A certo escritor
lucense aparecéuselle hai anos a Virxe. Iso contou el mesmo, polo menos,
segundo un coñecido común. Este coñecido comentoumo coma se fora algo
abraiante, e é comprensible que así pense. Con todo, pregunteille se coñecía
moitos escritores e confesou que non. Velaí. Para min o verdadeiramente
abraiante sería que ó escritor se lle tivera aparecido a Virxe. Que coide tela
visto, non tanto.
Artistas e
manías, cando non a loucura, teñen ido con moita frecuencia polo mesmo camiño.
Á marxe do esnobismo de mil músicos que se deixaron aleccionar polo Maharishi
na era da psicodelia ou pos, neste tipo de existencias máis ben poucas veces se
deu a querenza por tardes de sábado no centro comercial ou éxitos de
radiofórmula. A creación literaria, para o caso, debera implicar unha certa
distancia cara o que consideramos “convencional” para poder debuxalo nunha nova
forma. O outro día linlle a Dolores Vilavedra defender o contrario e non sei
ata que punto algo parello sería conveniente á hora de facer literatura. Boris
Vian era un tolambrón, Raymond Carver un borrachuzo amargado, Norman Mailer un
atormentado maltratador doméstico. Só son tres: a lista máis ou menos completa
non cabe aquí. Non digo que niso basearan os seus procesos creativos, pero si
que esa diferencia con respecto a outras vidas máis apracibles (que non
necesariamente máis doadas, tamén é certo) ben puido influencialos de xeito
decisivo.
Este razoamento,
seino, pode resultar inocente nun presente cheo de escritores que parecen
incapaces de nada desaconsellable pola moral ou pola moda. Pero é que un non
sempre presta atención a unha nin á outra.
Ningún comentario:
Publicar un comentario