Infórmome por Diego Manrique de que Chrissie Hynde, a cantante dos Pretenders, vén de tirar autobiografía. Non puiden lela, así que vaia por diante que me guío polos comentarios do xornalista. Podería ela falar de moitas cousas, como é corrente que fagan as figuras do rock hoxe, ás veces con máis candor ca sentido, pero opta por falar do que coñece (sinxelo e case sempre efectivo consello para un escritor, por certo). Pinta a súa mocidade dun xeito que tal vez non guste a moitos mitificadores da chamada época da contracultura. Por unha banda, está a súa teima en censurar o uso das drogas, que neste caso é un pouco coma querer asociar o xogo de Neymar co antigo respecto británico polo contrincante. Pola outra, a idea que se desprende das súas descricións de tipos humanos: que aquilo era un fervedoiro de cretinos con pene e de cretinas con vaxina. Mesmo se culpa dunha violación que padeceu a mans duns motarras en Ohio, por temeraria. Imaxino (se a houbera) a unha "ídola" do rock actual (se houbera rock nas radiofórmulas) facendo o mesmo ca ela de aquí a 30 ou 40 anos. O resultado sería menos biografía ca panexírico de vivos e mortos centrado en raza ou sexo, absolutamente acrítico coa idem ou co idem que defendería. Algo semellante ó que fan no cinema algunhas actrices ou Idris Elba e máis Spike Lee no tema das porcentaxes de representación.
A señora, que fai 65 anos pero nunca é tarde, non pretende compracer, antes ben, se cadra todo o contrario. Pode ser unha estratexia de amortización do anticipo editorial, non digo que non. E malia iso, sigue demostrando que hai actos tan desagradables coma necesarios. Coma cagar de campo, se se quere.
Quen escolle non ser compracente escolle o camiño da chuvia a caldeiros sen paraugas, porque a esixencia social, familiar, laboral, etcétera é a compracencia, mal entendida en ocasións coma coherencia. (Só na convivencia de parella se fai, con moderación, a excepción non escrita, a xeito de contraveleno para a rutina). Quen recunca na non compracencia fai con frecuencia o oposto ó que se espera que faga. Perigo. É máis un impulso ca unha actitude. Sabendo que a un lle pode custar caro, e ó tempo que non podería ser doutra maneira. Os non compracentes fican dobremente a mercede da sorte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario