A casa na que viviu E. A. Poe en Baltimore é hoxe unha casa-museo, sostida mediante o voluntariado e bastante improvisación, se facemos caso a certo artigo recente da prensa nacional. O seu autor, que a visitou persoalmente, sorprendeuse dun detalle: o seu pequeno tamaño. A cociña sería pouco máis ca un burato aberto na parede. O resto de cuartos non amosaban moita máis amplitude. Ó primeiro piso ascendíase por unha escaleira tan estreita que un dos visitantes, un afroamericano obeso, quedou aprisionado entre a parede e o pasamáns. Por moitos esforzos do resto dos presentes, non houbo maneira de liberalo. O home, autoproclamado admirador ardente do escritor, disque mesmo choraba coa carraxe.
Tan incómodo como estaba este visitante en semellante posición debeu vivir case toda a súa vida o escritor. Un factor raramente valorado como relevante á hora de botar contas sobre o que será a felicidade é a comodidade. Na felicidade e na creación literaria, aínda que nesta última ás veces o que se valora é a incomodidade. Jean Echenoz escribe sentado nunha cadeira tan dura que non deixa parar o corpo quieto moito tempo; di el, con certa chacota, que por iso os seus últimos libros son tan breves. Outros houbo que preferían encher folios coa súa caligrafía desleixada ficando de pé. A min esas convencións tipo a crise agudiza o enxeño nunca me convenceron, e menos referidas á arte. Será moi motivador vivir debaixo dunha ponte, pero prefiro un lugar temperado e enxoito. Nunca se debe subestimar o sufrimento que xa per se trae aparellado este tipo de vida.
Mais falaba da comodidade. Non está nunca ben ponderada a súa importancia. A causa de tantos finais tráxicos foi, é e será basicamente a incapacidade prolongada e acumulada para estar a gusto. Nun capítulo de Lost ("Perdidos"), un home coñecía á que sería a súa parella nunha desas terapias colectivas que, seica, axudan a superar traumas e problemas psicolóxicos. Os dous, con esa suficiencia moi propia da mentalidade actual que despreza os matices, coincidían en que as queixas dunha terceira paciente, cos nervios coma cordas de piano porque súa nai non deixaba de lle afanar do bolso, eran unha nimiedade. Eu discrepei ó momento: sería nimiedade para eles dous, que chegaban ben a fin de mes. Para a interesada, 30 dólares de perda frecuente era un inconveniente non supremo, si maior. Eses retos á paciencia e á economía repetidos viñan sendo coma unha pedriña que non sae do zapato por moito que se sacuda nel: acaba facendo sangue.
Pero supoño que, máis ca esa pedriña que consume ós poucos, sempre é moito máis doado de ver o penedo rulante que ameaza con nos esmagar coma a Indiana Jones.
Ningún comentario:
Publicar un comentario