, coma o vello xordo, non queren ir durmir.
O camareiro máis vello, ademais de ser o único dos dous que entende en que consiste a hostalería, é unha das persoas máis respectuosas que poida haber neste mundo. A idea de que o ser humano actual alí onde existen smartphones é esencialmente solitario pode valer para adornar un mal artigo da sección de sociedade, non para moito máis. É moi difícil ser unha persoa solitaria hoxe. Se buscades un café coma o descrito na tarde dun 25 de decembro ou 1 de xaneiro, por exemplo, teredes moito asfalto que taconear. Atoparedes aberta algunha caixa de boureo cos mobles de metal e plástico e David Ghetta polos altofalantes. Ningún lugar onde estar en soidade. A sociedade fomenta esta idea tanto coma empurra a quen se axusta a ela cara o gregarismo. O solitario de verdade, o que se atopa sen un só amigo ou cunha familia á que non atura, procura os seus dominios e no vidro da porta coas persianas baixadas o letreiro di “Pechado por descanso do persoal” coma se dixera “Sé alguén normal e vai para a casa”.
Non hai quen respecte a soidade. É temida, que non é o mesmo. Unha das revolucións que querería ver antes de morrer é a aparición de alguén coma o camareiro máis vello do relato de Hemingway. Eu unha vez coidei coñecer un. Proclamábase incapaz de coller vacacións. Que quixera botar un mes no Caribe e ós quince días voara de volta para facer o que lle pedía o corpo: estar tras da súa barra, que era de madeira, coma a meirande parte do seu local, como debe ser. Meses despois, retirouse da circulación: traspasou o negocio a un fulano de sorriso falso que montou un “lounge” na traseira e pecha domingos e festivos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario