Infortunio calvinista

Din que de toda situación se pode aprender. Eu aprendín mesmo dos meus últimos anos de instituto, cando me apuntei ó equipo de fútbol sala da mina clase.
Xogar na liga interna consistía en ir unha tarde á semana ó polideportivo do barrio e tratar de emular a Rivaldo con dúas ou tres mozas da clase sentadas nun banco a xeito de animadoras nada insinuantes: vestían de chándal, moi lonxe do estilo de videoclip de 40TV das actuais. Non había adestradores nin pizarras; con frecuencia, o árbitro ou algúns xogadores eran os primeiros desocupados que pasaban por alí, unha vez falseada a acta que habería que levar logo asinada ó profesor de ximnasia. Sucedíanse os marcadores adversos na indiferencia case absoluta. Comezaramos cun 2-1. Logo fora un 5-2. Logo un 8-1. Coido que chegamos a encaixar aínda máis goles nun só partido, marcando apenas un ou dous, con moito esforzo sempre. Eu era o último xogador do plantel. Ninguén me chamara: só viña pola miña conta e eles representaban a súa tolerancia cun par de saúdos efusivos, un ola e un adeus. Apenas unha palabra entre un e outro. O que facía as veces de capitán decidía que eu xogara o último minuto final de cada tempo. Non me estrañaba, sendo eu como era un penedo sen toque nin axilidade; nos partidos finais lesioneime dúas veces por apoiar mal o pé no chan. Así e todo, a miña porcentaxe de efectividade sería ben satisfactoria. Dúas bolas me pasaron entre todos os partidos: a primeira mandeina contra o longueiro; a outra rexeitouna un defensa na raia de gol.  Houbo unha terceira vez que tiven que interceptar cun control coa coxa un pase longo cara ningures, para deixarlla ós pés a un compañeiro e que rematara só a gol.
Malia isto, non houbera máis bolas. Eu era unha anomalía. Era pragmático porque quería gañar. Eles adicábanse a tratar de regatear todo o tempo, dúas e tres veces. Algúns dos contrarios xogaban en categorías inferiores de equipos da cidade e sabíanas todas. As tentativas adoitaban rematar, pois, en fracaso. Eu propoñíalles, en cambio, explotar as súas posibilidades. Na competición só había un porteiro vocacional: o noso, mirade vós, que era bo pero tampouco milagreiro. O resto eran imitadores de Rivaldo colocados diante da rede a desgusto, porque alguén se tiña que poñer. A medida máis atinada para facerlles gol era tirar desde lonxe: co malos que eran, como o balón collera porta nunca as atallaban. Os meus compañeiros nunca me fixeron caso. Seguiron, ledos e teimudos, regate vai e regate ven, intentando meterse coa pelota na portería. Co paso das goleadas en contra, foron virando cada vez menos ledos e igual de teimudos. Tirar sempre polo peor camiño posible levábaos a dar contra un valado. Amoucábanse, encarábanse con contrarios, rosmaban no banco. Mais, cada novo partido, repetían exactamente o que viñeran facendo: bater contra o valado unha vez e outra. Había unha porta no medio e non tiña chave. Non lles interesaba abrila. Se o fixeran, xa non habería escusa para seguir imitando a Rivaldo. Onde estaría a gracia?
Ó remate da competición, deberon quedar dos últimos en puntos. Se fora por goce algo perverso, tal vez disputaran o campionato.
Aquela demostración de auténtica mentalidade lucense, galega, española e europea meridional ensinoume algo, si. Ensinoume que eu levaba razón, e que non me valía para nada. Por contraditorio que poida semellar tendo en conta a natureza humana, a experiencia fíxoseme amarga. E deixoume a curiosa sensación de ser de mentalidade un algo calvinista, co duro que é isto aquí, no Sur.