Feitos cotiáns da morte

1

-Pois isto é todo o que hai -repite a dependenta, cada vez menos maternal e máis impaciente.

El tanto pode ter dezaseis anos coma vintenove. Viste coma un adolescente das series de televisión de Disney, malia ter o seu físico ben pouco en común cos máis deles. Alto e desgairado, cara de leite fervido, expresión máis ben paiola, falar confuso, coma de permanente medio espertar, a sensación que con máis frecuencia provoca na xente é a de incomodidade, e en segundo posto, irritación.

Suspira, move os beizos apertados a un lado e ó outro, dubidoso. Examina por tódolos lados o cinto de coiro da cor da lama, con fibela e pasador imitación bronce. Logo bota unha ollada panorámica polo colgador de onde o colleu.

-É que non é exactamente o que buscaba.

Ela entende a frase por intuición. É a terceira vez que a oe nos últimos cinco minutos.

-Pois é todo o que hai agora mesmo -desta consegue dicilo cun ton suave.

El volve, pousón, ó colgador dos cintos e pégalle outro repaso á ringleira deles pendurados na barra metálica.

“Pero este homiño levaría unha martelada na chencha?”, pensa ela.

El míraa, logo mira os cintos, e a ela de novo. Coma se agardara algo. Ela pensa que, despois de todo, igual vai facer unha venda. Colle o cinto descartado.

-Mira, eu penso que este che vale perfectamente.

-Pero ten que ser resistente -apón el.

-E logo non cho parece?

El dálle á cabeza, mainamente.

Ela terma do cinto polos dous extremos e turra tres veces con certa forza. Confía en que el non saiba como soa ese coiro sintético que greta ás dúas semanas de uso e remata por rachar ás cinco.

-Buscaba algo de pel ben dura. Algo sólido. É imprescindible.

E cala, fitando nela dese xeito que a muller acha odioso.

-Ben ves que só me queda este -engade ela. Decidiu empregar o discurso infalible-. O resto, vendinos todos. E sen queixa. Tes aquí cinto para anos e anos -repite o aceno de turrar da tea-. Anos e anos...

El achégase á mesa na que quedaron os cinco cintos polos que preguntou. Olla á dependenta unha vez máis, encóllese de ombreiros e di:

-Vale.

Das palabras que leva pronunciadas, é a única que sae nidia.

Ela, máis por alivio ca por gratitude, manda de volta ó inferno ós demos que invocara mentalmente para que o rillaran vivo. Mentres lle cobra, mesmo o observa co cariño ó que é acredor un ser manipulable, sen vontade. Ó seu ego resúltalle reconfortante.

-Está segura que resistirá? -aínda insiste el.

-Que si, podes ir tranquilo. Hai cinto para anos.

El amosa un sorriso estraño.

“Parvo”, sentencia ela, devolvéndolle o seu, comercial estándar.

2

Nun paso de cebra, agardando que abra o semáforo. O home mal afeitado, vestido cun chaleco acolchado cotroso, pantalóns de camuflaxe e botas de trekking, percorre de arriba abaixo coa ollada ó noso mozo, que está á súa beira. Fai revisión para si: ¿Ben vestido? Ben, tampouco con luxo. ¿Nótase que vai ó barbeiro con frecuencia? Si. ¿Detalles que indiquen o que pode levar enriba? A bolsa da tenda de roupa: non merca en baratillos. ¿Cara? De estrinxido, e de deixarse enredar. Forza: É un espantallo. Hora e lugar: Xa escureceu, vai un frío de carallo e imos cara o casco antigo: poucas testemuñas, seguramente. Valoración global da conveniencia dun asalto: 9 sobre 10.

En canto se acende o moneco verde, arrímase ben a el e camiña á súa par.

-Boas noites.

-Boas.

-Eu son da Limia, coñeces o sitio?

-Polas patacas.

-Si, as patacas... Cheguei onte e ando buscando traballo, pero non me aparece nada. Esta é a cuarta cidade na que o intento esta semana.

-Mala escolla fixo vostede.

Ó home cústalle oír o que di o mozo, que polo demais non o trata con hostilidade.

-É que preciso coller un autocar, pero non me alcanzan os cartos.

-Non é raro.

Entraron no casco vello.

-E pensei que igual lle sobraba algo.

O mozo vai calado, inexpresivo, mirando á fronte.

-Que quere que lle faga? Hoxe aínda non comín, e durmín aí neses xardíns -indica co polgar cara atrás-. Estiven aforrando para o autocar. Quero probar a ver na Coruña. E iso, que non me chega. Se tivera por aí uns euros...

Collen por unha canella á dereita da catedral, mal iluminada en amarelo coma todas alí. Síntese de lonxe o balbordo da zona de pubs. Detense o mozo, e canda el o home.

-De verdade que llo agradecería. Por caridade.

O mozo mira para el de esguello. Esboza un sorriso estraño.

-Faríame un favor moi grande.

O mozo bota man amodo á carteira e tira un billete de cinco. O home, de ollos áxiles pola experiencia, non distingue ningún máis no compartimento. Debérao ter suposto. A bolsa da tenda de roupa vai chea: niso se converteron o resto dos cartos. Acepta os cinco euros coa man dereita, disimulando a contrariedade por tras dunha rea de bendicións ocas. Dentro do peto do chaleco, a outra man, suada, aminora a presión sobre a navalla de resorte. Non paga a pena.

“Mamalón con sorte”, sentencia o home, conforme o mozo se distancia canella abaixo, cara o balbordo.

3

Agora temos ó noso mozo recostado só no alto dunha pila de tres palés pintados de dourado, coroados de coxíns de falso veludo, dando sorbos aforradores a unha cervexa mexicana.

Desde a outra punta da sala, elas mírano consultar o seu Casio de bazar por terceira vez en media hora. Son seis, fisicamente opostas a el: ningunha sobe do metro sesenta e cinguen a carne mol en blusas elásticas e mallas. As súas caras teñen en común o detalle dunha sombra de ollos excesiva. Viñeron para unha noite de amigas. Logo de hora e media de conversa desenfreada acerca de case todo o imaxinable dentro dun nivel cultural tipo Luar, decatáronse do pouco que tiñan que contarse e comezaron procurando un pasatempo discreto. Son desas mozas que miran pasar á xente desde as terrazas dos bares e, se ven ó lonxe un fulano que lles parece fraco e malfeito en camiseta sen mangas (ou sexa, pretendendo ser musculoso e ben feito), bérranlle obscenidades e escarállanse de risa. Como chamarían demasiado a atención de poñérense a facer iso aquí, dentro do pub, conténtase co escarnio de lingua pequena.

-Mira outra vez o reloxo, mira -di unha-. A ver se ás dúas en punto chega a Cinsenta na carroza.

-Pero dáselle ben -opina outra-. Vese que entende de facer o ligón. Reparade na postura. Talmente o morenazo do anuncio de Calvin Klein.

-No branco dos ollos -di unha terceira.

-Do que? -pregunta a segunda á primeira.

-O dos calzóns, xa sabes. O da tableta de chocolate -e pasa dous dedos polo abdome, de arriba abaixo.

-Seguro...

-Que si! Mira como se pon, medio de lado, aí, estilazo, coas pernas separadas, marcando paquete...

-Paquetiño, será.

Escachan todas a rir.

Unha delas acaba de verse cos azos precisos para atreverse a cruzar a liña:

-Gua-pooooo!

Berra a media voz, non obstante.

-¡Queremos un hijo tuyo! -secúndaa outra, a maior volume. De contado, tapa a boca coa man e arroiba toda. E é que un par de tipos que sentan preto do mozo ó que miran volveron a cabeza na dirección do berro. O resto das mozas ollan á parede, para disimular que non dan coutado as gargalladas.

O mozo non da a impresión de ter oído nada. Algo del que lles ten moita gracia é a certa sombra de preocupación que hai nese aire de estar na inopia. Elas interprétana coma temor a unha ameaza mixta formada polos factores mulleres-vida nocturna-primeira experiencia sexual.

Unha delas dálle cun cóbado a outra. Ten a lingua entre os dentes e cara de pillabana.

-Vai alí.

-Que?

-Vaille alí. Pregúntalle se está só.

-Toleaches...

-Ti vai

-Que non!

-Si, que quero ver como fai!

-E por que non vas ti?

As outras apoian a petición da primeira batendo palmas na mesa. As súas consumicións abanéanse a cada golpe; seu mérito ten, porque todas toman cócteles extravagantes en copa de balón. Ela dubida. Mira ó mozo. Curva os beizos cara abaixo e acena coa cabeza que non, espantada. As outras empúrranlle con xeitiño e arréanlle couces sen forza por debaixo da mesa. Repíteno todo cada vez que ela nega. Hai unanimidade. A candidata nega unha vez máis. Recibe, por resposta, un belisco teimudo nunha coxa que ó cabo lle axuda a erguerse de mellor gana.

O mozo segue ó seu, coa ollada fixa no parqué de verniz raiado por tantos zapatos de tacón e a atención nas catacumbas romanas que debe haber moito máis abaixo.

As mozas observan a escena. A elixida chega diante del, dille algo e indícalle os coxíns. El asente, ela senta e ponse a falar. Non ben abre a boca, el sorrí con algo semellante á sorna, érguese e abandona a sala.

As cinco observadoras ficaron apampadas. A elixida, apampada en grao superior. De volta na mesa coas amigas, explica o sucedido:

-Cando lle digo que estou soa e lle pido que me convide, pois non vai e non me di: “Desculpa, non teño tempo para chanzas”.

Silencio valorativo.

-Virxe –sentencia unha das observadoras. Ninguén a contradí.

4

Catro da mañá pasadas, noutra rúa do casco vello. Catro ou cinco marxinais a baduar calquera cousa pasan a tombos e estrelan con estrondo un par de botellas de cervexa de litro contra as lastras. O mozo déixaos ir, sae dun portal e entra no que está xusto enfronte.

A única folla está espalancada. Dentro non hai luz. O mozo, con axuda da de fóra, le as tarxetas das caixas do correo de lata toda crocada. Sobe polas escaleiras ata o segundo dos tres andares.

Toca o timbre. Agarda. Está nun corredor estreito, encalado nunha cor branca sucia da humidade. Pon as costas contra a parede, coa cabeza baixa. Ten unha man oculta dentro da zamarra. Oe achegarse alguén ó outro lado da porta. Non ben nota como despechan, bótase contra a folla e mételle un empurrón. Sen pausa, pecha a porta e zorrégalle ó home que está no chan a medio erguer unha forte xostregada co cinto da cor da lama. Como lle deu coa fibela, o sangue abrolla da meixela aberta.

O home senta no chan de baldosas brancas e negras alternas, estilo taboleiro de xadrez. Terá corenta ou corenta e cinco anos e os vicios pintados na faciana esbrancuxada. A súa casa é diminuta, con aspecto de datar dos anos vinte. Todo se ve desgastado. Ole a cama desfeita. Mira ó mozo, que segue co seu aire apapahostiado. Pasa a man polo chándal negro, moi usado. En aparencia, non fai outra cousa. Nin que lle dera igual. O sangue acadou os cañotos de barba cana por ese lado.

-Asasino -sentencia, seguro.

O mozo non lle quita ollo. Como agardando algo. Cando o home da a volta de súpeto e bota a man á naveta do moble do recibidor co espello escachado, sorrí dun xeito estraño e bótaselle ó pescozo. Nun alustre, xa lle ten colocado o cinto arredor. Cruza os brazos; os músculos ténsanse coma cables de aceiro. E empeza a turrar.

O home, a forza de espasmos, braceos e couces, céibase varias veces da presión. O malo é que o fai sen apenas aire. Dese xeito, o mozo repite a operación ata resultar efectivo, ó quinto intento.

Retira o cinto e palpa as partes mancadas do corpo. Acordará con negróns. Para facer algo semellante sen tanto risco, á primeira, precisaría outros tres ou catro compañeiros, mais el sempre traballou só. Mesmo a compaña para estas tarefas se consegue por medio da vida social, no seu caso máis ca escasa.

Abandonou a casa, o casco vello e dirixiuse ó río. No medio da ponte, quitou o cinto da cor da lama dos pantalóns. Pasou con coidado os dedos pola súa superficie. Parou á metade da súa lonxitude. Os seus índice, corazón e polgar percorreron a rachadela no coiro barato. Riu baixiño, chimpouno á corrente e seguiu camiñando devagar, cara as luces da outra banda.